Zoals de titel misschien doet vermoeden gaat deze blog niet over iets dat te maken heeft met naakte lijven, zweet en sappen (mmm..bij nader inzien wel een beetje) maar over....trouwen.
Willibrord Frequin stapt voor de 4e (!!) keer in het huwelijksbootje, met een 20 jaar jongere vrouw dit keer. Hoe werkt zoiets?
Prima dat je 87 keer verliefd wordt, enig als je een huis koopt en gaat samenwonen, gezellig om een paar kinderen uit te poepen maar om nou 4 keer te trouwen? Er is ooit bedacht dat zoiets voor eeuwig is...
Nou snap ik ook wel dat dat misschien achterhaald is. Voor altijd en eeuwig lijkt voortaan alleen in sprookjes voor te komen en kennen we bijna niet meer. Sowieso heb ik het idee dat de mensch tegenwoordig een bepaalde drang en behoefte heeft naar constante spanning. Dat uit zich dan in hevig geflirt, affaires, groepseks met mannen én vrouwen en iets met golden showers en een piemel in een koeienvlaai.
Ik ben ook echt geen hopeloze romanticus (okay...just a little. Ik kijk romcoms tot in den treuren) want het lijkt me verschrikkelijk om een huwelijk te zien stranden terwijl je er alles aan gedaan hebt.
MAAR...
4 keer? Come on...
Ten eerste: Hoeveel geld heb je dan? Niet alleen de bruiloft zelf kost handen vol geld, maar ook de eraan voorafgaande scheidingen.
Ten tweede: Dat je hertrouwt kan ik totaal inkomen. Iedereen verdient een tweede kans en een gelukkig leven met een leuke metgezel. Maar voelt het niet een ietsiepietsieminibeetje wrang om 4x (of meer in Hollywood) 'ja' te zeggen tegen een verschillende vrouw en haar eeuwig trouw te beloven?
Ten derde: Wat is er na de 4e keer nog zo speciaal aan het fenomeen trouwen?
Ten vierde: Iets met een pastoor en teveel miswijn.
Anyway, jullie snappen mijn punt.
Zelf begin ik steeds vaker te twijfelen of ik wel wil trouwen. Wat heeft het voor mij voor meerwaarde? Is het niet genoeg om te weten dat je ontzettend veel van iemand houdt en dat je de rest van je leven met diegene wil doorbrengen?
Ook als dat niet gebeurt, is het toch mooi om op enig moment te voelen dat je dat wil, echt wil?
Waarom kunnen we elkaar pas 'man' en 'vrouw' noemen nadat we officieel getrouwd zijn? Je verwacht toch niet van me dat als ik met alleen tandvlees en een nat kruis in een bejaardentehuis lig, nog steeds 'mijn vriendje' zeg?
Vaak als je de reden vraagt waarom iemand wil trouwen is het: "Ja, kweenie...gewoon, dat iedereen daar dan bij elkaar is en ik in zo'n mooie jurk naar het altaar loop".
Geef dan gewoon een feest denk ik dan.
Trouwen in de kerk voelt badass vanwege alle lelijke verhalen over het Christendom de laatste tijd. Maar alleen voor de wet lijkt weer zo klinisch.
Zucht..laat mij voor nu nog maar even smullen van sensatieverhalen rondom dit thema.
Ik woon sinds een half jaar samen, das al heftig genoeg.
www.nadeche.net
Een betere zangeres in 5 weken
Willibrord Frequin stapt voor de 4e (!!) keer in het huwelijksbootje, met een 20 jaar jongere vrouw dit keer. Hoe werkt zoiets?
Prima dat je 87 keer verliefd wordt, enig als je een huis koopt en gaat samenwonen, gezellig om een paar kinderen uit te poepen maar om nou 4 keer te trouwen? Er is ooit bedacht dat zoiets voor eeuwig is...
Nou snap ik ook wel dat dat misschien achterhaald is. Voor altijd en eeuwig lijkt voortaan alleen in sprookjes voor te komen en kennen we bijna niet meer. Sowieso heb ik het idee dat de mensch tegenwoordig een bepaalde drang en behoefte heeft naar constante spanning. Dat uit zich dan in hevig geflirt, affaires, groepseks met mannen én vrouwen en iets met golden showers en een piemel in een koeienvlaai.
Ik ben ook echt geen hopeloze romanticus (okay...just a little. Ik kijk romcoms tot in den treuren) want het lijkt me verschrikkelijk om een huwelijk te zien stranden terwijl je er alles aan gedaan hebt.
MAAR...
4 keer? Come on...
Ten eerste: Hoeveel geld heb je dan? Niet alleen de bruiloft zelf kost handen vol geld, maar ook de eraan voorafgaande scheidingen.
Ten tweede: Dat je hertrouwt kan ik totaal inkomen. Iedereen verdient een tweede kans en een gelukkig leven met een leuke metgezel. Maar voelt het niet een ietsiepietsieminibeetje wrang om 4x (of meer in Hollywood) 'ja' te zeggen tegen een verschillende vrouw en haar eeuwig trouw te beloven?
Ten derde: Wat is er na de 4e keer nog zo speciaal aan het fenomeen trouwen?
Ten vierde: Iets met een pastoor en teveel miswijn.
Anyway, jullie snappen mijn punt.
Zelf begin ik steeds vaker te twijfelen of ik wel wil trouwen. Wat heeft het voor mij voor meerwaarde? Is het niet genoeg om te weten dat je ontzettend veel van iemand houdt en dat je de rest van je leven met diegene wil doorbrengen?
Ook als dat niet gebeurt, is het toch mooi om op enig moment te voelen dat je dat wil, echt wil?
Waarom kunnen we elkaar pas 'man' en 'vrouw' noemen nadat we officieel getrouwd zijn? Je verwacht toch niet van me dat als ik met alleen tandvlees en een nat kruis in een bejaardentehuis lig, nog steeds 'mijn vriendje' zeg?
Vaak als je de reden vraagt waarom iemand wil trouwen is het: "Ja, kweenie...gewoon, dat iedereen daar dan bij elkaar is en ik in zo'n mooie jurk naar het altaar loop".
Geef dan gewoon een feest denk ik dan.
Trouwen in de kerk voelt badass vanwege alle lelijke verhalen over het Christendom de laatste tijd. Maar alleen voor de wet lijkt weer zo klinisch.
Zucht..laat mij voor nu nog maar even smullen van sensatieverhalen rondom dit thema.
Ik woon sinds een half jaar samen, das al heftig genoeg.
www.nadeche.net
Een betere zangeres in 5 weken
Blijft een dubbelzinnige titel... ;)
BeantwoordenVerwijderen