Ken je dat? Dat je iets wil zeggen maar dat het niet lukt?
Omdat je de taal niet spreekt, het niet durft, je stem kwijt bent..of simpelweg omdat het fysiek niet mogelijk is.
Dat laatste is nu aan de hand. Hiero, in strotje Laumen.
Al minstens 2 maanden heb ik er last van. Het begon in juni rond m'n eindexamen.
Als ik wilde zingen schoot ik 'op slot'. Alsof m'n keel werd dichtgeknepen als ik een nootje wilde blèren en ik na een paar woorden buiten adem was. Oké..I'm no fool. Dat was overduidelijk stress die, gelukkig na een zen moment en een dagje sauna met massage, snel gevlogen was.
(Ik was overigens nog nooit in m'n eentje naar de sauna geweest, maar ik vond het eerlijk gezegd best wel relaxt. En ja, dat moment dat je je badjas uit moet doen blijft altijd een beetje ongemakkelijk maar na een keer diep zuchten en checken of alles nog goed 'hangt', is dat zo voorbij. Ik heb heerlijk gedoucht, gedobberd en gezweet zonder daarbij te hoeven praten. Alhoewel, er was een moment dat ik van de 658 sauna's er een binnenliep die leeg was. "Geweldig", dacht ik. "Dat wordt wijdbeens chillen". Ik lag lekker op m'n rug met m'n ogen dicht in gedachten verzonken totdat na ongeveer 10 minuten de deur openging en er een man binnenliep, iets ouder dan ik. Nou was het een vrij grote sauna en had hij dus alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die niet uitkeek op mijn schaamstreek. Aan de andere kant had hij ook alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die juist WEL uitkeek op mijn schaamstreek. En daar koos hij voor. Yes. Alsof dat nog niet ongemakkelijk genoeg was, begon hij ook een heel gesprek met me te voeren. Inclusief on-grappige grappen. Over wat ik deed in het dagelijks leven, waar ik woonde etc. Nou hebben mijn ouders mij goed opgevoed, dus praatte ik terug. Ondertussen schoof ik subtiel m'n benen over elkaar en ging ik quasi nonchalant met m'n armen over m'n borsten heen liggen. "Na een paar beleefde antwoorden, houdt ie z'n smoel wel", gokte ik. Nope. Niet het geval. Aan het eind van het gesprek zat ik rechtop met m'n handdoek over me heen. Toen ben ik maar gegaan.)
Nu is datzelfde aan de hand, alleen dan met praten. Je moet je voorstellen dat je gaat hoesten en blijft hangen in de stand net voordat je geluid maakt. Dichte keel en overal spanning. Daar praat ik in.
Ik kan er niks aan doen en ik kan je vertellen, het is BLOEDIRRITANT!!! Heel lang denk je dat het wel over gaat als je op tijd gaat slapen, een keer een dagje vrij neemt, yoga doet of een dagje weggaat. Toen dat niet zo was en ik lichtelijk begon te stressen omdat er heel veel optredens stonden, besloot ik toch maar hulp in te schakelen. Babzie (mijn zangdocent) kwam to the rescue via Skype en we kwamen erachter dat waarschijnlijk de spieren rondom m'n stembanden vast zaten. Nou, dat zitten ze. Ik bracht een bezoekje aan een logopedist die tevens de medische kant van de stem kent en het blijkt dat m'n mondbodem, kaak en tongbeen vast zitten. Met andere woorden, alles wat normaal van nature ontspant, ontspant nu niet. In het kwadraat.
Gelukkig heb ik helemaal geen beroep waarbij m'n stem belangrijk is dus dat valt mee. Zingen doe ik nu gewoon met m'n neus. Ook best fijn.
Ik kreeg oefeningen mee naar huis en ze heeft 2 keer alles 'los gemasseerd' en warempel, in de herfstvakantie kon ik weer normaal geluid produceren. Zowel met praten als zingen. Je kunt je niet voorstellen hoe zoiets doodgewoons, zo'n groot ding kan worden. Ik realiseerde me in deze tijd ook pas hoeveel ik eigenlijk praat. Niet alleen als ik zelf aan het woord ben (en dat is best vaak...) maar ook hoe vaak je in een gesprek op iemand anders reageert. Ga maar eens na. Als je lichaam je letterlijk tegenhoudt om geluid te produceren, is dat zo vermoeiend. Niet alleen mentaal maar na een tijdje ook fysiek. Je gaat alles wat je wil zeggen afwegen en voordat je iets zegt, heb je er van tevoren al 10x over nagedacht ('This is the Voice! Of..no one!')
Het is natuurlijk ook het bekende verhaal van de vicieuze cirkel. Je probeert positief te blijven (believe me, I try) maar als je de hele tijd met je neus op de feiten wordt gedrukt, wordt dat ietwat lastig. Dat uit zich bij mij in vele ugly cries. Ik herhaal: vele.
Maar goed, ik was er dus vanaf in de herfstvakantie. Tot...de laatste zondag. Ik merkte al wat struggles hier en daar maar weet het aan vermoeidheid. Maar helaas, mister strotverneuker was terug van weggeweest. Ik hou echt van een warm welkom maar in dit geval geef ik de voorkeur aan een flinke stomp in het gezicht.
Gelukkig heb ik aanstaande vrijdag weer een afspraak bij dokter Stem en daar kijk ik echt naar uit. Ik duim en bestel dat ik snel weer voor spraakwaterval kan spelen.
Dus bij deze alvast sorry. Sorry voor de mensen die de laatste tijd dachten dat ik hun gesprekken niet interessant vond omdat ik niet reageerde. En sorry voor de mensen die het wel lekker rustig vonden dat ik m'n mond hield en die nu weten dat dat binnenkort weer voorbij is. Het is de schuld van de strot. Puh.
Omdat je de taal niet spreekt, het niet durft, je stem kwijt bent..of simpelweg omdat het fysiek niet mogelijk is.
Dat laatste is nu aan de hand. Hiero, in strotje Laumen.
Al minstens 2 maanden heb ik er last van. Het begon in juni rond m'n eindexamen.
Als ik wilde zingen schoot ik 'op slot'. Alsof m'n keel werd dichtgeknepen als ik een nootje wilde blèren en ik na een paar woorden buiten adem was. Oké..I'm no fool. Dat was overduidelijk stress die, gelukkig na een zen moment en een dagje sauna met massage, snel gevlogen was.
(Ik was overigens nog nooit in m'n eentje naar de sauna geweest, maar ik vond het eerlijk gezegd best wel relaxt. En ja, dat moment dat je je badjas uit moet doen blijft altijd een beetje ongemakkelijk maar na een keer diep zuchten en checken of alles nog goed 'hangt', is dat zo voorbij. Ik heb heerlijk gedoucht, gedobberd en gezweet zonder daarbij te hoeven praten. Alhoewel, er was een moment dat ik van de 658 sauna's er een binnenliep die leeg was. "Geweldig", dacht ik. "Dat wordt wijdbeens chillen". Ik lag lekker op m'n rug met m'n ogen dicht in gedachten verzonken totdat na ongeveer 10 minuten de deur openging en er een man binnenliep, iets ouder dan ik. Nou was het een vrij grote sauna en had hij dus alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die niet uitkeek op mijn schaamstreek. Aan de andere kant had hij ook alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die juist WEL uitkeek op mijn schaamstreek. En daar koos hij voor. Yes. Alsof dat nog niet ongemakkelijk genoeg was, begon hij ook een heel gesprek met me te voeren. Inclusief on-grappige grappen. Over wat ik deed in het dagelijks leven, waar ik woonde etc. Nou hebben mijn ouders mij goed opgevoed, dus praatte ik terug. Ondertussen schoof ik subtiel m'n benen over elkaar en ging ik quasi nonchalant met m'n armen over m'n borsten heen liggen. "Na een paar beleefde antwoorden, houdt ie z'n smoel wel", gokte ik. Nope. Niet het geval. Aan het eind van het gesprek zat ik rechtop met m'n handdoek over me heen. Toen ben ik maar gegaan.)
Nu is datzelfde aan de hand, alleen dan met praten. Je moet je voorstellen dat je gaat hoesten en blijft hangen in de stand net voordat je geluid maakt. Dichte keel en overal spanning. Daar praat ik in.
Ik kan er niks aan doen en ik kan je vertellen, het is BLOEDIRRITANT!!! Heel lang denk je dat het wel over gaat als je op tijd gaat slapen, een keer een dagje vrij neemt, yoga doet of een dagje weggaat. Toen dat niet zo was en ik lichtelijk begon te stressen omdat er heel veel optredens stonden, besloot ik toch maar hulp in te schakelen. Babzie (mijn zangdocent) kwam to the rescue via Skype en we kwamen erachter dat waarschijnlijk de spieren rondom m'n stembanden vast zaten. Nou, dat zitten ze. Ik bracht een bezoekje aan een logopedist die tevens de medische kant van de stem kent en het blijkt dat m'n mondbodem, kaak en tongbeen vast zitten. Met andere woorden, alles wat normaal van nature ontspant, ontspant nu niet. In het kwadraat.
Gelukkig heb ik helemaal geen beroep waarbij m'n stem belangrijk is dus dat valt mee. Zingen doe ik nu gewoon met m'n neus. Ook best fijn.
Ik kreeg oefeningen mee naar huis en ze heeft 2 keer alles 'los gemasseerd' en warempel, in de herfstvakantie kon ik weer normaal geluid produceren. Zowel met praten als zingen. Je kunt je niet voorstellen hoe zoiets doodgewoons, zo'n groot ding kan worden. Ik realiseerde me in deze tijd ook pas hoeveel ik eigenlijk praat. Niet alleen als ik zelf aan het woord ben (en dat is best vaak...) maar ook hoe vaak je in een gesprek op iemand anders reageert. Ga maar eens na. Als je lichaam je letterlijk tegenhoudt om geluid te produceren, is dat zo vermoeiend. Niet alleen mentaal maar na een tijdje ook fysiek. Je gaat alles wat je wil zeggen afwegen en voordat je iets zegt, heb je er van tevoren al 10x over nagedacht ('This is the Voice! Of..no one!')
Het is natuurlijk ook het bekende verhaal van de vicieuze cirkel. Je probeert positief te blijven (believe me, I try) maar als je de hele tijd met je neus op de feiten wordt gedrukt, wordt dat ietwat lastig. Dat uit zich bij mij in vele ugly cries. Ik herhaal: vele.
Maar goed, ik was er dus vanaf in de herfstvakantie. Tot...de laatste zondag. Ik merkte al wat struggles hier en daar maar weet het aan vermoeidheid. Maar helaas, mister strotverneuker was terug van weggeweest. Ik hou echt van een warm welkom maar in dit geval geef ik de voorkeur aan een flinke stomp in het gezicht.
Gelukkig heb ik aanstaande vrijdag weer een afspraak bij dokter Stem en daar kijk ik echt naar uit. Ik duim en bestel dat ik snel weer voor spraakwaterval kan spelen.
Dus bij deze alvast sorry. Sorry voor de mensen die de laatste tijd dachten dat ik hun gesprekken niet interessant vond omdat ik niet reageerde. En sorry voor de mensen die het wel lekker rustig vonden dat ik m'n mond hield en die nu weten dat dat binnenkort weer voorbij is. Het is de schuld van de strot. Puh.
