Zingen in de klas

Ik ben twee weken geleden begonnen met zingen in de klas.
(Voor de mensen die het ontgaan was; ik geef 2 halve dagen muziekles in de brugklas op een middelbare school).

En op de een of andere manier vind ik zingen met die kids altijd een lastig ding. De ene helft vindt het vaak geweldig en vraagt het hele jaar al wanneer we daar eindelijk mee gaan beginnen, de andere helft vindt het shit.
Ik heb nu een jongen in de klas die bij het woord alleen al stuiptrekkingen krijgt. "MEHHH IK WIL NIET ZINGEN". Onderuitgezakt dan wel liggend op z'n stoel, maaiend met z'n armen, mond op standje 'jank meets depressie'.
De eerste keer negeer je dat. De tweede keer zorg je ervoor dat hij met een dwingende 'Ssst' zijn mond houdt. De derde keer mag hij gaan zingen bij de afdelingsleider. Jodeladoei!
Voor de duidelijkheid: ze hoeven van mij echt geen solo te zingen. Dat kun je zo'n hormoonbommetje echt niet aandoen. Ze mogen het altijd wel, graag zelfs.
Zo kwam afgelopen week een van de stilste jongens van de klas, na de les naar me toe. "Mevrouw, moeten we ook solo zingen?" Ik vertelde hem geruststellend dat dat niet hoeft, maar dat we wel in kleine groepjes gaan zingen. "Oh...dus geen solo?". Hallelujah, de jongen was teleurgesteld! It was a miracle! Natuurlijk mag dat!!!!!! schreeuwde ik bijna van geluk. LEUK!!!!!! Die lach daarna op zijn gezicht, dat was echt goud. "Dank u wel mevrouw". En nog goed opgevoed ook. Kind, ik hou van je.

Dan is er nog een andere kant aan het hele 'zingen in de klas verhaal'. De kant van de megastoere, chille homeboys: de brugklassers met piemeltjes die zich heel wat ouder voordoen dan ze zijn. Dit is ook de groep die altijd net te hard en te lang lacht om een grap/verspreking/filmpje/tekst/scheet/broek/arm/tafel/mij/deur/luier/ALLES!!!!!
Deze groep zingt wel mee. Dat is op zich positief. Ze zingen alleen heel hard. Of ja, zingen kan je het eigenlijk niet eens meer noemen. Het is meer ongegeneerd klinkers blèren, het liefst met een heel leuk en geestig dansje waar iedereen dan weer ontzettend hard om moet lachen. Ha. Ha. Ha. De juf lacht ook hoor. In haar vrije tijd.
Dit is een lastige situatie. Soms kan je ze een beetje laten dimmen door ze solo of met z'n tweetjes voor de klas te laten zingen. In de helft van de situaties zijn ze dan ineens niet meer zo stoer omdat er toch wel heel veel oogjes hun kant op staren. Dan is het experiment geslaagd.
Bij de andere 50% werkt dit alleen maar opjuttend en gaan ze dus nog harder zingen en nog wilder dansen. Persoonlijk vind ik dat erg vermoeiend. Dan zet ik m'n strenge docentenhoofd op en daal ik qua stemgeluid een aantal tonen. En niet te vergeten, flink hard zuchten voordat je begint met praten.
"(zucht)....Jongens (zucht)....Ik vind het hartstikke fijn dat jullie zo goed meezingen. Het moet alleen geen schreeuwen worden. Dat is even leuk maar als ik daarna vraag om serieus mee te doen, dan wil ik ook dat dat gebeurt. Ja? Oké, we gaan het nog een keer proberen".
Als dit werkt ben ik blij (ik ben dan immers een hele goede docent). Als dit niet werkt, word ik boos (lees: van binnen zwaar hysterisch).

Wat voor mij een klein hoogtepuntje was wat betreft zingen in de klas, is dat ik met een gymnasium brugklasje de eerste keer al meteen tweestemmig heb gezongen. Heel simpel, dat wel maar het was zuiver. Ik was helaas wel enthousiaster dan die kinderen zelf: "JAA JONGENS, JULLIE HEBBEN GEWOON TWEESTEMMIG GEZONGEN!".........Toen daar niet tot nauwelijks reactie op kwam, probeerde ik het nog met een sterk staaltje bodylanguage (dus...) maar ook dat was blijkbaar niet overtuigend.
Ik merkte gelukkig de les daarna dat ik toch iets goed had gedaan, want ze vroegen allemaal of we weer gingen zingen. De schatten.

In een andere klas ruimde ik na de 'zangles' nog een beetje op want op de een of andere onverklaarbare wijze liggen er altijd hele maaltijden op de grond, toen mijn oog op een bijzondere tekening op een van de tafeltjes (!!!) stuitte. Een grote stijve, besneden (de jongen had blijkbaar goed opgelet bij biologie of gewoon veel porno gekeken) piemel.
Na een keer hoofdschuddend zuchten bedacht ik me: of hij heeft zich stierlijk verveeld, of hij werd enorm opgewonden van Acda en de Munnik.
Ik gok het laatste.

Kookprogramma-freak

Ik kan uren naar kookprogramma's kijken. Maar echt.
Masterchef, Topchef, My kitchen rules, prut in m'n pan, alles. Maar vooral, 24kitchen.
Voor de mensen zonder digitale televisie; dit is een zender waarop (zoals de naam al doet vermoeden) 24 uur per dag kookprogramma's te zien zijn. Met als aanvoerder van het hele stel Rudolph van Veen uit Tilburg. (HEEUUJJJJJJJJJ).
Ik vind het wel zo verdomde gezellig om naar hem te kijken. Zijn recepten zijn heel lekker, gezond en toegankelijk en dat maakt het voor een ambitieuze amateurkok als moi echt een feestje. En hij heeft natuurlijk een mega mooie slogan: "Maak het jezelf vooral makkelijk. Maar maak het wel altijd lekker". NAAHHHHHH. Bedankt Dolf.
Ik pretendeer absoluut geen wereldchefkok te zijn maar ik heb er wel heel veel plezier in. En al zeg ik het zelf, ik maak vaak best lekkere dingen, al dan niet gejat.

(Ja ja, voor de echte stoere mannen is hier het boek 'Rudolph's cupcakes'. Voor een extra stijve piemel.)

Nou heb ik zeker niet altijd een interesse gehad voor koken en eten. Ik kan me een tijd herinneren dat ik niet eens fatsoenlijk een ei kon bakken. Toen ik rond m'n 18e een baantje kreeg in de "horeca" (a.k.a. een veredeld sportcafé of zoals wij het toen noemden, Grand Café Dooie Boel) en we daar ook "maaltijden" moesten bereiden (zo zag ik het toen maar dat was natuurlijk niets meer dan een frikandel in het vet smijten en het tosti ijzer dicht klappen) scheet ik in m'n broek.
U moet weten dames en heren, ik ben best onhandig. En met best, bedoel ik heel erg. M'n moeder vertelde dat dat pas sinds m'n puberteit zo is en dat het daarvoor juist het tegenovergestelde was.
I solute you hormones!
Ik werd dus voordat ik überhaupt een dag gewerkt had, al zenuwachtig bij de gedachte dat ik een scherp mes in m'n handen zou hebben en borden of glazen zou kunnen laten vallen. Dat eerste bleek reuze mee te vallen, dat tweede niet. Ik heb verschillende keren mensen een flinke bierdouche gegeven ("Dank u vriendelijk en tot nooit meer ziens") en ik kan je vertellen, dat was minder prettig. Voor beide partijen.

Mijn interesse voor koken en gezond eten kwam eigenlijk pas twee jaar geleden. Ik heb tot m'n 24e in een studentenhuis gewoond en daar was de keuken zo smerig dat ik amper m'n pan op het fornuis durfde te zetten, laat staan een lekkere maaltijd wilde bereiden. Nu woon ik in een appartementje met een eigen keuken. WAL-HAL-LA! Ik heb altijd wel redelijk gezond gegeten maar nooit heel bewust. Pas toen ik het boek 'Eet jezelf mooi, slank en gelukkig' van Amber Albarda las (waarin wordt uitgelegd hoe je voedsel voor je kan laten werken), ben ik echt anders gaan eten en me er ook voor gaan interesseren. En daar horen in mijn geval kookprogramma's bij.
Oh en vooral rond kerst...dan is het helemaal smullen geblazen met 24kitchen. Ysai (m'n broertje die ook hooked is) en ik hebben ook naar aanleiding daarvan, besloten dat we dit jaar een 5 gangen diner gaan bereiden met kerst. En serieus, ik heb er nu al zin in. Niet alleen in het eten zelf maar vooral in het koken. Het is echt zo dat als je het zelf bereid hebt, het lekkerder smaakt omdat je weet dat er zorg aan is besteed.

Trouwens, als je soms die programma's ziet op 24kitchen baal ik dat ik geen ander beroep heb gekozen. (Nou denk ik dat sowieso wel eens want ik ben zo arm dat het zeer doet). Of ik er genoeg talent en geduld voor zou hebben, is een tweede maar man oh man, die reizen die ze mogen maken! Die crossen de hele wereld over om overal te vreten. En dan niet zomaar een verlept broodje bal van een aftandse snackbar. Nee, alleen maar specialiteiten van een bepaald land of streek. Hoe geweldig is dat? En dan zie je ze daar zo heel kut en vervelend in het mooiste natuurgebied van de wereld, met twee pannetjes en een zongebruinde bakkes die gerechten namaken. En proosten met mega lekkere wijnen, vers uit het vat. Bah, wat ontzettend zwaar.
Die Jamie Oliver trouwens, die kookt wild. Als hij ergens olijfolie overheen giet, ligt niet alleen de helft op de grond maar vindt hij het ook nodig om het te druppelen vanaf twee meter hoogte.  Hetzelfde met "a pinch of salt". Hij kan het net zo goed door de kamer smijten, dan komt dezelfde hoeveelheid op het eten terecht. En dan die handbewegingen bij zinnen als "I'm making a beautiful salad with lovely fresh herbs and delicious spicy chicken". Dat lijkt op in het wildeweg boksen en hopen dat je iets raakt.
En hij slist. Ook heerlijk. "And as a finishing touch, a pinch of spit".
Maar ook hij kookt gezellig. Al die kookprogramma's zijn gezellig. Omdat het gaat om genieten van lekker eten en daar moet je de tijd voor nemen. En dat is mijn slogan. Bedankt Nadeche.

P.S. Als iemand mij ooit nog professioneel wil leren snijden (je weet wel, zo ratatatatatatat. Klaar!) dan sta ik daar geheel voor open.

Ongewilde stilte

Ken je dat? Dat je iets wil zeggen maar dat het niet lukt?
Omdat je de taal niet spreekt, het niet durft, je stem kwijt bent..of simpelweg omdat het fysiek niet mogelijk is.
Dat laatste is nu aan de hand. Hiero, in strotje Laumen.
Al minstens 2 maanden heb ik er last van. Het begon in juni rond m'n eindexamen.
Als ik wilde zingen schoot ik 'op slot'. Alsof m'n keel werd dichtgeknepen als ik een nootje wilde blèren en ik na een paar woorden buiten adem was. Oké..I'm no fool. Dat was overduidelijk stress die, gelukkig na een zen moment en een dagje sauna met massage, snel gevlogen was.

(Ik was overigens nog nooit in m'n eentje naar de sauna geweest, maar ik vond het eerlijk gezegd best wel relaxt. En ja, dat moment dat je je badjas uit moet doen blijft altijd een beetje ongemakkelijk maar na een keer diep zuchten en checken of alles nog goed 'hangt', is dat zo voorbij. Ik heb heerlijk gedoucht, gedobberd en gezweet zonder daarbij te hoeven praten. Alhoewel, er was een moment dat ik van de 658 sauna's er een binnenliep die leeg was. "Geweldig", dacht ik. "Dat wordt wijdbeens chillen". Ik lag lekker op m'n rug met m'n ogen dicht in gedachten verzonken totdat na ongeveer 10 minuten de deur openging en er een man binnenliep, iets ouder dan ik. Nou was het een vrij grote sauna en had hij dus alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die niet uitkeek op mijn schaamstreek. Aan de andere kant had hij ook alle ruimte en tijd om een plek te kiezen die juist WEL uitkeek op mijn schaamstreek. En daar koos hij voor. Yes. Alsof dat nog niet ongemakkelijk genoeg was, begon hij ook een heel gesprek met me te voeren. Inclusief on-grappige grappen. Over wat ik deed in het dagelijks leven, waar ik woonde etc. Nou hebben mijn ouders mij goed opgevoed, dus praatte ik terug. Ondertussen schoof ik subtiel m'n benen over elkaar en ging ik quasi nonchalant met m'n armen over m'n borsten heen liggen. "Na een paar beleefde antwoorden, houdt ie z'n smoel wel", gokte ik. Nope. Niet het geval. Aan het eind van het gesprek zat ik rechtop met m'n handdoek over me heen. Toen ben ik maar gegaan.)

Nu is datzelfde aan de hand, alleen dan met praten. Je moet je voorstellen dat je gaat hoesten en blijft hangen in de stand net voordat je geluid maakt. Dichte keel en overal spanning. Daar praat ik in.
Ik kan er niks aan doen en ik kan je vertellen, het is BLOEDIRRITANT!!! Heel lang denk je dat het wel over gaat als je op tijd gaat slapen, een keer een dagje vrij neemt, yoga doet of een dagje weggaat. Toen dat niet zo was en ik lichtelijk begon te stressen omdat er heel veel optredens stonden, besloot ik toch maar hulp in te schakelen. Babzie (mijn zangdocent) kwam to the rescue via Skype en we kwamen erachter dat waarschijnlijk de spieren rondom m'n stembanden vast zaten. Nou, dat zitten ze. Ik bracht een bezoekje aan een logopedist die tevens de medische kant van de stem kent en het blijkt dat m'n mondbodem, kaak en tongbeen vast zitten. Met andere woorden, alles wat normaal van nature ontspant, ontspant nu niet. In het kwadraat.
Gelukkig heb ik helemaal geen beroep waarbij m'n stem belangrijk is dus dat valt mee. Zingen doe ik nu gewoon met m'n neus. Ook best fijn.
Ik kreeg oefeningen mee naar huis en ze heeft 2 keer alles 'los gemasseerd' en warempel, in de herfstvakantie kon ik weer normaal geluid produceren. Zowel met praten als zingen. Je kunt je niet voorstellen hoe zoiets doodgewoons, zo'n groot ding kan worden. Ik realiseerde me in deze tijd ook pas hoeveel ik eigenlijk praat. Niet alleen als ik zelf aan het woord ben (en dat is best vaak...) maar ook hoe vaak je in een gesprek op iemand anders reageert. Ga maar eens na. Als je lichaam je letterlijk tegenhoudt om geluid te produceren, is dat zo vermoeiend. Niet alleen mentaal maar na een tijdje ook fysiek. Je gaat alles wat je wil zeggen afwegen en voordat je iets zegt, heb je er van tevoren al 10x over nagedacht ('This is the Voice! Of..no one!')
Het is natuurlijk ook het bekende verhaal van de vicieuze cirkel. Je probeert positief te blijven (believe me, I try) maar als je de hele tijd met je neus op de feiten wordt gedrukt, wordt dat ietwat lastig. Dat uit zich bij mij in vele ugly cries. Ik herhaal: vele.

Maar goed, ik was er dus vanaf in de herfstvakantie. Tot...de laatste zondag. Ik merkte al wat struggles hier en daar maar weet het aan vermoeidheid. Maar helaas, mister strotverneuker was terug van weggeweest. Ik hou echt van een warm welkom maar in dit geval geef ik de voorkeur aan een flinke stomp in het gezicht.
Gelukkig heb ik aanstaande vrijdag weer een afspraak bij dokter Stem en daar kijk ik echt naar uit. Ik duim en bestel dat ik snel weer voor spraakwaterval kan spelen.
Dus bij deze alvast sorry. Sorry voor de mensen die de laatste tijd dachten dat ik hun gesprekken niet interessant vond omdat ik niet reageerde. En sorry voor de mensen die het wel lekker rustig vonden dat ik m'n mond hield en die nu weten dat dat binnenkort weer voorbij is. Het is de schuld van de strot. Puh.

De groeten!

Ik hoorde laatst 2 meiden met elkaar praten. Niks aan de hand, gewoon een doodgewoon gesprek. Totdat er een 3e meisje aankwam die ze kenden. Hup, handen de lucht in, vingers die op en neer gingen. "Heeeeeeeeeeyyyyy", klonk er. Hoog, met een hoge dosis lucht en een superbrede smile. Wat raar eigenlijk, dacht ik. Waarom is de toon en klank van je stem vaak zo anders bij een begroeting dan wanneer je gewoon een gesprek voert?

Ik ben er zelf ook schuldig aan. Dat je verschillende vrienden en vriendinnen ook op een andere manier groet. Met bijbehorende stem, klank en move. Ken je dat?

Hieronder een greep uit veel voorkomende manieren van groeten. 

1. De lange en hoge heeeeeeeeey.

Zoals hierboven in het voorbeeld omschreven. Vaak gebruikt bij girlygirls of ietwat meer hysterische typjes zoals moi. Deze heeeeeeyy zou ik overigens alleen gebruiken bij mensen die je echt goed kent. Aka vrienden. En vergeet niet te lachen. Alleen het geluid zonder de smile is gewoon...ongemakkelijk. Een sprongetje, zwaai of dansje is optioneel. 

2. De korte hoi.

Deze groet kan in veel verschillende situaties worden gebruikt. Bijvoorbeeld als je in gesprek bent met iemand die je goed kent en er komt een derde persoon bij die bevriend is met jouw gesprekspartner. 'Hoi' is dan casual, doch spontaan en vriendelijk. Let wel op dat je het niet op een pieptoon zegt want dan klink je gewoon raar. Of extreem nerveus. 

Deze 'hoi' kan ook een beetje afstandelijk klinken als je 'm gepaard laat gaan met 1 of 2 opgetrokken wenkbrauwen. Niet aan te raden als je vrienden wil maken. 

3. De lange, nasale hoi.

Deze irriteert mij persoonlijk. Niet alleen omdat deze 'hoi' lui en nasaal klinkt, maar vooral omdat de 'o' van 'hoi' veel te lang duurt. Alsof de persoon die 'm uitvoert geen zin heeft om naar de 'i' te gaan. 

De lange, nasale hoi wordt vaak gebruikt door vrouwen die geen idee hebben dat je 2 wenkbrauwen moet hebben in plaats van 1 en die het woord onflatteus naar een heel nieuw level tillen. Deze manier van groeten wordt vaak gecombineerd met een zenuwachtig lachje waarbij de mondhoeken niet op 1 punt blijven hangen maar telkens weer terug naar beneden gaan. 

Ook van die gezellige, spontane moeders die nog heel erg bij de tijd zijn en die dan in de stad kennissen tegen komen, kennen deze 'hoi' maar al te goed. In zo'n situatie wordt ie ook net te hoog en te hard geproduceerd. Alsof alle ontzettend oprechte spontaniteit verpakt moet worden in die ene 'hoi' ("Kijk-eens-hoe-gelukkig-ik-ben-en-hoe-erg-ik-mijn-leven-op-de-rit-heb"). Niet mijn persoonlijke smaak.

4. De glij hey.

Deze 'hey' wordt uitgesproken van hoog naar laag. Alsof je glijdt tussen twee toonhoogtes. Vaak gebruikt als je verrast bent iemand tegen te komen in een situatie waar diegene niet past. Een heks waar je een hekel aan hebt aan de arm van een jongen waar je verliefd op bent. Zoiets. In dit geval wel aan te raden met 1 of 2 opgetrokken wenkbrauwen.

5. De Engelse hello/helleuw.

Deze kan gebruikt worden in een ietwat flirterige situatie. Als je iemand tegenkomt waar je altijd al een klik of een fling mee hebt gehad. Aan te raden om deze te combineren met een knuffel en 1 (!) kus. Niet 3, want daar past de korte hoi beter bij. Belangrijk bij deze manier van groeten is dat de 'hello/helleuw' laag en met een beetje lucht begint, en wat hoger eindigt. Als ie namelijk laag blijft, is alle spontaniteit en de 'kijk eens hoe vrouwelijk en cool ik ben' feeling er af. Aan de andere kant, als je 'm helemaal hoog zegt, klink je als Ushi. Dat moet je willen.

6. De hooligan heuj.

Gebruikt door mannen die altijd aan de buitenwereld moeten laten zien dat ze heus wel stoer en extreem mannelijk zijn. 

Mocht je deze neiging niet hebben of geen man zijn, maar wil je deze groet wel uitproberen? Neem de volgende tips dan mee:

- Deze groet MOET laag. 

- Deze groet MOET lang worden aangehouden. Of 1 keer lang en daarna een paar korte 'heujs' er achteraan. Om het hooliganeffect wat te vergroten.

- Een zangtechnisch tipje: Hou er altijd een beetje twang op (denk maar aan een heks) omdat je niet midden in je groet wil ontaarden in een mega hoestbui waar je niet meer uitkomt. Weg stijve piemel. 

- Na deze groet te hebben uitgevoerd is het gepast om met de borst tegen elkaar aan te springen. Let er wel op dat als je dit bij een vrouw doet of zelf een vrouw bent, het wel eens pijnlijk kan zijn. Tietjes zijn gevoelig. Een hoopje met z'n allen kan ook. Zorg ervoor dat jij dan niet degene bent die onderop eindigt. 

7. De homo hi.

Alleen te gebruiken door de homoseksuele man. Vaak gevolgd door het woord 'schat'. Een natte 't' doet het goed in dit geval. Een pirouette ook. Een tutu gaat net te ver. Just so you know. 

8. De gangster yo.

Niet alleen gebruikt door echte gansters. Ook door gangster Laumen wordt deze groet vaak gebruikt. Natuurlijk op een speelse, vrouwelijke wijze (= hogere toon en een oogverblindende lach). Als je deze yo gebruikt aan het eind van een gesprek, kun je er voor kiezen om de 'o' wat langer aan te houden, dan klinkt ie net wat meer ontspannen en zit er ook een  soort bevestigend toontje in (zoals 'We zien elkaar nog' of 'Ik begrijp wat je bedoelt'). Ideaal. 

9. De normale hallo.

Toe te passen in elke situatie waarbij je degene die je groet of niet heel goed kent of een nette indruk wil maken. Bijvoorbeeld bij de eerste ontmoeting met schoonouders. De 'hooligan heuj' lijkt me dan minder geschikt. 

10. De stijve dag.

Deze groet wordt gebruikt als je meteen een "Ik-stel-een-hoi-niet-op-prijs-want-ik-ben-gereserveerd-vibe" van iemand krijgt. De 'dag' is dan zeer gepast. Altijd combineren met een knikje en een nette glimlach. Of het geven van een hand (wel een gewassen a.u.b.).

Overigens werkt er een vrouw in de apotheek waar ik altijd heen ga en die zegt altijd zoooo raar gedag. Dan krijg je een uitleg over het desbetreffende medicijn dat je ophaalt op een normale manier op een normale toon. En als ze dan afsluit zegt ze: "DAIG".  Met een zachte g waar ze even op blijft hangen.Van laag naar hoog en weer terug naar laag. En dat snel. Alsof ze onder de desk door iemand geprikt wordt en daarvan schrikt. Trouwens, wat is 'DAIG' ook voor stom woord?! 

Mute groeten.

1. De opwaartse knik. 

In plaats van dat je kin een kort knikje naar beneden maakt, ga je nu omhoog. 1 keer. Niet vaker. Probeer dat maar eens. Dat is raar. 

Armen over elkaar en onderuitgezakt staan, kan helpen om het nonchalante effect wat te vergroten. Vaak gebruikt door mannen die van zichzelf stoer zijn en mannelijke vrouwen. Die laatste categorie in combinatie met de opwaartse knik vind ik altijd een beetje tenenkrommend. 

2. De wijsvinger.

Een van mijn favorieten. Kan gebruikt worden in veel verschillende situaties. Bijvoorbeeld als je iemand tegenkomt maar je bent niet in de gelegenheid om geluid te produceren (omdat je al in gesprek bent of aan het bellen bent). De wijsvinger doet z'n werk. Het maakt in dit geval niet uit of je diegene goed kent of so so, de wijsvinger op zich is genoeg. Wil je wat extra flavour? Dan kan een lach, een knipoog of een opwaarts knikje worden toegevoegd. 

3. De ouderwetse zwaai.

Geen uitleg nodig. Zwaai alleen niet te enthousiast en te lang als je degene die je groet niet zo goed kent. Dat kan wanhopig overkomen. Ook bestaat het risico dat je jezelf een blauw oog slaat omdat je kipfilet alle kanten op zwiebert. Niet. Doen. 

Zo.

Hopelijk heb je wat nieuwe groet-inspiratie. Ik juich het uitproberen van een andere manier van groeten enorm toe. Doe het wel met overtuiging.

X

P.S Wie heeft elke groet hardop uitgeprobeerd? 

Paprika courgette soep by Des.

Hi folks,

Daar ben ik weer! Dit keer met een zelfbedacht soepreceptje. Niks boeiends, wel lekker.
Ik ben al een tijdje bezig met gezond en bewust eten en ik merk echt dat het werkt. Niet alleen voor m'n figuur, maar ook voor m'n stoelgang. Stoelgang. Stoel-gang. Wat een raar woord eigenlijk. Bij een stoel en een gang denk ik niet meteen aan een berg schijt. Nou goed, we snappen 'm.
Twee jaar geleden rende ik om de haverklap naar de plee omdat m'n darmen riepen: "WE HOUDEN HET NIET MEER!!". Nou, ik kan je vertellen: daar ben ik mooi van af! Hahaaaa, I am invincible!
Geen of amper brood meer, spelt/boekweit/kahmut etc in plaats van tarwe, veel groenten en fruit, veel water: het doet wonderen. Nou ja, ik zal jullie niet vervelen met een preek over gezond eten maar bij deze duw ik jullie wel een recept door de strot.

Boodschappenlijstje

- Een groene paprika
- Een courgette
- Een ui
- Een teentje knoflook
- Groene pesto (wel die van basilicum, want die van olijven smaakt als pis in een potje)
- Hennepzaad (Nee beste mensen, dit wordt geen space-soep. Het heeft geen hallucinerende werking, het is gewoon verrekte gezond. Look it up if you want).
- Kookroom
- Twee groentebouillonblokjes
- Een liter water (verkopen ze in de supermarkt).
- Olijfolie.
- Peper
- Zout

Bereidiiiiiiiiing (Dit woord moet je zingen. Hard en hoog)

1. Rommel in je kast en pak een (soep)pan. Geen wok dus. Dus.
2. Zet het vuur aan zodat de pan alvast warm wordt.
3. Snipper ondertussen de ui en de knoflook en snij de courgette en paprika in kleine stukjes.
4. Als de pan warm is, gooi je er een scheut olijfolie in een bak je de ui en knoflook. Niet totdat het bruin is, maar totdat het glazig is.
5. Gooi (of smijt) daarna de courgette en de paprika erbij en laat dit even mee bakken.
6. Zet jaren 90 muziek op die eigenlijk genant is, maar die perfect past bij deze groene soep.
7. Gooi na een tijdje het water en de bouillonblokjes bij de rest en laat het een tijdje koken totdat alle groenten zacht zijn.
8. Yes, nu mag het hennepzaad erbij. KICKEN! (2 tot 3 eetlepels). Dit kan je overigens kopen bij de biowinkel.
9. Pureer de boel met een staafmixer. LET OP: Onderstaande foto moet NIET het eindresultaat zijn!!!!

10. Ziet je soep er nu uit als een groen geheel zonder stukkies? Dan ben je op de goede weg!
11. Voeg wat versgemalen peper toe en een snufje zeezout (niet teveel zout want de bouillonblokjes bevatten ook al genoeg).
12. Voeg ongeveer 50 tot 100 ml kookroom toe en een eetleper groene pesto.
13. Roeren en even laten staan en dan heb je:

14. Smullen geblazen.

Lekker als lunch maar het kan ook prima als licht avondeten. Damn, hier krijg je toch Jamie Oliver neigingen van? Nog 1 puntje. I know it looks great. Maar wacht ff totdat het een beetje afgekoeld is, anders brand je je bek. So did I.

BON APPETIT!

X Des


P.S Voor de liefhebbers, zo ziet hennepzaad eruit:

Werk en privé

Ik ontving zojuist een uiterst verdacht mailtje. Van een leerling. Die ik lesgeef.

Nou moet je bij leerling niet denken aan een puisterig jochie van 12 met een rugzak in z'n nek. Nee, I'm talking 'bout a guy from thirty-friggin'-one years old.
Ik geef deze persoon (namen zal ik niet noemen voordat ik zometeen een rechtszaak aan m'n broek heb hangen) nu ongeveer een half jaar elke week les.
De eerste les was...bijzonder.
Flink hoog van de toren blazend kwam hij binnen (niet letterlijk natuurlijk, dat zou een raar beeld hebben opgeleverd). Over dat hij 687 instrumenten bespeelde, z'n eigen nummers schreef en produceerde, een eigen studio had en een ster wilde worden. Of iets dergelijks.
Toen ik me voorstelde, zag ik meteen in zijn wantrouwende blik dat hij niet kon bevatten dat ik hem les zou gaan geven. "Jij bent veel jonger dan ik. Wat kan jij me nou leren?", vroeg hij super subtiel. Enfin, de toon was gezet. Nadat hij een paar keer in discussie was gegaan toen hij een opdracht kreeg, heb ik hem op zeer professionele wijze (al zeg ik het zelf) duidelijk gemaakt dat ik ervoor gestudeerd had en toch echt meer kennis in huis had dan hij.
Het kwartje (of welke Arabische munteenheid dan ook) viel. Vanaf toen waren de lessen prima. Hij raakte meer op z'n gemak, we hadden zelfs wat jolige momenten en hij ging ook nog vooruit. Niks aan de hand.

Vandaag was het warm. Zo niet bloedheet. Ik droeg een kort broekje met een bloesje en dat bloesje scheen een tikkie door. Ja, ik droeg een BH en ja, die was te zien. En nee, niet op een manier waarvan je zou denken dat ik m'n geld ook verdien door met m'n benen wijd te gaan. Wat ik overigens niet eens zou kunnen, omdat ik zo stijf ben als een oud vel op stelten.
Had ik effe geluk. Henkie (zo noem ik 'm voor het gemak maar even), had vandaag een uur les. HANG DE SLINGERS BUITEN!!!! Omdat ik een week niet was geweest, moest ik die les nog inhalen en dat feest was vandaag. Na een half uur zei hij dat ik zo'n leuk bloesje aan had. "Lekker zomers" noemde hij het. "Ja, zomers hè, toekans?" zei ik. Het bloesje heeft een toekanprint. Toekans, je weet wel. Van die vogels met zo'n boemerang snavel. Even flitste er wel door m'n hoofd dat hij waarschijnlijk niet die vogels lekker zomers vond, maar meer de boobies achter de vogels. Maar dat idee zette ik snel van me af.
De laatste 5 minuten kletsten we nog wat. Over dat hij het leuk had gevonden en veel had geleerd. En toen gaf ie me 3 zoenen. Wat op zich al apart is want ik ben godnondeju nog wel de juf. Daar begon hij overigens al na ongeveer de 4e les mee. Dat vond ik toen al raar, maar ik deed het toen nog af als een cultuurding. Naïviteit komt tot op de dag van vandaag niet in mijn woordenboek voor. Dus.

Nadat ik klaar was met lesgeven checkte ik m'n mail. Tadaa! Daar was het. Een mail van Henkie.
"Die is vast iets vergeten", dacht ik nog. Dat was ie zeker. Z'n verstand. Ik citeer:

Hallo schat,
We kunnen wel iets gaan drinken als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen...ik in ieder geval wel...
X Henkie

Ik las dit toen ik alleen was maar ik schreeuwde. Eerst "gadverdamme" en daarna gewoon iel gekrijs. Waar zal ik beginnen?
Ten eerste: "Hallo schat". Schat?? SCHAT?!! Ten eerste vind ik het al best wel lef hebben om zo'n mail te sturen. Maar heb dan in ieder geval het fatsoen om me wel gewoon bij m'n voornaam te noemen.
Ten tweede: "We kunnen wel iets gaan drinken". Gelukkig stelt hij de vraag op een vriendelijke, uitnodigende manier. Oh wacht even. Vraag? Dit is eerder een antwoord op een nooit gestelde vraag van mij. Kijk, dit zou een totaal logische respons zijn op: "Lieve Henkie, we kennen elkaar nu een half jaar en ik voel een enorme connectie tussen ons. Ik ben adrem, jij hebt (g)een stem. Wil je wat met me gaan drinken?" Dan kan hij inderdaad zeggen: "We kunnen wel iets gaan drinken als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen".
Ten derde: "...als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen..ik in ieder geval wel". Ik begrijp denk ik iets niet. Wil hij z'n eigen stem buiten de lessen horen? Uniek. Fijn hoor, dat hij z'n hoge gevoel van eigenwaarde met me wil delen (ik voel me bijna vereerd) maar ik kan er vrij weinig mee.
Ten vierde: De poging tot een quasi grappige manier om me mee uit te vragen is uberhaupt om te janken (met-nooit-meer-ophoudts).
Ten vijfde: Die puntje puntje puntjes zijn vies.

Ik snap allemaal best dat ik onbeschrijfelijk knap en onweerstaanbaar ben en een innerlijk heb waar menig mens van droomt, maar kom op. Dit kan toch niet?!

Mijn antwoord was als volgt:

Hoi Henkie,

Je mailtje kwam nogal onverwachts en eerlijk gezegd heb ik geen interesse. Ik hou werk en privé graag gescheiden en mede daarom zou ik het erg op prijs stellen als je me bij m'n voornaam wil noemen.
Succes nog de komende tijd.

Groetjes Nadeche  

Zo. In the face.
Of haal ik me van alles in m'n hoofd en zou hij gewoon een vogelspotter zijn...?

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl 

Naar de kapper

Vandaag ging ik naar de kapper. Ik hou daar niet zo van. Vooral omdat het al te vaak is voorgekomen dat ik aangaf om alleen de puntjes te knippen en dat ik dan half kaal naar buiten liep.
Ik probeer namelijk al vanaf m'n geboorte lang haar te kweken en het wil maar niet lukken. Oké, het is niet kort, maar ik wil gewoon dat het ergens halverwege m'n rug komt zodat ik ook een keer het "Pam, je haar danst"-gevoel kan ervaren.
Het was dus weer tijd om geknipt te worden want m'n punten waren behoorlijk droog, zo niet dood.
Ik stap binnen bij de desbetreffende kapsalon en vraag wat de wachttijd is (ze werken daar niet op afspraak). "Een half uur/drie kwartier", zegt het meisje verveeld. Dat leek me nog te doen dus ik nam plaats. Ik had bedacht dat ik in die tussentijd mooi een paar nummers uit m'n hoofd kon leren en wat vertalingen kon maken. Hup, kopje thee erbij. Die tijd zou ik wel doorkomen.
Toen de drie kwartier verstreken waren, werd ik enigszins onrustig. Ja, ik had er al wel op gerekend dat het uit zou lopen maar toch, als het dan gebeurt is dat toch irritant.
Een uur later. Ik kon me voor geen meter meer concentreren op de teksten die ik had meegenomen omdat ik alleen maar de muziek in de zaak hoorde die ik echt te hard vond staan. Daar doorheen klonk het te Brabantse accent van een van die kapsters (zo'n type met wit struisvogel haar en een zwarte pluk en die dan nog steeds in de veronderstelling is dat dat hip is). Haar 'ui' was bijna een 'oi' ("Zo, deh ziet er weer netjes oit"). Grr.
Een uur en een kwartier later. De man tegenover mij was me net te enthousiast in zijn pogingen om met iedereen een praatje aan te knopen. Ik ben echt best sociaal (al lijk ik in m'n blogs op een doemdenker tot in den treure. Trust me, dat valt reuze mee). Maar toen even niet. Na een paar gereserveerde lachjes van mijn kant had hij denk ik wel door dat ik niet in de stemming was voor een gesprek.
Anderfuckinghalfuurlater. Ik kon van pure irritatie niet meer rechtop zitten en had koppijn als een malle. Ik heb even overwogen om er iets van te zeggen en daarna weg te lopen maar dat was ook zonde geweest. Na 3 koppen thee, een tijdschrift en een wc bezoek werd ik dan eindelijk geholpen. Hoezee.
Ik gaf aan dat ik net 2 uur geleden m'n haar had gewassen dus dat dat niet meer nodig was (alles om die nekkramp te voorkomen die ik altijd krijg als je in zo'n wastafel geduwd wordt).
Nou, ik had het beter wel kunnen doen. Er kwam geen eind aan de knopen en klitten in m'n haar. Na een paar keer "sorry" gemompel vanuit mij, leek het de kapster (het verveelde meisje bij binnenkomst) toch wel een slim idee om er een of ander serum in te spuiten. Dat hielp niet. Ze probeerde haar irritatie te verdoezelen maar het was behoorlijk duidelijk. What happened to klantvriendelijkheid? Ik ben benieuwd wat Tabatha hiervan zou vinden...je weet wel, die 2 meter lange, witharige Pekinees die graag Amerikaanse kapsalons 'over taked' en ze een complete make over geeft.

Het enige positieve vond ik, was dat ze haar mond hield tijdens het knippen. Ik heb niet zoveel met van die verplichte inhoudsloze gesprekken waarvan je weet dat ze niet echt naar je antwoord luisteren. "En, nog wat leuks gedaan dit weekend?" NEE!
Ook zoiets, ik hoorde dat ze daar aan iedereen die binnenkwam de volgende vraag stelden: "Kan ik je helpen?" Zucht. Wat denk je dat de reden zou zijn dat iemand naar de kapper komt? Ik denk dat ik de volgende keer ga zeggen dat ik aan het verhuizen ben. Of ze effe m'n bankstel wil sjouwen en wat geld wil lappen om een vrachtwagen te huren.
Gelukkig ging ik weg met haar waar echt alleen de puntjes van geknipt waren. Hoera, I love her!


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

Mensen zijn gek

Dat bedoel ik vaak in de goede zin van het woord. Ik hou wel van een beetje gestoord, dat houdt het fris. Maar in sommige gevallen slaan mensen door.
Neem bijvoorbeeld de familie Pondman. Toen ik meedeed aan 'The Winner is' (remember, die talentenjacht waar je rijk kon worden en die totaal flopte?), was deze familie ook van de partij in de categorie 'families' (joh). Vader Pondman viel meteen op. In negatieve zin. Man oh man, wat een arrogantie.
Ze moesten het in de tweede show opnemen tegen twee zussen die overduidelijk beter waren dan zij. Bij 'The Winner is' kreeg je vooraf de uitslag te zien in procenten en moest je aan de hand daarvan bepalen of je zou gaan winnen of niet (en anders voor het geld gaan). In hun geval was dat 100% tegen 1%: Voor heel Nederland en de rest van deze aardkloot overduidelijk dat 'The Family Pondman' (want zo heten ze. Gelukkig klinkt het superinternationaal als je Pondman heet) dit niet zou gaan winnen. Pa Pondman: "Ja Beau (van erven Dorens), we vinden dit verbazingwekkend want die dames verdienen meer stemmen. Het is ongelofelijk revolutionair (bagger) wat The Family Pondman doet en daar is iedereen van overtuigd. Bla fucking bla kut bla."
Natuurlijk verloren ze. Daarna zei hij heel sportief: "Deze jury is er nog niet klaar voor. Die meiden zingen vals." Oh ja, en hij stampte Jeroen van der Boom ook nog even de grond in. Zo professioneel.
En hij heet Franciscus. Franciscus Pondman. Dat zou ik echt...KUT vinden, als je zo heet.
Toen ik bovenstaand fragment terugkeek stuitte ik ook op een filmpje waarin de Pondmannetjes waren uitgenodigd bij DWDD. Franciscus aan tafel, samen met Ernst Daniel Smid die hem verbaal behoorlijk te lijf gaat. Ik vind het heerlijk. En ik ben het totaal met hem eens. Oke, hij had het hier en daar wel wat subtieler mogen aanpakken maar hey, Ernst was boos. Dus dan mag dat.
Die kinderen zijn gewoon gehersenspoeld door die pa. Hij is hun zangcoach geeft hen les in alle stijlen! Why god, why?
Vorige week zaterdag was ik 's avonds m'n tanden aan het poetsen en ondertussen stond de tv aan. Ik ving iets op in de trant van "Ik zing normaal klassiek en ik doe nu mee aan The Next Poptalent omdat ik me ook wil ontwikkelen in de pop". Toen dacht ik al: "Wat een geweldig slechte reden om mee te doen aan zo'n programma". Ik besloot een kijkje te nemen en tot mijn grote deugd stond daar mijn lievelingsfamilie. Liza en Lonne deden auditie. Of beter gezegd, waren gevraagd door het programma. En nee, dat is geen eer. Dat doen ze zo vaak. En in dit geval niet om het talent, maar om de hoge amusementswaarde. WAAROM SNAPPEN ZIJ DAT NIET?!
Check de auditie van Liza, oftewel koningin geit. Als ik een sik en hoeven zou hebben, zou ik voor haar buigen. Hoe ze ook neerbuigend lacht en hoe die vader dat aanmoedigd. Over haar megahippe jurk en oorbellen zal ik vandaag niks zeggen.
Natuurlijk kon ook deze talentenjacht niet voorbij gaan zonder dat er weer een jurylid wordt afgezeken. Stacey Rookhuizen dit keer. Ik mag zeggen dat ze een kutstem heeft want dat heeft ze, hij moet z'n mond houden. Met een overtuigend "Wie is dat wijf?" laat Franpiskut Kontman ook nu weer zien uit wat voor hout hij gesneden is.

Het vreemde vind ik dat 4 van de 5 kinderen (volgens mij) op het Artez conservatorium studeren, allemaal iets anders. De een viool, de ander sax of neusfluit of whatever. Dan ben je ergens toch muzikaal lijkt me. Hoe kan dit dan gebeuren?! Waarom horen jullie niet dat het crap is wat er klinkt?
Soms zit je met plaatsvervangende schaamte voor de tv. Nu vooral met een enorme irritatie en drang om glazen tegen de muur kapot te smijten.
Er klopt iets niet. Als ik naar die familie kijk en hoe ze zich gedragen, dan krijg ik echt een knoop in m'n maag. Er is niks mis met een gezonde pot ambitie maar dit is gewoon off. Ik heb bijna medelijden met die kinderen.
Zoals Matthijs van Nieuwekuiken al aankaartte, ze hebben iets weg van een sekte.
Oh god, en ik zie net dat er ook een documentaire is gemaakt over deze familie. En oh men, die dochters mogen tot hun 18e geen internet, nagellak opdoen en hun benen scheren. Virgins for life, I'm telling you.
Hier is mijn laatste woord nog niet over gezegd...


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

Cheat on me

Gisteren heb ik een nieuw programma op RTL 4 gekeken: 'Cheat on me'. Mijn innerlijke sjappie was helemaal blij toen ik dit een tijd geleden voorbij zag komen op de reclame. 'Yes, Temptation Island the sequel!', dacht ik. Zoals ik al in een eerdere blog schreef: ik hou van dit soort programma's. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar ik denk omdat het zulke vermakelijke en vooral domme televisie is.

Het concept is als volgt: 10 stellen (waaronder een homostel en een lesbisch stel) worden bij elkaar gezet in een luxe villa in Thailand. Het winnende stel krijgt €35000 (wat ik echt een schamel bedragje vind) maar daarvoor moeten ze wel eerst doen alsof ze een relatie hebben met een ander. Elke dag worden de mannen en vrouwen namelijk gekoppeld aan een ander en de bedoeling is dat de anderen er niet achter komen wie elkaars echte partner zijn. NONDEJU, WAT EEN KLASSE CONCEPT.
Natuurlijk moeten ze voor de ogen van hun partner allerlei opdrachten uitvoeren en dat is geen touwtje springen en boter, kaas en eieren. Eerder aan elkaars oor sabbelen en dirty talk fluisteren (ik citeer: "Als ik vrijgezel was, had ik jou hier super super super hard lopen naaien", het niveau is weer torenhoog), slagroom van elkaars boobies likken en in een latere aflevering zal er vast ook een opdracht komen met schaamhaar en poepseks, daar ben ik van overtuigd.
Nou heb ik als echte fan wat research gedaan. Wat blijkt? De helft is single of heeft pas een relatie met elkaar sinds de start van het programma. En er zitten een aantal heuse famewhores in die ook al in verschillende andere programma's opdoken.
Ik vraag jullie: Serieus guys, hoe ver willen we gaan? Om zo geloofwaardig mogelijk over te komen als echt stel met je fake partner, kun je eigenlijk geen opdracht weigeren. Zelfs niet als jouw partner van die aflevering eruit ziet als een gekookte hond met een verlamd gezicht. Leuk zeg.

Ten eerste is €35000 echt niet zoveel. Oke, het is zeker een leuk zakcentje maar om daar nou je partner  keihard voor te kwetsen...mwa (als de relatie echt is dan).
Ten tweede: op 1 vent na, zijn het allemaal lelijke mensen. Als er dan geviezerikt wordt, wil ik op z'n minst naar lekkere hoofden kijken.
Ten derde: Uiteraard heeft iedereen weer het IQ van een steen. Dat is best vermakelijk maar ook om je gruwelijk aan te ergeren. Een deelneemster over haar neppartner die ze minder aantrekkelijk vond: "Het leek wel op Walibi Fright Night, ik ben nog bang". Ja, en jij ziet beter uit als je je omdraait en wegrent.
Ten vierde: Waarom kijk ik hier naar? Ik heb ooit 550 voor m'n cito gehaald. Hard to believe, I know. Ik zou toch naar iets intelligentere programma's moeten kijken. Wat dat betreft hebben m'n ouders me opgegeven. De lijn naar films van hetzelfde niveau hebben ze ook al getrokken. Is het een niemandalletje, vindt m'n vader het meteen iets voor mij. Yes.

Het lijkt me overigens wel heerlijk om zo'n programma te presenteren. Dat je iedereen de fout in ziet gaan en dat jij al weet dat alles gestuurd wordt en bedacht is en dat je hoe dan ook genaaid wordt (met piemel of zonder).
Misschien moet ik ook eens nadenken over zo'n soort concept. Iets met een onbewoond eiland, 25 mooie mannen, Nadeche Laumen en geen camera's. God, I'm good.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

De Mastermimer

Afgelopen zaterdag moest ik na een lange tijd weer eens optreden met Hotshots.
(Na het optreden sprak ik iemand die ik maar één keer had ontmoet op het Jazz festival in Breda en toen ze zei dat ze mijn blogs had gelezen en ervan had genoten, besloot ik dat het tijd was om het weer op te pakken. Dus bij deze!)

De laatste keer was op 18 augustus vorig jaar op de Nijmeegse Vierdaagse, en toen raakte ik na de eerste set m'n stem kwijt en moest ik het de tweede en derde set hebben van m'n geweldige uiterlijk en fenomenale choreografieën (genant lang geleden) dus het werd weer eens tijd.
Dit keer vond het heugelijke feit plaats in café Bel Air in Breedje Daa.
We hadden 's middags al behoorlijk lang gerepeteerd en ik kan je zeggen: ik was moe. Zo niet k'pot.
Nou klaag ik niet dat ik omgeven werd door 7 leuke mannen, maar vrouwen weten gewoon when to shut the fuck up. Na de zoveelste opmerking over mijn megavette donutketting ("Heb je je eigen eten meegenomen?" of "Had je honger?") en de zoveelste flauwe grap ("Blow me....voor €5...away") was het wel even mooi geweest (al kan ik niet ontkennen dat ik daar ook heel hard om heb gelachen).

Toen we aankwamen in Bel Air was er pizza geregeld, want hé, we zijn muzikanten dus "fuck the healthy shit". Gelukkig ben ik ook docent en had ik voor een heerlijke eigengemaakte salade gezorgd om de boel een beetje in balans te houden. Gelukkig besloot mijn buik toch om de pizza verkeerd te laten vallen en begon ik de eerste set met buikpijn. Yes!
Buiten onszelf en het personeel van Bel Air was er overigens nog niemand toen we wilden beginnen. Op één iemand na. Een heel bijzonder iemand.
Ik was haar al twee keer tegengekomen in de wc en ik dacht eerst dat ze gewoon teveel gedronken had (leuk, om 20:00). Wat eruit kwam was verre van boeiend en ik moest moeite doen om haar goed te verstaan. Je kan je voorstellen hoe verheugd ik was toen ze zichzelf opofferde om als publiek bij de soundcheck te zijn. Toen bleek dat het niet alleen de drank was waardoor ze scheel keek. Deze mevrouw had ze niet alle 5. Ik denk maar 1 van de 5. Het was echt superfijn dat ze na elk lijntje dat gespeeld werd ging roepen hoe lekker het wel niet klonk (ook als het echt niet lekker klonk), inclusief spastische handbeweging en hooligankreten. Ze bleek ook een master in het mimen van instrumenten te zijn. Het leek wel een soort live pictionairy met muzikale ondersteuning. Enig.
Zoals de gitarist al zei (ik noem geen namen uit zelfbescherming): "De toon is gezet. Geen gage en een mongool als publiek". Daar sloot ik me bij aan.

Gelukkig stroomde het overige publiek langzaam binnen en konden we beginnen met een vol zaaltje. Al met al was het superleuk om weer met deze groep te spelen. Bij nummers die we allemaal uitkotsten werd een leuk dansje gedaan, een geweldige grap gemaakt (moi natuurlijk) of een geile solo gespeeld zodat iedereen toch een beetje z'n ei kwijt kon. Een geslaagde dag en avond. De mastermimer heb ik niet meer gespot helaas. Toch jammer.


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
www.hotshotstheband.nl