woensdag 19 juni 2013

Werk en privé

Ik ontving zojuist een uiterst verdacht mailtje. Van een leerling. Die ik lesgeef.

Nou moet je bij leerling niet denken aan een puisterig jochie van 12 met een rugzak in z'n nek. Nee, I'm talking 'bout a guy from thirty-friggin'-one years old.
Ik geef deze persoon (namen zal ik niet noemen voordat ik zometeen een rechtszaak aan m'n broek heb hangen) nu ongeveer een half jaar elke week les.
De eerste les was...bijzonder.
Flink hoog van de toren blazend kwam hij binnen (niet letterlijk natuurlijk, dat zou een raar beeld hebben opgeleverd). Over dat hij 687 instrumenten bespeelde, z'n eigen nummers schreef en produceerde, een eigen studio had en een ster wilde worden. Of iets dergelijks.
Toen ik me voorstelde, zag ik meteen in zijn wantrouwende blik dat hij niet kon bevatten dat ik hem les zou gaan geven. "Jij bent veel jonger dan ik. Wat kan jij me nou leren?", vroeg hij super subtiel. Enfin, de toon was gezet. Nadat hij een paar keer in discussie was gegaan toen hij een opdracht kreeg, heb ik hem op zeer professionele wijze (al zeg ik het zelf) duidelijk gemaakt dat ik ervoor gestudeerd had en toch echt meer kennis in huis had dan hij.
Het kwartje (of welke Arabische munteenheid dan ook) viel. Vanaf toen waren de lessen prima. Hij raakte meer op z'n gemak, we hadden zelfs wat jolige momenten en hij ging ook nog vooruit. Niks aan de hand.

Vandaag was het warm. Zo niet bloedheet. Ik droeg een kort broekje met een bloesje en dat bloesje scheen een tikkie door. Ja, ik droeg een BH en ja, die was te zien. En nee, niet op een manier waarvan je zou denken dat ik m'n geld ook verdien door met m'n benen wijd te gaan. Wat ik overigens niet eens zou kunnen, omdat ik zo stijf ben als een oud vel op stelten.
Had ik effe geluk. Henkie (zo noem ik 'm voor het gemak maar even), had vandaag een uur les. HANG DE SLINGERS BUITEN!!!! Omdat ik een week niet was geweest, moest ik die les nog inhalen en dat feest was vandaag. Na een half uur zei hij dat ik zo'n leuk bloesje aan had. "Lekker zomers" noemde hij het. "Ja, zomers hè, toekans?" zei ik. Het bloesje heeft een toekanprint. Toekans, je weet wel. Van die vogels met zo'n boemerang snavel. Even flitste er wel door m'n hoofd dat hij waarschijnlijk niet die vogels lekker zomers vond, maar meer de boobies achter de vogels. Maar dat idee zette ik snel van me af.
De laatste 5 minuten kletsten we nog wat. Over dat hij het leuk had gevonden en veel had geleerd. En toen gaf ie me 3 zoenen. Wat op zich al apart is want ik ben godnondeju nog wel de juf. Daar begon hij overigens al na ongeveer de 4e les mee. Dat vond ik toen al raar, maar ik deed het toen nog af als een cultuurding. Naïviteit komt tot op de dag van vandaag niet in mijn woordenboek voor. Dus.

Nadat ik klaar was met lesgeven checkte ik m'n mail. Tadaa! Daar was het. Een mail van Henkie.
"Die is vast iets vergeten", dacht ik nog. Dat was ie zeker. Z'n verstand. Ik citeer:

Hallo schat,
We kunnen wel iets gaan drinken als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen...ik in ieder geval wel...
X Henkie

Ik las dit toen ik alleen was maar ik schreeuwde. Eerst "gadverdamme" en daarna gewoon iel gekrijs. Waar zal ik beginnen?
Ten eerste: "Hallo schat". Schat?? SCHAT?!! Ten eerste vind ik het al best wel lef hebben om zo'n mail te sturen. Maar heb dan in ieder geval het fatsoen om me wel gewoon bij m'n voornaam te noemen.
Ten tweede: "We kunnen wel iets gaan drinken". Gelukkig stelt hij de vraag op een vriendelijke, uitnodigende manier. Oh wacht even. Vraag? Dit is eerder een antwoord op een nooit gestelde vraag van mij. Kijk, dit zou een totaal logische respons zijn op: "Lieve Henkie, we kennen elkaar nu een half jaar en ik voel een enorme connectie tussen ons. Ik ben adrem, jij hebt (g)een stem. Wil je wat met me gaan drinken?" Dan kan hij inderdaad zeggen: "We kunnen wel iets gaan drinken als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen".
Ten derde: "...als je m'n stem ook buiten de lessen wil horen..ik in ieder geval wel". Ik begrijp denk ik iets niet. Wil hij z'n eigen stem buiten de lessen horen? Uniek. Fijn hoor, dat hij z'n hoge gevoel van eigenwaarde met me wil delen (ik voel me bijna vereerd) maar ik kan er vrij weinig mee.
Ten vierde: De poging tot een quasi grappige manier om me mee uit te vragen is uberhaupt om te janken (met-nooit-meer-ophoudts).
Ten vijfde: Die puntje puntje puntjes zijn vies.


Ik snap allemaal best dat ik onbeschrijfelijk knap en onweerstaanbaar ben en een innerlijk heb waar menig mens van droomt, maar kom op. Dit kan toch niet?!


Mijn antwoord was als volgt:

Hoi Henkie,

Je mailtje kwam nogal onverwachts en eerlijk gezegd heb ik geen interesse. Ik hou werk en privé graag gescheiden en mede daarom zou ik het erg op prijs stellen als je me bij m'n voornaam wil noemen.

Succes nog de komende tijd.

Groetjes Nadeche  


Zo. In the face.
Of haal ik me van alles in m'n hoofd en zou hij gewoon een vogelspotter zijn...?


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl