Ik ben dit jaar officieel sectievoorzitster van de vakgroep muziek.
Dat klinkt veel interessanter dan het is natuurlijk.
Onze sectie bestaat namelijk maar uit 2 personen die respectievelijk 4 en 5 uur muziekles geven aan een bups onwelwillende kids.
Bij zo'n voorzitterschap horen ook vergaderingen.
Afgelopen dinsdag was de eerste vergadering van dit jaar met alle verschillende sectieleiders.
Dat klinkt als een feest, maar de realiteit is net wat anders.
Iets over 16:00 was het startsein daar en werden aan ons de agendapunten voorgelegd, zittend in een gezellige vierkante kring met aan het hoofd een aantal directieleden. In een ruimte met meurende vloerbedekking en een lucht van mensen die zich al een tijdje niet gewassen hebben en dat geprobeerd hebben te maskeren met teveel eau de plee.
Voor de verandering was ik een keer op tijd. Ik had m'n spulletjes netjes op de tafel gelegd en een stoel voor mezelf gereserveerd en had zelfs nog tijd om even naar de wc te gaan en de deur open te houden voor een aantal collega's.
Toen ik terugkwam, was de rest inmiddels ook gearriveerd en had ik het genoegen om van mijn eerst zo comfortabele plek met massa's beenruimte, nu te genieten van een gefrot stukje stoel met 2 tafelpoten tussen m'n benen.
Ik was er potdomme klaar voor.
Nou is het voor dit sprookje belangrijk om te weten dat het vak muziek op deze school alleen wordt gegeven in de brugklas. Dit schooljaar zelfs maar 1 uur per week.
Werkelijk alle zaken die besproken werden, gingen over de bovenbouw, examens en allerlei andere zaken waar ik weinig tot zeer weinig mee te maken heb.
Mijn aandacht verslapte dus ietwat. Ik begon rechtop zittend, ik eindigde half liggend en kwijlend onder m'n tafel, helemaal onder getekend met lichaamsdelen en scheldwoorden.
Omdat ik het grootste gedeelte van de tijd niks met de besproken zaken van doen had, begon ik wat collega's te observeren. Sommige bleven zeer aandachtig kijken, luisteren en aantekeningen maken. Anderen..niet.
Een collega maakte er een ware sport van om bij alles wat er gezegd werd en waar ze het niet mee eens was hardop te zuchten, verontwaardigd haar handen in de lucht te steken of opzichtig te draaien op haar stoel. En o ja, heel veel nรจt te hard te mompelen zodat iedereen wist dat ze commentaar gaf maar niemand het echt verstond. Ik wachtte op een 'hysterisch jankend - op de buik liggend - sla met de vuisten op grond - momentje' maar ik had pech.
Kijk beste mensen, ik kan hier intens van genieten.
Ook al snapte ik haar frustraties heel goed, het voelde ook een beetje alsof ik naar een klein kind keek dat geen ijsje kreeg. Die spanning was voelbaar bij iedereen. Dat je maar voorzichtig gaat lachen in de hoop dat het iets minder awkward wordt. Waardoor het alleen nog maar meer awkward wordt.
Misschien moet ik de volgende keer in zo'n situatie gewoon heel hard gaan schreeuwen uit het niets. Omdat.
Om 17:50 was de party over.
Het was bijna een wedstrijdje rennen naar de deur.
Iedereen was kapot, gefrustreerd en blij om naar huis te gaan.
Ik ook, maar wel inclusief inspiratie voor een nieuwe blog.
Voila!
Dat klinkt veel interessanter dan het is natuurlijk.
Onze sectie bestaat namelijk maar uit 2 personen die respectievelijk 4 en 5 uur muziekles geven aan een bups onwelwillende kids.
Bij zo'n voorzitterschap horen ook vergaderingen.
Afgelopen dinsdag was de eerste vergadering van dit jaar met alle verschillende sectieleiders.
Dat klinkt als een feest, maar de realiteit is net wat anders.
Iets over 16:00 was het startsein daar en werden aan ons de agendapunten voorgelegd, zittend in een gezellige vierkante kring met aan het hoofd een aantal directieleden. In een ruimte met meurende vloerbedekking en een lucht van mensen die zich al een tijdje niet gewassen hebben en dat geprobeerd hebben te maskeren met teveel eau de plee.
Voor de verandering was ik een keer op tijd. Ik had m'n spulletjes netjes op de tafel gelegd en een stoel voor mezelf gereserveerd en had zelfs nog tijd om even naar de wc te gaan en de deur open te houden voor een aantal collega's.
Toen ik terugkwam, was de rest inmiddels ook gearriveerd en had ik het genoegen om van mijn eerst zo comfortabele plek met massa's beenruimte, nu te genieten van een gefrot stukje stoel met 2 tafelpoten tussen m'n benen.
Ik was er potdomme klaar voor.
Nou is het voor dit sprookje belangrijk om te weten dat het vak muziek op deze school alleen wordt gegeven in de brugklas. Dit schooljaar zelfs maar 1 uur per week.
Werkelijk alle zaken die besproken werden, gingen over de bovenbouw, examens en allerlei andere zaken waar ik weinig tot zeer weinig mee te maken heb.
Mijn aandacht verslapte dus ietwat. Ik begon rechtop zittend, ik eindigde half liggend en kwijlend onder m'n tafel, helemaal onder getekend met lichaamsdelen en scheldwoorden.
Omdat ik het grootste gedeelte van de tijd niks met de besproken zaken van doen had, begon ik wat collega's te observeren. Sommige bleven zeer aandachtig kijken, luisteren en aantekeningen maken. Anderen..niet.
Een collega maakte er een ware sport van om bij alles wat er gezegd werd en waar ze het niet mee eens was hardop te zuchten, verontwaardigd haar handen in de lucht te steken of opzichtig te draaien op haar stoel. En o ja, heel veel nรจt te hard te mompelen zodat iedereen wist dat ze commentaar gaf maar niemand het echt verstond. Ik wachtte op een 'hysterisch jankend - op de buik liggend - sla met de vuisten op grond - momentje' maar ik had pech.
Kijk beste mensen, ik kan hier intens van genieten.
Ook al snapte ik haar frustraties heel goed, het voelde ook een beetje alsof ik naar een klein kind keek dat geen ijsje kreeg. Die spanning was voelbaar bij iedereen. Dat je maar voorzichtig gaat lachen in de hoop dat het iets minder awkward wordt. Waardoor het alleen nog maar meer awkward wordt.
Misschien moet ik de volgende keer in zo'n situatie gewoon heel hard gaan schreeuwen uit het niets. Omdat.
Om 17:50 was de party over.
Het was bijna een wedstrijdje rennen naar de deur.
Iedereen was kapot, gefrustreerd en blij om naar huis te gaan.
Ik ook, maar wel inclusief inspiratie voor een nieuwe blog.
Voila!
