Jammer

Laatst zat ik op het terras met 2 vriendinnen.
Jawel, dat historische moment van de eerste echte zonnestralen in maart waardoor heel Nederland uitrukt naar elke beschikbare stoel op een willekeurig terras.

Ik hou van deze momenten.
Fijn gezelschap, lekker weer, heerlijk drankje en een pittig gesprek. En niet te vergeten, de grote vleeskeuring waar iedereen (onvrijwillig) aan deelneemt.
Na wat rondkijken viel het ons op dat het merendeel van de passerende mens erg...stevig was. Zo niet, heel dik. Voordat ik haatmail en bombrieven krijg; ik ga niemand beledigen. Het viel me alleen op.
Just saying.
We besloten elk zwaar mens te turven. Het resultaat vond ik behoorlijk verontrustend. In 5 minuten hebben we meer dan 30 streepjes gezet.... 30!!
Nou weet ik natuurlijk niet waarom deze mensen overgewicht hebben. Vreselijk natuurlijk als er zoiets als een afwijking aan de schildklier aan ten grondslag ligt, maar ik denk stiekem ook dat het een heeeeeeeel klein ienieminibeetje aan het eetgedrag ligt.
Ik schrik altijd een beetje hoe druk het is bij de Smullers op het station of hoeveel mensen een snack uit de muur trekken. Zo'n lauwe, slappe, grieperige frikandel die al de hele dag in een klein hokje ligt te rotten en die je bijna "VERLOS MIJ!" kan horen roepen...Wie wil dat nou niet?

Na wat witbiertjes besloten we dat het tijd werd voor een nieuwe ranking. Een leuke.
Voor degenen die Sex and the City keken; dit is het fragment waar Charlotte en Carrie net als wij aan het terrassen zijn en bijhouden met hoeveel passerende mannen ze naar bed zouden willen.
So did we.
Pen en de papier in de aanslag, ogen open, tietjes vooruit.
1, 2, 3...46 mannen passeren ons. Niemand die ook maar in de buurt komt van een kusje, laat staan een avontuur tussen de lakens of op de wasmachine.
Na 10 minuten begon ik onrustig te worden.
Na 12 minuten vroeg ik me hevig af of ik veel te kritisch was.
Na een kwartier was ik depressief. Damn you Tilburg!
Waarom was het mij niet gegund om een mentale stevige pot seks met een hete vreemdeling te hebben?
1 STREEPJE! DAT IS ALLES WAT IK VROEG! WHYYYYYYYYYYY?!!
We eindigden alledrie met een "misschien" die eerder aan de 'nee' dan aan de 'ja-kant' zat.
Doe mij een dubbele whisky, dan kots ik mezelf het graf in.

Net voordat ik het wilde opgeven bedacht ik me dat ik het afgelopen kwartier helaas geen geschikte kandidaten voor het tweede spelletje had gevonden, maar meer dan genoeg voor het eerste.
Hoe minder lekkere mannen ik zag, des te meer dikkertjes.
Deze conclusie was op dat moment zowel deprimerend als bemoedigend.
Ik kon in ieder geval 1 spelletje tot een goed einde brengen.

Mobiel gezeur

Bereid je maar voor. 
Dit wordt de zoveelste blog over het gebruik van mobiele telefoons.

En dat we er allemaal behoorlijk asociaal door worden.

Natuurlijk ben ik zelf ook schuldig. Zo niet, extreem schuldig.

Ik ben een van de misdadigers die hun telefoon ook meeneemt naar de plee. Om ‘gezellig’ even Facebook te checken of Whatsappjes terug te lezen die ik al een eeuw van buiten ken. Met als gevolg dat ik altijd veel langer op de wc zit dan noodzakelijk is.

Soms heb ik van die momenten dat ik opstijg uit m’n eigen lichaam, neerkijk op mezelf en denk: 

WAAROM?!

a)       Omdat ik al sinds ik klein ben, droom van enorme aambeien en die hoop te kweken door veel langer op de bril te zitten dan nodig is.

b)       Omdat ik het geluid van m’n eigen plas rustgevend vind.

c)       Omdat ik high word van de geur van chloor.

d)       Omdat ik niks fijner vind dan m’n broek te laten zakken in gesloten ruimtes.

Ik kan doorgaan tot en met de letter ‘Z’ en geen een antwoord zou logisch kunnen verklaren waarom ik dit doe. Op elk ander moment van de dag kan ik knuffelen met m’n mobiel, zo lang en hoe vaak ik maar wil. Waarom dan ook nog in het kleine kamertje?

Omdat ik fucking verslaafd ben.

En de rest van de Westerse beschaving met mij. Overal waar mensen zijn, zie je mobieltjes.

Op straat, in de trein, in de kroeg, op het werk, in de sportschool en ga zo maar door.

Het lijkt wel of we met z’n allen in onze broek schijten om sociaal te zijn. Stel je toch eens voor dat een vreemde zomaar tegen je begint te praten.

Jeetje, wat vre-se-lijk.

Ik dank God op m’n blote, blauwe knietjes dat me dat nog nooit is overkomen maar mocht dat in de toekomst toch het geval zijn, heb ik m’n survival-stappenplan al uitgewerkt.

1.       Maak NOOIT oogcontact.

2.       Kijk altijd verveeld. Houdt dit de vreemdeling niet tegen, doe dan of je een ernstige psychische stoornis hebt of een flinke hoeveelheid alcohol en/of drugs in je systeem hebt.

3.       Hou altijd je mobiel gereed. Ligt ie niet in je hand, zorg dan dat je ‘m in je broekzak hebt of in een vakje in je tas waar je makkelijk (lees: binnen 0 en 3 seconden) toegang toe hebt.

4.       Check altijd je berichten, e-mails, Facebook, Instagram, Twitter, Pinterest, Youtube en de rest van je apps. Als je wil kan je ook zelf nog wat online zetten, zoals een tweet: “Creepy stranger is looking at me like he wants to talk or something. #goaway #leavemealone #mindyourownbusiness #pleasedontrapeme #livingthemobilelife”.

5.       Pleeg een fake telefoontje. Zorg er wel voor dat je telefoon dan op vliegtuigmodus staat want het zou lullig zijn als je tijdens je neppe gesprek ineens echt gebeld wordt. Dat is voor iedereen verwarrend.

6.       Ren weg. In stilte dan wel krijsend.

Ik zag laatst op internet een foto van een houten bord dat in een restaurant hing met:

Belachelijk, iemand zo in het sociale diepe gooien.

Maar mensen, serieus. Ik zou het een te gek plan vinden om een nationale feestweek in het leven te roepen die viert dat we allemaal onze mobiel thuis laten. Een week lang.

Ja, dat is ontzettend spannend maar geloof me, we’ll survive. Misschien leren we er zelfs wat van. Kunnen we dat na die week weer lekker op Facebook pleuren.