Gisteren waren de zangaudities voor de musical van de school waar ik werk. Er waren zoveel aanmeldingen dat ik m'n laatste uur er voor uit had laten vallen.
Daar gingen we dan: 4,5 uur lang naar krijsende kindjes luisteren. Wat een klus. Maar ook heel leuk.
En ze waren zenuwachtig, stuk voor stuk. Soms werd ik er gewoon ongemakkelijk van.
"Oh sorry sorry sorry, dat was de verkeerde tekst!!!!" Who gives a fuck kind.
Er was één meisje dat me bijna tot tranen toe roerde. Dat meisje is heel erg gepest op de basisschool en ontzettend onzeker. Maar toen ze begon te zingen leefde ze op (en ik ook). Wat een prachtig, zuiver stemmetje. En zo'n ontzettend lief kind. Constant 'bedankt' en 'dank je wel' bij alles wat je zei, het raakte me diep. Ook al was ze bij de spel en dansauditie veel te bang en onzeker, we hebben haar aangenomen omdat ze prachtig zong en omdat je het zo iemand heel erg gunt.
Kortom, het was een hele vermoeiende maar leuke dag.
Ik snapte wel een beetje hoe een X-factor jury zich voelt. Je moet pissen als een malle maar je kan niet weg. Je wil aardig blijven maar als iemand je zwaar op je zenuwen werkt, is dat soms best lastig ("Ja, ik heb het eigenlijk niet voorbereid"....Klap. in. je. gezicht).
Je moet iedereen een eerlijke kans geven, ook al is diegene totaal talentloos. Je wordt soms heel onaangenaam verrast door een prachtig popje met een kraaienstem. Je moet je lach inhouden ("ik ga een liedje zingen uit Les Misseraables", met de 's'-en uitgesproken). It's a hell of a job.
Maar ik heb heel veel respect voor die kinders. Ze zingen toch maar even solo ook al hebben sommige van hen überhaupt nog nooit gezongen. Het wordt vast weer een prachtige show dit jaar.
Hier spreekt een trotse juf.
Daar gingen we dan: 4,5 uur lang naar krijsende kindjes luisteren. Wat een klus. Maar ook heel leuk.
En ze waren zenuwachtig, stuk voor stuk. Soms werd ik er gewoon ongemakkelijk van.
"Oh sorry sorry sorry, dat was de verkeerde tekst!!!!" Who gives a fuck kind.
Er was één meisje dat me bijna tot tranen toe roerde. Dat meisje is heel erg gepest op de basisschool en ontzettend onzeker. Maar toen ze begon te zingen leefde ze op (en ik ook). Wat een prachtig, zuiver stemmetje. En zo'n ontzettend lief kind. Constant 'bedankt' en 'dank je wel' bij alles wat je zei, het raakte me diep. Ook al was ze bij de spel en dansauditie veel te bang en onzeker, we hebben haar aangenomen omdat ze prachtig zong en omdat je het zo iemand heel erg gunt.
Kortom, het was een hele vermoeiende maar leuke dag.
Ik snapte wel een beetje hoe een X-factor jury zich voelt. Je moet pissen als een malle maar je kan niet weg. Je wil aardig blijven maar als iemand je zwaar op je zenuwen werkt, is dat soms best lastig ("Ja, ik heb het eigenlijk niet voorbereid"....Klap. in. je. gezicht).
Je moet iedereen een eerlijke kans geven, ook al is diegene totaal talentloos. Je wordt soms heel onaangenaam verrast door een prachtig popje met een kraaienstem. Je moet je lach inhouden ("ik ga een liedje zingen uit Les Misseraables", met de 's'-en uitgesproken). It's a hell of a job.
Maar ik heb heel veel respect voor die kinders. Ze zingen toch maar even solo ook al hebben sommige van hen überhaupt nog nooit gezongen. Het wordt vast weer een prachtige show dit jaar.
Hier spreekt een trotse juf.
Oh ja, en ik liet een film zien aan brugklassers zien waarvan ik even was vergeten dat de hoofdpersoon werd gepijpt door een oma zonder kunstgebit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten