Hoe vaak lees en hoor je wel niet dat mensen asocialer zijn geworden? En dat het niet meer is zoals vroeger, toen men nog wat voor elkaar over had.
Vandaag heb ik ervaren dat er wel degelijk nog aardige en behulpzame mensen rondlopen.
Ik sport 2 tot 3 keer in de week en woensdagochtend is een vaste sportdag. De sportschool waarvan ik lid ben, is (als je door trapt) 20 minuten fietsen. Daarom word ik graag opgehaald met de auto door di papa (aangezien ik er zelf geen heb). Ja mensheid, mijn ouders volgen dezelfde lessen als ik. Normaal is Rene Laumen zo lief om mij om half 9 's ochtends te komen ophalen. Helaas mag hij (op doktersadvies) de komende tijd niet sporten dus pakte ik vanmorgen ouderwets de fiets weer eens tevoorschijn. Of eigenlijk de fiets van Stef.
Om 08:00 strompelde ik m'n bed uit na 500 x snoozen en om 08:30 vertrok ik. Aangezien ik m'n handschoenen niet kon vinden (lang leve de geordende ik) had ik een stel dikke sokken gepakt en die als stand in gebruikt. Want het was KOUD.
Een voordeel van 's ochtends fietsen is dat je meteen wakker bent dus ik moet toegeven dat het helemaal niet zo erg was...
Tegen het eind van de rit, fiets je over het water heen en moet je dus eerst de berg omhoog en daarna naar beneden. Dat naar beneden ging behoorlijk hard. Ik ergerde me nog aan het feit dat een aankomende scooter, de bocht die daarna kwam, veel te krap nam. Achter de scooter reed nog een fietser dus ik dacht: "Shit, ik moet echt afremmen". Dat heb ik geweten.
Toen ik de bocht wilde nemen maakte ik een enorme schuiver. Ik vloog bijna van m'n fiets, klabats op de grond.
"Mevrouw, zal ik u helpen? Ik help u wel. Het is hier altijd heel glad. Ik doe hier altijd heel voorzichtig", zei het Turkse meisje dat achter de scooter reed. Hoera, een aardig mens! Ze hielp me overeind terwijl ik probeerde niet te janken en zette daarna m'n fiets recht. "Gaat het met u?"
(U??) Het eerste wat ik zei was "Ohh, dat deed echt heel veel pijn". En daarna: "Dank je wel, het gaat denk ik wel". Er kwam nog een mevrouw voorbij gefietst die mij had zien vliegen en ook zij stopte om te vragen hoe het ging en of ik alles nog kon bewegen. Toen zij en het meisje gerust gesteld waren en ik van de schrik bekomen was, fietste ik (heel langzaam) verder, ondertussen "Niet huilen, niet huilen, niet huilen", tegen mezelf zeggend. Ik overtuigde mezelf dat mijn geen-make-up-hoofd er nog lelijker uit zou zien als het ook nog rood en opgezwollen zou zijn. Dat werkte.
Aangekomen op de sportschool was ik net op tijd. Mama kwam me al tegemoet lopen en ik zag dat ze wilde zeggen dat ik wat aan de late kant was.
"Ik ben net keihard van m'n fiets gevallen.....MEHHHEHHEHHH". Natuurlijk. Fijn.
Mama was bezorgd. En heel lief. Ze had alle spullen al klaargezet (voor die les), vroeg na elke oefening hoe het ging en bood aan om me naar huis te brengen.
Als een echte held ben ik zelfstandig naar huis gefietst, met kapotte en dikke knietjes. Ondertussen realiseerde ik me dat de sokken mijn handen gered hadden. Een geluk bij een (zeer ernstig) ongeluk!
Na een lekker warme douche viel het leed gelukkig mee. Rood en dik (met de kans op blauw) maar het was te doen.
Mama had alweer een paar keer gebeld en gesmst ("Je neemt niet op. Hoe gaat het nu Nadeche? Iets kouds op je knie gedaan? Er is toch geen straatvuil in je knie gekomen he? Anders moet je er betadine op doen om te ontsmetten. Xx") en ook papa belde om te vragen hoe het met de knietjes ging.
En mijn lieve broertje en schatje informeerden ook nog.
Ik ben fucking gezegend met zoveel lieve mensen om me heen!
En natuurlijk met aaaaaaal mijn volgers die nu ook honderdmiljoen beterschapswensen gaan sturen....
P.S. Ik kreeg 2 dagen geleden een sms: "Hoi N, ik ben de eigenaar van de Citroen. Bedankt voor je reactie. Gelukkig weinig schade. Als er verder nog iets is neem ik wel contact met je op. Groetjes Albert".
YES. Albert is een lieve meneer.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Vandaag heb ik ervaren dat er wel degelijk nog aardige en behulpzame mensen rondlopen.
Ik sport 2 tot 3 keer in de week en woensdagochtend is een vaste sportdag. De sportschool waarvan ik lid ben, is (als je door trapt) 20 minuten fietsen. Daarom word ik graag opgehaald met de auto door di papa (aangezien ik er zelf geen heb). Ja mensheid, mijn ouders volgen dezelfde lessen als ik. Normaal is Rene Laumen zo lief om mij om half 9 's ochtends te komen ophalen. Helaas mag hij (op doktersadvies) de komende tijd niet sporten dus pakte ik vanmorgen ouderwets de fiets weer eens tevoorschijn. Of eigenlijk de fiets van Stef.
Om 08:00 strompelde ik m'n bed uit na 500 x snoozen en om 08:30 vertrok ik. Aangezien ik m'n handschoenen niet kon vinden (lang leve de geordende ik) had ik een stel dikke sokken gepakt en die als stand in gebruikt. Want het was KOUD.
Een voordeel van 's ochtends fietsen is dat je meteen wakker bent dus ik moet toegeven dat het helemaal niet zo erg was...
Tegen het eind van de rit, fiets je over het water heen en moet je dus eerst de berg omhoog en daarna naar beneden. Dat naar beneden ging behoorlijk hard. Ik ergerde me nog aan het feit dat een aankomende scooter, de bocht die daarna kwam, veel te krap nam. Achter de scooter reed nog een fietser dus ik dacht: "Shit, ik moet echt afremmen". Dat heb ik geweten.
Toen ik de bocht wilde nemen maakte ik een enorme schuiver. Ik vloog bijna van m'n fiets, klabats op de grond.
"Mevrouw, zal ik u helpen? Ik help u wel. Het is hier altijd heel glad. Ik doe hier altijd heel voorzichtig", zei het Turkse meisje dat achter de scooter reed. Hoera, een aardig mens! Ze hielp me overeind terwijl ik probeerde niet te janken en zette daarna m'n fiets recht. "Gaat het met u?"
(U??) Het eerste wat ik zei was "Ohh, dat deed echt heel veel pijn". En daarna: "Dank je wel, het gaat denk ik wel". Er kwam nog een mevrouw voorbij gefietst die mij had zien vliegen en ook zij stopte om te vragen hoe het ging en of ik alles nog kon bewegen. Toen zij en het meisje gerust gesteld waren en ik van de schrik bekomen was, fietste ik (heel langzaam) verder, ondertussen "Niet huilen, niet huilen, niet huilen", tegen mezelf zeggend. Ik overtuigde mezelf dat mijn geen-make-up-hoofd er nog lelijker uit zou zien als het ook nog rood en opgezwollen zou zijn. Dat werkte.
Aangekomen op de sportschool was ik net op tijd. Mama kwam me al tegemoet lopen en ik zag dat ze wilde zeggen dat ik wat aan de late kant was.
"Ik ben net keihard van m'n fiets gevallen.....MEHHHEHHEHHH". Natuurlijk. Fijn.
Mama was bezorgd. En heel lief. Ze had alle spullen al klaargezet (voor die les), vroeg na elke oefening hoe het ging en bood aan om me naar huis te brengen.
Als een echte held ben ik zelfstandig naar huis gefietst, met kapotte en dikke knietjes. Ondertussen realiseerde ik me dat de sokken mijn handen gered hadden. Een geluk bij een (zeer ernstig) ongeluk!
Na een lekker warme douche viel het leed gelukkig mee. Rood en dik (met de kans op blauw) maar het was te doen.
Mama had alweer een paar keer gebeld en gesmst ("Je neemt niet op. Hoe gaat het nu Nadeche? Iets kouds op je knie gedaan? Er is toch geen straatvuil in je knie gekomen he? Anders moet je er betadine op doen om te ontsmetten. Xx") en ook papa belde om te vragen hoe het met de knietjes ging.
En mijn lieve broertje en schatje informeerden ook nog.
Ik ben fucking gezegend met zoveel lieve mensen om me heen!
En natuurlijk met aaaaaaal mijn volgers die nu ook honderdmiljoen beterschapswensen gaan sturen....
P.S. Ik kreeg 2 dagen geleden een sms: "Hoi N, ik ben de eigenaar van de Citroen. Bedankt voor je reactie. Gelukkig weinig schade. Als er verder nog iets is neem ik wel contact met je op. Groetjes Albert".
YES. Albert is een lieve meneer.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten