Fuck.
Ik ben een absolute ramp in achteruit inparkeren. Het zal wel iets vrouwelijks zijn maar toch: I suck.
De keren dat het lukt ben ik oprecht trots, maar over het algemeen probeer ik het zo veel mogelijk te vermijden. Dat had ik gisteren ook moeten doen.
Ik probeerde een Peugeot 107 (a.k.a. een KLEINE rode auto) achteruit in een vak te proppen. Na 80 keer opnieuw steken stond ik met de achterkant totaal op de stoep. Toen ik hem er nogmaals uit reed en weer instak hoorde ik: "Boem". Ik kreeg het bloedheet en ben van schrik keihard weggereden onder een luid "Fuck, fuck, fuck, fuck" geroep. Uiteraard had ik de Citroen achter me geraakt.
Een blinde had zelfs gezien dat het vak waar ik 'm in wilde zetten, veel te klein was. Of althans, te klein voor mij en mijn (niet aanwezige) skills.
Ik parkeerde m'n auto en keek meteen wat de schade was. Mmm..het viel mee, dacht ik. Maar goed, het was donker dus het kon net zo goed wel erg zijn.
Daarna ben ik nog quasi nonchalant (mezelf Mission Impossible-like achter een busje verstoppen omdat ik dacht dat mensen het voorval wellicht gezien zouden kunnen hebben) langs de Citroen gelopen om te checken hoe erg het was maar ik kon wederom door het donker niet veel zien.
Ik kwam thuis met een enorm schuldgevoel. Ik ging slapen met een schuldgevoel en ik stond er ook weer mee op. Vanmorgen liep ik naar m'n auto om te gaan werken en scheet totaal in m'n broek toen er twee mannen bij m'n auto stonden. "Zij hebben het gezien", dacht ik. Of nog erger, een van hen is de eigenaar van de Citroen. "Goeiemorgen", klonk het en ik kon opgelucht ademhalen. Ook geen briefje onder m'n ruitenwissers gelukkig. Na nogmaals de schade te hebben gecheckt (toch een paar krassen en wat missende lak), kon ik rustig wegrijden.
Toen ik thuiskwam van m'n werk heb ik vader Laumen gebeld om het hele gedoe uit te leggen. Half jankend. Want Desje Laumen vindt het niet leuk als di papa boos is (het is namelijk niet mijn auto..maar die van les parents).
Uiteindelijk besloot ik om vol goede moed naar het huis te gaan waarvoor de Citroen geparkeerd stond, gewapend met verzekeringsformulieren en een pen. Natuurlijk deed niemand open (KAK, nu was ik zover, nou wilde ik het ook afmaken). Ook de buren niet, dus heb ik maar een briefje door de bus gedaan.
"Geachte heer/mevrouw,
Ik weet niet of de Citroen met nummerbord bla ba bla van u is, maar ik ben er gisteren met parkeren per ongeluk tegenaan gebotst waardoor er nu wat krassen zitten bij de linker voorlamp.
Mijn oprechte excuses daarvoor. Ik laat mijn telefoonnummer hier achter i.v.m. de verzekering.
Met vriendelijke groet,
N. Laumen".
Ik heb nog over de 'krassen' op de Citroen gewreven maar het waren voornamelijk schamp'krassen' en wat rode lak van mijn lieve autootje. Shit, het viel wel mee. En ik had net dat briefje door de bus geduwd.
Stiekem hoop ik dat ze niet bellen. Al was het maar omdat ik fatsoenlijk ben geweest.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Ik ben een absolute ramp in achteruit inparkeren. Het zal wel iets vrouwelijks zijn maar toch: I suck.
De keren dat het lukt ben ik oprecht trots, maar over het algemeen probeer ik het zo veel mogelijk te vermijden. Dat had ik gisteren ook moeten doen.
Ik probeerde een Peugeot 107 (a.k.a. een KLEINE rode auto) achteruit in een vak te proppen. Na 80 keer opnieuw steken stond ik met de achterkant totaal op de stoep. Toen ik hem er nogmaals uit reed en weer instak hoorde ik: "Boem". Ik kreeg het bloedheet en ben van schrik keihard weggereden onder een luid "Fuck, fuck, fuck, fuck" geroep. Uiteraard had ik de Citroen achter me geraakt.
Een blinde had zelfs gezien dat het vak waar ik 'm in wilde zetten, veel te klein was. Of althans, te klein voor mij en mijn (niet aanwezige) skills.
Ik parkeerde m'n auto en keek meteen wat de schade was. Mmm..het viel mee, dacht ik. Maar goed, het was donker dus het kon net zo goed wel erg zijn.
Daarna ben ik nog quasi nonchalant (mezelf Mission Impossible-like achter een busje verstoppen omdat ik dacht dat mensen het voorval wellicht gezien zouden kunnen hebben) langs de Citroen gelopen om te checken hoe erg het was maar ik kon wederom door het donker niet veel zien.
Ik kwam thuis met een enorm schuldgevoel. Ik ging slapen met een schuldgevoel en ik stond er ook weer mee op. Vanmorgen liep ik naar m'n auto om te gaan werken en scheet totaal in m'n broek toen er twee mannen bij m'n auto stonden. "Zij hebben het gezien", dacht ik. Of nog erger, een van hen is de eigenaar van de Citroen. "Goeiemorgen", klonk het en ik kon opgelucht ademhalen. Ook geen briefje onder m'n ruitenwissers gelukkig. Na nogmaals de schade te hebben gecheckt (toch een paar krassen en wat missende lak), kon ik rustig wegrijden.
Toen ik thuiskwam van m'n werk heb ik vader Laumen gebeld om het hele gedoe uit te leggen. Half jankend. Want Desje Laumen vindt het niet leuk als di papa boos is (het is namelijk niet mijn auto..maar die van les parents).
Uiteindelijk besloot ik om vol goede moed naar het huis te gaan waarvoor de Citroen geparkeerd stond, gewapend met verzekeringsformulieren en een pen. Natuurlijk deed niemand open (KAK, nu was ik zover, nou wilde ik het ook afmaken). Ook de buren niet, dus heb ik maar een briefje door de bus gedaan.
"Geachte heer/mevrouw,
Ik weet niet of de Citroen met nummerbord bla ba bla van u is, maar ik ben er gisteren met parkeren per ongeluk tegenaan gebotst waardoor er nu wat krassen zitten bij de linker voorlamp.
Mijn oprechte excuses daarvoor. Ik laat mijn telefoonnummer hier achter i.v.m. de verzekering.
Met vriendelijke groet,
N. Laumen".
Ik heb nog over de 'krassen' op de Citroen gewreven maar het waren voornamelijk schamp'krassen' en wat rode lak van mijn lieve autootje. Shit, het viel wel mee. En ik had net dat briefje door de bus geduwd.
Stiekem hoop ik dat ze niet bellen. Al was het maar omdat ik fatsoenlijk ben geweest.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Naar voor jou, maar wel een mooi verhaal ; )
BeantwoordenVerwijderenEn goed dat je bent terug gegaan! (Is vast ook goed voor je karma!)