Ik ben twee weken geleden begonnen met zingen in de klas.
(Voor de mensen die het ontgaan was; ik geef 2 halve dagen muziekles in de brugklas op een middelbare school).
En op de een of andere manier vind ik zingen met die kids altijd een lastig ding. De ene helft vindt het vaak geweldig en vraagt het hele jaar al wanneer we daar eindelijk mee gaan beginnen, de andere helft vindt het shit.
Ik heb nu een jongen in de klas die bij het woord alleen al stuiptrekkingen krijgt. "MEHHH IK WIL NIET ZINGEN". Onderuitgezakt dan wel liggend op z'n stoel, maaiend met z'n armen, mond op standje 'jank meets depressie'.
De eerste keer negeer je dat. De tweede keer zorg je ervoor dat hij met een dwingende 'Ssst' zijn mond houdt. De derde keer mag hij gaan zingen bij de afdelingsleider. Jodeladoei!
Voor de duidelijkheid: ze hoeven van mij echt geen solo te zingen. Dat kun je zo'n hormoonbommetje echt niet aandoen. Ze mogen het altijd wel, graag zelfs.
Zo kwam afgelopen week een van de stilste jongens van de klas, na de les naar me toe. "Mevrouw, moeten we ook solo zingen?" Ik vertelde hem geruststellend dat dat niet hoeft, maar dat we wel in kleine groepjes gaan zingen. "Oh...dus geen solo?". Hallelujah, de jongen was teleurgesteld! It was a miracle! Natuurlijk mag dat!!!!!! schreeuwde ik bijna van geluk. LEUK!!!!!! Die lach daarna op zijn gezicht, dat was echt goud. "Dank u wel mevrouw". En nog goed opgevoed ook. Kind, ik hou van je.
Dan is er nog een andere kant aan het hele 'zingen in de klas verhaal'. De kant van de megastoere, chille homeboys: de brugklassers met piemeltjes die zich heel wat ouder voordoen dan ze zijn. Dit is ook de groep die altijd net te hard en te lang lacht om een grap/verspreking/filmpje/tekst/scheet/broek/arm/tafel/mij/deur/luier/ALLES!!!!!
Deze groep zingt wel mee. Dat is op zich positief. Ze zingen alleen heel hard. Of ja, zingen kan je het eigenlijk niet eens meer noemen. Het is meer ongegeneerd klinkers blèren, het liefst met een heel leuk en geestig dansje waar iedereen dan weer ontzettend hard om moet lachen. Ha. Ha. Ha. De juf lacht ook hoor. In haar vrije tijd.
Dit is een lastige situatie. Soms kan je ze een beetje laten dimmen door ze solo of met z'n tweetjes voor de klas te laten zingen. In de helft van de situaties zijn ze dan ineens niet meer zo stoer omdat er toch wel heel veel oogjes hun kant op staren. Dan is het experiment geslaagd.
Bij de andere 50% werkt dit alleen maar opjuttend en gaan ze dus nog harder zingen en nog wilder dansen. Persoonlijk vind ik dat erg vermoeiend. Dan zet ik m'n strenge docentenhoofd op en daal ik qua stemgeluid een aantal tonen. En niet te vergeten, flink hard zuchten voordat je begint met praten.
"(zucht)....Jongens (zucht)....Ik vind het hartstikke fijn dat jullie zo goed meezingen. Het moet alleen geen schreeuwen worden. Dat is even leuk maar als ik daarna vraag om serieus mee te doen, dan wil ik ook dat dat gebeurt. Ja? Oké, we gaan het nog een keer proberen".
Als dit werkt ben ik blij (ik ben dan immers een hele goede docent). Als dit niet werkt, word ik boos (lees: van binnen zwaar hysterisch).
Wat voor mij een klein hoogtepuntje was wat betreft zingen in de klas, is dat ik met een gymnasium brugklasje de eerste keer al meteen tweestemmig heb gezongen. Heel simpel, dat wel maar het was zuiver. Ik was helaas wel enthousiaster dan die kinderen zelf: "JAA JONGENS, JULLIE HEBBEN GEWOON TWEESTEMMIG GEZONGEN!".........Toen daar niet tot nauwelijks reactie op kwam, probeerde ik het nog met een sterk staaltje bodylanguage (dus...) maar ook dat was blijkbaar niet overtuigend.
Ik merkte gelukkig de les daarna dat ik toch iets goed had gedaan, want ze vroegen allemaal of we weer gingen zingen. De schatten.
In een andere klas ruimde ik na de 'zangles' nog een beetje op want op de een of andere onverklaarbare wijze liggen er altijd hele maaltijden op de grond, toen mijn oog op een bijzondere tekening op een van de tafeltjes (!!!) stuitte. Een grote stijve, besneden (de jongen had blijkbaar goed opgelet bij biologie of gewoon veel porno gekeken) piemel.
Na een keer hoofdschuddend zuchten bedacht ik me: of hij heeft zich stierlijk verveeld, of hij werd enorm opgewonden van Acda en de Munnik.
Ik gok het laatste.
(Voor de mensen die het ontgaan was; ik geef 2 halve dagen muziekles in de brugklas op een middelbare school).
En op de een of andere manier vind ik zingen met die kids altijd een lastig ding. De ene helft vindt het vaak geweldig en vraagt het hele jaar al wanneer we daar eindelijk mee gaan beginnen, de andere helft vindt het shit.
Ik heb nu een jongen in de klas die bij het woord alleen al stuiptrekkingen krijgt. "MEHHH IK WIL NIET ZINGEN". Onderuitgezakt dan wel liggend op z'n stoel, maaiend met z'n armen, mond op standje 'jank meets depressie'.
De eerste keer negeer je dat. De tweede keer zorg je ervoor dat hij met een dwingende 'Ssst' zijn mond houdt. De derde keer mag hij gaan zingen bij de afdelingsleider. Jodeladoei!
Voor de duidelijkheid: ze hoeven van mij echt geen solo te zingen. Dat kun je zo'n hormoonbommetje echt niet aandoen. Ze mogen het altijd wel, graag zelfs.
Zo kwam afgelopen week een van de stilste jongens van de klas, na de les naar me toe. "Mevrouw, moeten we ook solo zingen?" Ik vertelde hem geruststellend dat dat niet hoeft, maar dat we wel in kleine groepjes gaan zingen. "Oh...dus geen solo?". Hallelujah, de jongen was teleurgesteld! It was a miracle! Natuurlijk mag dat!!!!!! schreeuwde ik bijna van geluk. LEUK!!!!!! Die lach daarna op zijn gezicht, dat was echt goud. "Dank u wel mevrouw". En nog goed opgevoed ook. Kind, ik hou van je.
Dan is er nog een andere kant aan het hele 'zingen in de klas verhaal'. De kant van de megastoere, chille homeboys: de brugklassers met piemeltjes die zich heel wat ouder voordoen dan ze zijn. Dit is ook de groep die altijd net te hard en te lang lacht om een grap/verspreking/filmpje/tekst/scheet/broek/arm/tafel/mij/deur/luier/ALLES!!!!!
Deze groep zingt wel mee. Dat is op zich positief. Ze zingen alleen heel hard. Of ja, zingen kan je het eigenlijk niet eens meer noemen. Het is meer ongegeneerd klinkers blèren, het liefst met een heel leuk en geestig dansje waar iedereen dan weer ontzettend hard om moet lachen. Ha. Ha. Ha. De juf lacht ook hoor. In haar vrije tijd.
Dit is een lastige situatie. Soms kan je ze een beetje laten dimmen door ze solo of met z'n tweetjes voor de klas te laten zingen. In de helft van de situaties zijn ze dan ineens niet meer zo stoer omdat er toch wel heel veel oogjes hun kant op staren. Dan is het experiment geslaagd.
Bij de andere 50% werkt dit alleen maar opjuttend en gaan ze dus nog harder zingen en nog wilder dansen. Persoonlijk vind ik dat erg vermoeiend. Dan zet ik m'n strenge docentenhoofd op en daal ik qua stemgeluid een aantal tonen. En niet te vergeten, flink hard zuchten voordat je begint met praten.
"(zucht)....Jongens (zucht)....Ik vind het hartstikke fijn dat jullie zo goed meezingen. Het moet alleen geen schreeuwen worden. Dat is even leuk maar als ik daarna vraag om serieus mee te doen, dan wil ik ook dat dat gebeurt. Ja? Oké, we gaan het nog een keer proberen".
Als dit werkt ben ik blij (ik ben dan immers een hele goede docent). Als dit niet werkt, word ik boos (lees: van binnen zwaar hysterisch).
Wat voor mij een klein hoogtepuntje was wat betreft zingen in de klas, is dat ik met een gymnasium brugklasje de eerste keer al meteen tweestemmig heb gezongen. Heel simpel, dat wel maar het was zuiver. Ik was helaas wel enthousiaster dan die kinderen zelf: "JAA JONGENS, JULLIE HEBBEN GEWOON TWEESTEMMIG GEZONGEN!".........Toen daar niet tot nauwelijks reactie op kwam, probeerde ik het nog met een sterk staaltje bodylanguage (dus...) maar ook dat was blijkbaar niet overtuigend.
Ik merkte gelukkig de les daarna dat ik toch iets goed had gedaan, want ze vroegen allemaal of we weer gingen zingen. De schatten.
In een andere klas ruimde ik na de 'zangles' nog een beetje op want op de een of andere onverklaarbare wijze liggen er altijd hele maaltijden op de grond, toen mijn oog op een bijzondere tekening op een van de tafeltjes (!!!) stuitte. Een grote stijve, besneden (de jongen had blijkbaar goed opgelet bij biologie of gewoon veel porno gekeken) piemel.
Na een keer hoofdschuddend zuchten bedacht ik me: of hij heeft zich stierlijk verveeld, of hij werd enorm opgewonden van Acda en de Munnik.
Ik gok het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten