donderdag 13 december 2012

Hugh en z'n playmate

Hugh Hefner gaat trouwen.
De beste man is 86. Z'n aanstaande Crystal Harris 60 (!) jaar jonger.
Ik vind het allemaal best leuk voor hem maar dat dit oprecht is gelooft geen mens natuurlijk.

Vorig jaar zomer zou het stel al in het huwelijksbootje stappen maar een paar dagen voor de bruiloft nam mevrouw de benen. Opzich sneu voor Hugh, maar nog sneuer dat zij zich behoorlijk negatief over hem heeft uitgelaten in de media. Niet heel bevorderlijk voor zijn imago.
Zo zei ze dat ze hem nog nooit naakt heeft gezien (ben dankbaar zou ik zeggen) en dat ze ook nog nooit seks hadden gehad. Toen vertelde ze dat ze toch wel seks hadden gehad maar dat dat maar 2 minuten duurde. En als kers op de taart zei ze dat ze totaal niet opgewonden van hem raakte (NEE?!!).
Nou zijn dat hele logische uitspraken voor iemand van 26 die het doet met een oude lap. Maar je bent wel een playmate. Dus is dat uit den boze. Het enige wat je moet doen is lachen, rondrennen in kinderbroekjes en maximizer BH's en je haar blonderen totdat het uitvalt.
Blijkbaar bedacht Crystal dat ook net op tijd en she changed her mind. And so they're getting married.
Like...OH MY GOD!
En dit alles vindt plaats op oudejaarsavond. Oh ja, ze houden het klein. Dus buiten heel Hollywood en 80.000 Bunnies komt er niemand.




Het is natuurlijk hartstikke slim van haar. Oké, je moet even je ogen dicht doen als de rits opengaat en een hele goede fantasie hebben als ie z'n servet uitrolt, maar verder ben je gegarandeerd van ongekende luxe.
De vraag is alleen: is dat het waard?
Misschien legt Hugh over een jaar wel het lootje en dan heb jij een 86 jarige piemel gepiemeld. Want denk maar niet dat je in z'n testament staat. Nou ja misschien wel, met zoiets als "bedankt voor je strakke bips", maar dat is dan iets waar je zeker niet aan herinnerd wil worden.
Anyway, ik vraag me af of de bruiloft deze keer wel doorgaat. Misschien pakt hij haar nu terug door haar voor het altaar te laten staan en "HAHA, ik ben homo" te roepen.
Wie weet. Ik zou het wel leuk vinden.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

woensdag 12 december 2012

Kleine ergernissen


Zoals jullie weten ben ik van de kleine ergernissen. Vanmorgen had ik weer geluk.
Het is woensdag dus ik stond vanmorgen om 09:00 in de sportschool met di mama. De les die we dan doen is AWT, een combinatie van cardio en krachttraining. Pittig maar erg leuk.

Een terugkerende ergernis is het feit dat mensen ALTIJD voor onze neus gaan staan. Recht voor onze neus. Misschien ben ik daar te sociaal voor ingesteld maar ik zorg altijd dat ik niet totaal iemands beeld blokkeer, maar altijd een stapje opzij zet. Zelfs als ik tijdens een oefening merk dat ik voor iemand sta, schuif ik wat op.
Veel mensen doen dat niet.
Ik weet niet of het ze niks kan schelen of dat ze het gewoon niet doorhebben maar ik weet wel dat het bloedirritant is.
Door het net te harde zuchten van ons moeke wist ik dat het ook haar geluksdag was.




Nog iets waar ik me aan stoor is aan hyperfanatieke mensen. Begrijp me niet verkeerd, ik doe ook altijd m’n best en geef ook liever niet op. Maar dit is de groep die door dat hyperfanatisme uit de maat beweegt. Niet finaal want dat is altijd nog wel grappig (en genant)...nee, nèt. Ze doen alles nèt te snel.
En het probleem is, als je dat eenmaal gezien hebt, zie je ook niks anders meer. Ik kon het dan ook niet laten om een paar keer zachtjes geïrriteerd te grommen.

Vandaag stond er een mevrouw voor ons. Ergens in de 40. Blond. Met van die kleine dansschoentjes aan. Deze mevrouw hield NIKS vol.
Soms is dat best zielig om te zien. Als iemand er echt voor gaat en 34x per minuut sterft.
Deze mevrouw had overal lastig van.
Na een paar ‘Jumping Jacks’, bedacht ze zelf een vervangend schraal sprongetje.
Alle krachtoefeningen deed ze met 1 kilo gewichtjes. Halverwege stopte ze.
Cardio oefeningen waren helemaal verboden, want dan ging ze haar rug strekken.
Ik KON HET NIET UITSTAAAAAAAAN!!!
Als je echt ergens last van hebt (gruwelijke pijn) blijf dan thuis. Maar niet dit.
Het leuke van dit alles was, dat ze ook nog de hele tijd recht voor m’n neus ging staan. Zalig.

M’n dag was helemaal compleet toen ik ’s middags in een bus vol krijsende kinderen stapte.


donderdag 29 november 2012

Love is a four letter word

Afgelopen donderdag ben ik naar Jason Mraz geweest in de Ziggodome. Hoewel de aanloop er naartoe  behoorlijk rommelig verliep (boyfriend werd in de auto ziek, dus ging uiteindelijk boyfriends zusje mee) heb ik mega genoten van het concert.
Jason Mraz kende ik, zoals de rest van de wereld, van hits als 'I'm yours' en 'Make it mine'. Dat vond ik leuke liedjes. Pas toen een vriendin mij kennis liet maken met zijn oudere cd's (voor 'We sing, we dance, we steal things' was ik echt om. Nu heb ik ongeveer alle cd's en ben ik selfmade fan.
Catchy deuntjes, goede en originele teksten, mooie stem. Zucht :) Voor de mensen die deze oudere cd's niet kennen: SHAME ON YOU.
Hier een aantal nummers die definitely op je Ipod moeten staan.
Van het album 'Mr. A-Z':

- Life is wonderful
- Wordplay
- Geek in the pink
- Did you get my message
- Plane
- En de rest ook.

Van het album 'Waiting for my rocket':
- The Remedy
- Curbside Prophet
- Sleep all day
- Too much food
- En natuurlijk geheel onverwachts: de rest.

ANYWAY. Ik stond dus in de Ziggodome. In het midden van de zaal, redelijk recht voor het podium. Yes, chill. Al stond er een reuzin voor m'n neus en was ik omgeven door aan elkaar geplakte stelletjes, (waarom?) mijn avond kon niet meer stuk.
Ik moet wel zeggen, het voorprogramma was jammer. De beste man heette Sean/Shawn/John Berry en was het net niet. Zijn nummers waren best lekker met een goede groove alleen duurde het allemaal net te lang en kwam er nergens een hoogtepunt. Bovendien was hij niet de beste zanger en waren de backings vals. Ik vond dat ergerlijk. Je staat in het voorprogramma van Mister A to Z for god sake, zorg dat je zuiver zingt!
Na Sean/Shawn/John werd het podium verbouwd en kon de echte pret beginnen. Toen hij op kwam, werd de zaal hysterisch. Twee meisjes achter mij hielden een wedstrijdje wie het hardste in m'n oor kon schreeuwen en hielden dat het hele concert vol. Ook lachten ze om elk grapje van Jason hinnikend hard en was hun favoriete zin: "Ik zie niks". Ik ook niet tut, dat is het idee als je sta plaatsen hebt.
Maar wat was hij GOED. Hij had een geweldige band meegenomen inclusief drie blazers, een vrouwelijke percussionist (ik hou daarvan) en een violiste. Het mooie vond ik dat het niet Jason Mraz + band was maar dat het om het totaal ging. Hij gaf z'n muzikanten de aandacht die ze verdienden. De schermen achter hen waarop beelden geprojecteerd werden, waren loeischerp. Dat was vooral tof toen elke muzikant een solo kreeg en hun instrument groot in beeld gebracht werd.
De kracht van dit concert zat 'm in de afwisseling. De nummers met de hele band waren super strak en vet (!) maar ik werd ook echt geraakt als Jason Mraz met alleen z'n gitaar een liedje deed. Vooral 'When we die' was prachtig. Hij zei dat we tegen degene met wie we gekomen waren "You're loved" moesten zeggen. Dat klinkt misschien een beetje cheesy, maar de sfeer klopte totaal.
Een topartiest als je het mij vraagt. Wat een mooie teksten, wat een muzikaliteit en wat een prachtige stem. Ik maak een diepe buiging. Een van de hoogtepunten vond ik het nummer 'You fucking did it' dat hij samen met de percussioniste deed.
Check de link voor een impressie van die avond --> You fucking did it!!!!

Het enige minpuntje was de jongen die links achter ons stond. Zo iemand die alle teksten kent. Maar dan ook echt ALLES. Verder kon hij ook nog best een aardig mopje zingen en dat wist hij, met als gevolg dat hij ook nog bij elk nummer een tweede stem zong. Ook bij de intieme liedjes blèrde hij er een terts onder. Toen heb ik m'n oordoppen maar ingedaan en lichtjes geïrriteerd gekucht.
Maar goed, al met al was het dus een blijvertje. Heel jammer dat ik dan de volgende dag een recensie op NU.nl lees die voor het grootste deel voor geen meter klopt.
Saai? Verveeld publiek? Onnodig lange versies van nummers? 'Lucky' als hoogtepunt? Uh..nee! Zo'n nummer wordt puur voor het publiek gedaan maar is muzikaal verre van een hoogtepunt. De violiste zong de partij van Colbie Caillat en dat klonk leuk, maar echt goed was het niet. Maar dat maakte niks uit want het klopte.

Check:
Rare recensie

Deze meneer of mevrouw was duidelijk blind en a-muzikaal. Dag!


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl




woensdag 21 november 2012

Lieve mensen

Hoe vaak lees en hoor je wel niet dat mensen asocialer zijn geworden? En dat het niet meer is zoals vroeger, toen men nog wat voor elkaar over had.
Vandaag heb ik ervaren dat er wel degelijk nog aardige en behulpzame mensen rondlopen.

Ik sport 2 tot 3 keer in de week en woensdagochtend is een vaste sportdag. De sportschool waarvan ik lid ben, is (als je door trapt) 20 minuten fietsen. Daarom word ik graag opgehaald met de auto door di papa (aangezien ik er zelf geen heb). Ja mensheid, mijn ouders volgen dezelfde lessen als ik. Normaal is Rene Laumen zo lief om mij om half 9 's ochtends te komen ophalen. Helaas mag hij (op doktersadvies) de komende tijd niet sporten dus pakte ik vanmorgen ouderwets de fiets weer eens tevoorschijn. Of eigenlijk de fiets van Stef.
Om 08:00 strompelde ik m'n bed uit na 500 x snoozen en om 08:30 vertrok ik. Aangezien ik m'n handschoenen niet kon vinden (lang leve de geordende ik) had ik een stel dikke sokken gepakt en die als stand in gebruikt. Want het was KOUD.
Een voordeel van 's ochtends fietsen is dat je meteen wakker bent dus ik moet toegeven dat het helemaal niet zo erg was...
Tegen het eind van de rit, fiets je over het water heen en moet je dus eerst de berg omhoog en daarna naar beneden. Dat naar beneden ging behoorlijk hard. Ik ergerde me nog aan het feit dat een aankomende scooter, de bocht die daarna kwam, veel te krap nam. Achter de scooter reed nog een fietser dus ik dacht: "Shit, ik moet echt afremmen". Dat heb ik geweten.
Toen ik de bocht wilde nemen maakte ik een enorme schuiver. Ik vloog bijna van m'n fiets, klabats op de grond.
"Mevrouw, zal ik u helpen? Ik help u wel. Het is hier altijd heel glad. Ik doe hier altijd heel voorzichtig", zei het Turkse meisje dat achter de scooter reed. Hoera, een aardig mens! Ze hielp me overeind terwijl ik probeerde niet te janken en zette daarna m'n fiets recht. "Gaat het met u?"
(U??) Het eerste wat ik zei was "Ohh, dat deed echt heel veel pijn". En daarna: "Dank je wel, het gaat denk ik wel". Er kwam nog een mevrouw voorbij gefietst die mij had zien vliegen en ook zij stopte om te vragen hoe het ging en of ik alles nog kon bewegen. Toen zij en het meisje gerust gesteld waren en ik van de schrik bekomen was, fietste ik (heel langzaam) verder, ondertussen "Niet huilen, niet huilen, niet huilen", tegen mezelf zeggend. Ik overtuigde mezelf dat mijn geen-make-up-hoofd er nog lelijker uit zou zien als het ook nog rood en opgezwollen zou zijn. Dat werkte.

Aangekomen op de sportschool was ik net op tijd. Mama kwam me al tegemoet lopen en ik zag dat ze wilde zeggen dat ik wat aan de late kant was.
"Ik ben net keihard van m'n fiets gevallen.....MEHHHEHHEHHH". Natuurlijk. Fijn.


Mama was bezorgd. En heel lief. Ze had alle spullen al klaargezet (voor die les), vroeg na elke oefening hoe het ging en bood aan om me naar huis te brengen.
Als een echte held ben ik zelfstandig naar huis gefietst, met kapotte en dikke knietjes. Ondertussen realiseerde ik me dat de sokken mijn handen gered hadden. Een geluk bij een (zeer ernstig) ongeluk!
Na een lekker warme douche viel het leed gelukkig mee. Rood en dik (met de kans op blauw) maar het was te doen.
Mama had alweer een paar keer gebeld en gesmst ("Je neemt niet op. Hoe gaat het nu Nadeche? Iets kouds op je knie gedaan? Er is toch geen straatvuil in je knie gekomen he? Anders moet je er betadine op doen om te ontsmetten. Xx") en ook papa belde om te vragen hoe het met de knietjes ging.
En mijn lieve broertje en schatje informeerden ook nog.
Ik ben fucking gezegend met zoveel lieve mensen om me heen!

En natuurlijk met aaaaaaal mijn volgers die nu ook honderdmiljoen beterschapswensen gaan sturen....


P.S. Ik kreeg 2 dagen geleden een sms: "Hoi N, ik ben de eigenaar van de Citroen. Bedankt voor je reactie. Gelukkig weinig schade. Als er verder nog iets is neem ik wel contact met je op. Groetjes Albert".
YES. Albert is een lieve meneer.


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

maandag 12 november 2012

Blikschade

Fuck.

Ik ben een absolute ramp in achteruit inparkeren. Het zal wel iets vrouwelijks zijn maar toch: I suck.
De keren dat het lukt ben ik oprecht trots, maar over het algemeen probeer ik het zo veel mogelijk te vermijden. Dat had ik gisteren ook moeten doen.

Ik probeerde een Peugeot 107 (a.k.a. een KLEINE rode auto) achteruit in een vak te proppen. Na 80 keer opnieuw steken stond ik met de achterkant totaal op de stoep. Toen ik hem er nogmaals uit reed en weer instak hoorde ik: "Boem". Ik kreeg het bloedheet en ben van schrik keihard weggereden onder een luid "Fuck, fuck, fuck, fuck" geroep. Uiteraard had ik de Citroen achter me geraakt.
Een blinde had zelfs gezien dat het vak waar ik 'm in wilde zetten, veel te klein was. Of althans, te klein voor mij en mijn (niet aanwezige) skills.
Ik parkeerde m'n auto en keek meteen wat de schade was. Mmm..het viel mee, dacht ik. Maar goed, het was donker dus het kon net zo goed wel erg zijn.
Daarna ben ik nog quasi nonchalant (mezelf Mission Impossible-like achter een busje verstoppen omdat ik dacht dat mensen het voorval wellicht gezien zouden kunnen hebben) langs de Citroen gelopen om te checken hoe erg het was maar ik kon wederom door het donker niet veel zien.



Ik kwam thuis met een enorm schuldgevoel. Ik ging slapen met een schuldgevoel en ik stond er ook weer mee op. Vanmorgen liep ik naar m'n auto om te gaan werken en scheet totaal in m'n broek toen er twee mannen bij m'n auto stonden. "Zij hebben het gezien", dacht ik. Of nog erger, een van hen is de eigenaar van de Citroen. "Goeiemorgen", klonk het en ik kon opgelucht ademhalen. Ook geen briefje onder m'n ruitenwissers gelukkig. Na nogmaals de schade te hebben gecheckt (toch een paar krassen en wat missende lak),  kon ik rustig wegrijden.
Toen ik thuiskwam van m'n werk heb ik vader Laumen gebeld om het hele gedoe uit te leggen. Half jankend. Want Desje Laumen vindt het niet leuk als di papa boos is (het is namelijk niet mijn auto..maar die van les parents).
Uiteindelijk besloot ik om vol goede moed naar het huis te gaan waarvoor de Citroen geparkeerd stond, gewapend met verzekeringsformulieren en een pen. Natuurlijk deed niemand open (KAK, nu was ik zover, nou wilde ik het ook afmaken). Ook de buren niet, dus heb ik maar een briefje door de bus gedaan.

"Geachte heer/mevrouw,

Ik weet niet of de Citroen met nummerbord bla ba bla van u is, maar ik ben er gisteren met parkeren per ongeluk tegenaan gebotst waardoor er nu wat krassen zitten bij de linker voorlamp.
Mijn oprechte excuses daarvoor. Ik laat mijn telefoonnummer hier achter i.v.m. de verzekering.
Met vriendelijke groet,

N. Laumen".

Ik heb nog over de 'krassen' op de Citroen gewreven maar het waren voornamelijk schamp'krassen' en wat rode lak van mijn lieve autootje. Shit, het viel wel mee. En ik had net dat briefje door de bus geduwd.
Stiekem hoop ik dat ze niet bellen. Al was het maar omdat ik fatsoenlijk ben geweest.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

dinsdag 6 november 2012

Shrek de musical

Afgelopen zondag mocht ik mee naar de premiere van Shrek. Vriendlief is tenslotte muzikaal leider/dirigent/stokkenzwaaier en ik was zijn plus one.
De voorbereidingen gingen niet heel soepel. Ik had dan wel neongroene pumps (vre-se-lijk lelijk maar o-zo gepast) maar de avond van tevoren ging ik een outfit samenstellen en daar werd ik bloedchagrijnig van. M'n heupen leken wel een fucking meter uit te steken aan elke kant en in alles leek ik dik.
Ja ja, het zal wel weer een vrouwenkwestie zijn, ik weet het. Het hielp ook niet mee dat m'n eigen hoofd me ook niet echt kon opvrolijken, na 3 nachten laat in bed en weinig slaap. Maar goed, uiteindelijk had ik een outfit die er goed mee door kon. Thank god, ik kon gaan slapen (weer veel te laat). Er zijn ochtend en avondmensen en ik ben geloof ik geen van beiden. Bij deze kroon ik mezelf tot middagmens.

We zouden zondag om 13:30 vertrekken. Ik was om 09:00 wakker maar kwam natuurlijk pas om 12:00 uit bed waardoor ik geheel verwacht in tijdnood kwam. Yes.
Toen we aankwamen in de RAI bleek dat we nog een eindje moesten lopen. Zucht. Die pumps deden toen al hevig pijn, maar goed, ik zette door. Na snel over de groene (!) loper te zijn doorgelopen omdat de pers alleen BEKENDE Nederlanders op de foto wilde ("hoi, ik lach ook best leuk"), kwamen we in het theater aan. Alles was geheel in stijl, groen, groen en nog een groen. Gelukkig haalt die kleur me enorm op...

De voorstelling zelf was leuk. Niet heel geweldig, maar zeer vermakelijk. Paul Groot als Lord Farquaad was wel echt fantastisch. Wat een vakman. Er is werkelijk geen grap blijven liggen en hij zong ook nog eens verdacht goed.
Het ensemble vond ik erg leuk. Vooral Michael Nieuwenhuyze als Pinokkio was heel goed. Vermoeiend om de hele tijd als een fijngeknepen muis te praten (en zingen!), maar hij deed het met glans. Petje af.
Rogier Komproe die de ezel speelde, had helaas het ongeluk dat voor mij Eddy Murphy niet te overtreffen is. "And in the morning...I'm making waffles". Ik hou ervan.
Oh...Bergit Lewis had het lied van de Draak ingezongen. Vet. Vet. Vet. Wat een dik geluid heeft zij. En dat is geen bewuste woordkeus.
Ik zou mezelf niet zijn als ik ook niet een traantje had gelaten. Dat gebeurde bij het nummer 'De Held', dat begint als solo maar uiteindelijk een tertset wordt. Soms word ik ineens geraakt en kan ik m'n tranen ook niet inhouden. Dat was bij dit nummer, het moment dat Shrek voor het eerst z'n kwetsbaarheid laat zien. Snik.



Na de voorstelling was het BN-ers spotten geblazen. Je probeert dat dan zo onopvallend mogelijk te doen, maar dat lukt natuurlijk nooit. Vooral niet als je gaat fluisteren nadat je iemand gezien hebt. "DAAR STAAN LUDO EN JANINE".
Wel leuk om iedereen eens in levende lijve te zien. Op zulke momenten hou ik van Nederland omdat zoiets gewoon kan. In Amerika zouden celebrities allang belaagd en verkracht zijn op zo'n event. Lang leve de Hollandse nuchterheid.
Serveersters liepen rond met hapjes waarbij de bitterbal bij iedereen overduidelijk favoriet was. Dat was ook een van de weinige niet-groene dingen. Komkommer, groene pasta, groene slushpuppies, een onverklaarbaar vies hapje (ik weet nog steeds niet of het vis of vlees was) met groene spikkels erop, groene ijsjes, de groene schoenen van Albert Verlinde etc.
Mijn pumps hebben me niet de hele avond kunnen dragen. Op een gegeven moment had ik zulke zere poten dat ik ze maar uit heb gedaan. Wat een opluchting was dat. Ik kon zelfs weer een beetje dansen.

Gelukkig moest ik de volgende dag om 07:00 op om te werken. Vershrekkelijk.


P.S Ik ben 25 geworden! Lang zal ik leven in de gloria.

P.P.S Vandaag heb ik officieel m'n scriptie ingeleverd. In 7-voud geprint en ingebonden. Het kostte me €77,35. Fuck.

P.P.S Trusten.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

maandag 29 oktober 2012

Ben ik weer!

Aiii, het is schandalig lang geleden dat ik een blog heb geschreven...en dat terwijl ik ooit het idee had om er elke dag een te maken. Maar goed: IK BEN ER WEER!
Even een korte recap:

Ik was in Wenen zoals jullie hebben kunnen lezen. Die blog sloot ik af met de belofte dat ik een preview over Sister Act zou schrijven, dus bij deze:
Anne-Marijn had een gratis kaartje voor me weten te fixen dus dinsdag was het zo ver: ik ging haar bewonderen in het Ronacher theater. Wat ik even niet helemaal goed had doorgekregen was dat mensen daar nog echt 'naar het theater gaan'. Dat wil zeggen: geheel in stijl. Dat wil zeggen: nette jurkjes, pumps en pakken. Dat wil niet zeggen: spijkerbloes, knot en gympen. De toon was gezet: pauper meets high class.
Mensen schenen het ook extreem raar te vinden dat ik in m'n eentje was. Verschillende keren heb ik een soort afkeurende en net te verbaasde blikken naar m'n hoofd geworpen gekregen. Oh ja, en lachen en joelen was ook verboden. Ik zat in een fucking matte zaal. Zo'n zaal die niet eens lacht uit beschaafdheid en waarbij elk applaus ongeveer is. Bless the lord.
Dat deed niks af aan het feit dat ik supahtolltrots was op mijn nonnetje. Ik heb echt genoten om haar te zien spelen, zingen, dansen en stralen. Sowieso was het een hele toffe show. Hier kon je onmogelijk niet vrolijk van worden. Nou ja, behalve deze zaal.

Woensdag hebben we met Marle geluncht en gedineerd (a.k.a. een dikke cheeseburger achterover gepropt) en 's avonds zijn we haar gaan bewonderen in 'Elisabeth'. Ik was blij dat ik van tevoren ingelicht was door Anne-Marijn zodat ik wist waar het over ging want ik verstond er geen Duitse neus van. Maar wat een prachtige show is dat. De laatste jaren was ik niet echt meer snel onder de indruk te krijgen maar het is gelukt. Indrukwekkend decor, ensemble en bovenal een geweldige Annemieke van Dam als Elisabeth. Damn!
Oh ja, we hadden ook nog een extreem gezellig onderonsje met onze 'achterburen'. We zaten op het tweede balkon en achter ons zat een stel ongeveer een meter hoger. Het is dus onmogelijk dat hij nichts kon sehen toen ik voorover leunde. Dat was dus niet gewenst. Ik kreeg een geïrriteerde tik op m'n schouder met de vraag of ik weer recht kon gaan zitten. M'n handen gingen al jeuken maar omdat ik enig fatsoen in m'n bips heb, rechtte ik m'n rug. Het eindapplaus kwam.
Toen Marle (en haar rij) aan de beurt was, gaven we haar een joelende STAANDE ovatie. Dat ging natuurlijk te ver. Weer een geïrriteerde tik. "Können (?) sie bitte sitzen?" Anne-Marijn en ik keken elkaar tegelijkertijd vol verbazing aan. Ik zei in m'n beste Duits: "Uh..nein, warum?!"
Hij: "Weil wir das wollen sehen" (of iets dergelijks).
In Nederland is het normaal dat je gaat staan bij het applaus. Als Adolf achter ons de buigingen wilde zien moest hij ook maar gaan staan. Wij draaiden om en klapten verder.
Na 2 minuten werd Anne-Marijn op haar schouder getikt met nogmaals dezelfde vraag. WTF!
I love Wenen maar ik haat Weense mensen.

Afgelopen week heb ik als een malle m'n scriptie afgemaakt en vandaag heb ik 'm ingeleverd. UITROEPTEKEN! Stiekem vond ik het nog best interessant (thank god). Nu duimen dat ik m'n verdediging in december mag doen.

Ik heb een nieuw lesgeefbaantje! Woensdag begin ik bij Singshop in Eindhoven. Oh ja, en de eerste keer is 6 uur lang proeflessen geven van allemaal een kwartier per persoon. Ik ga dood (maar wel zingend).

Ik heb nog steeds zin in kerst. Check deze link. Wie dit niet goed vind, is een paard.
I pray on christmas

Bij deze beloof ik dat weer met regelmaat ga bloggen. Omdat ik stiekem soms ook om mezelf moet lachen.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl






dinsdag 16 oktober 2012

Wenen deel 1

Ik ben in Wenen. Bij Anne-Marijn.
EIN-DE-LIJK HERENIGD!!
Gisteren vloog ikom 17:20 vanaf Schiphol naar hier. Om 15:20 arriveerde ik netjes (en heel op tijd voor mijn doen) om m'n koffer(tje) in te checken en op m'n dooie gemak wat winkels af te struinen. Natuurlijk kon een cappuccino van Starbucks niet ontbreken, ik kwam werkelijk helemaal tot rust.
Overigens kan ik iedereen aanraden om met KLM te vliegen. Het was mijn eerste keer maar zeker niet de laatste. Ten eerste zat je 2 aan 2, i.p.v. 3 aan 3 gepropt. Ik had warempel behoorlijk wat beenruimte! En jawel mensen, ze bestaan nog: het typje sokken in sandalen. Ik zat er naast.
De steward en stewardess kwamen langs met een snack ("Sweet of salt?") en wat te drinken (GRATIS!!! Ik ben een Nederlander dus mag ik daar best blij om zijn) en binnen 1,5 uur stond ik op het vliegveld in Wenen. Dikke prima. M'n koffer was nog heel dus dat was ook een pluspunt.
Toen moest ik nog met de trein, die ik op een haar na miste en dus een half uur moest wachten. Het kon me niks schelen, ik was zen tot in de puntjes. Daarna pakte ik de metro om bij het theater de sleutels van Anne-Marijn op te halen. Al ging dat ook niet helemaal soepel (natuurlijk raakte ik verdwaald op een punt waar je echt niet verdwaald kan raken), uiteindelijk kwam het goed en stapte ik om 21:15 haar appartement binnen. Kapot en hijgend. Ik moest namelijk met koffer en al 345780 treden op. Toen ik binnenkwam kwam haar huisgenoot meteen kijken wie er zo zwaar ademend de drempel over viel en op dat punt merkte ik pas hoe moe ik was want ik kwam niet meer uit m'n woorden.
Normaal gesproken durf ik best te zeggen dat m'n Engels op een redelijk goed niveau zit maar nu klonk ik als een stotterende Tilburgse vent met een verlamde bakkes. Maar ik was er gekomen. All by my fucking self.

Om de tijd te doden heb ik wat gekletst met de desbetreffende huisgenoot in goegoe-gaga Engels. Ik probeerde nog wel wat middelbare school Duits op te rakelen maar tot mijn grote schaamte was dat nergens meer te bekennen. Verder dan 'danke' en 'gutenabend' kwam ik niet.
Daarna heb ik een aflevering Dexter gekeken waarin iemand Nadjezda heette. NADJEZDA! Daar is Nadeche van afgeleid, voor degenen die dat niet weten. Het kon niet anders: This was my lucky night. Of eh..Es war meine glücksabend.
Na mijn lieve rising star geknuffeld te hebben, kletsten we nog wat en toen viel ik in slaap.

Vandaag hebben we eigenlijk vrij weinig gedaan. Gekletst dat wel. Want dat had ik toch wel heel erg gemist. I love Skype but I love real life more. Om 12:30 gingen we met de metro naar de markt en dat was echt leuk, buiten de snijdende kou op m'n schrale tengels.
Waarom hebben ze zulke markten niet in Nederland? Superveel verse groenten en vers fruit, noten, verschillende soorten humus (TE LEKKER), allerlei hapjes, falafel, kazen, teveel om op te noemen. We zijn ook een chocoladewinkeltje in gegaan, alles was bio-verantwoord. Ik heb daar 100% pure chocola gekocht. In Tillietown eet ik altijd choco waarin 70% cacao zit en die is heerlijk maar dit..was...echt...FUCKING VIES. Bij de eerste hap denk je nog: "Mmm, veel cacao", maar zodra je begint de kauwen is het een regelrechte aanval op je smaakpapillen. Misschien is dit soort chocola ook niet bedoeld om zo te eten maar meer om mee te koken of voor chocolademelk ofzo. Ik weet het niet, maar dit was in ieder geval geen aanrader. Gelukkig voor mij zag ik dat Anne-Marijns gezicht ook totaal vertrok.
Verder hebben we noten, curry humus, falafel, pompoen, champignons en geitenkaas gekocht en daar net een simpel maar lovely dish mee gemaakt. Jamie Oliver is er niks bij. En z'n Duitse variant ook niet.
Hier het recept:

Was haben Sie nodig?

  • Falafel (verse want die is echt om te smullen)
  • Couscous
  • Courgette
  • Pompoen
  • Ui
  • Knoflook
  • Walnoten
  • Amandelen
  • Geitenkaas
  • Tomaat
  • Champignons
1. Zet wasser auf und kook de pompoen totdat deze ein bischen zacht ist. 
2. Bak de ui und de knoflook und snijd unterschwissen de champignons, courgette en tomaat.
3. Gooi de champignons, courgette en tomaat und später der pompoen bei de ui und knoflook. Kruiden met pepfer und salt. 
4. Doe wat couscous in eind pannetje en gaar deze in zwei minuten. 
5. Pak ein bakje en doe de groenten hierin en de couscous. Mix het geheel door elkaar.
6. Hak de noten, verbrokkel de geitenkaas en snij de falafel in stukjes en meng het door de rest.
7. SCHMULLEN MAAR!!
8. Lees je dit recept hardop, schreeuw het dan. We praten tenslotte Duits.

Sehr gesund! Alleen wat minder als je daarna een stuk taart naar binnen schuift. 

Over een uur ga ik naar het theater om Annie te bewonderen in haar nonnenpak. Ik ben nu al übertrots en dat wordt alleen maar meer. Hopelijk blijft het janken achterwege.
Morgen een Sister Act recensie! Auf Wiener schnitzel!









vrijdag 12 oktober 2012

Op weg naar Vocalized

Gisteren moest ik invallen bij Vocalized, ook wel bekend als 'De mooiste zangschool van Nederland'. Voor de mensen die het niet kennen, het ligt in de Mortel (WAAR?!). En ja, het is zo middle-of-nowhere-derig als het klinkt. Wat dus betekent dat je helft van de autorit (een half uur!) het risico loopt om achter een tractor of ander boers voertuig terecht te komen, op wegen waar je NIET kan inhalen. Dat geluk had ik gisteren. 
Ten eerste stond ik op de weg richting Eindhoven al zalig in de file. Daarna was het superfijn dat vrachtwagens elkaar gingen inhalen. For your information: dat gaat niet heel snel, dat gaat fucking langzaam. Ik rijd altijd best hard en ben in de auto ook best ongeduldig. Best. 
Dus ik dacht toen ik eindelijk van de snelweg af was; nu kan ik wel weer een paar minuutjes inhalen. No way. De tractors, vrachtwagens en huisvrouwbestuurders (het type dat telkens net onder de toegestande snelheid gaat zitten) vlogen me om de oren. Op een gegeven moment was ik het schelden beu dus zat ik met een rode kop vingertikkend achter het stuur. "Blijf positief Nadeche, blijf positief. Dan zullen positieve dingen jou overkomen". Het enige positieve was dat 1 (!!!!) vrachtwagen een afslag eerder nam dan ik dacht. God zegen mij.


Het lesgeven bij Vocalized was overigens hartstikke tof. Ik had alleen maar leerlingen die allemaal echt iets konden, goed voorbereid waren en durfden te zingen. Het leuke was dat ik iedereen wel weer een stapje verder heb kunnen helpen (denk ik) en dat gaf mij ook weer voldoening. Het was zeker een geslaagde avond.
Helaas zat ik op de terugweg achter een leuke mevrouw die bij elke bocht op haar rem ging. Yes.

dinsdag 9 oktober 2012

Audities

Gisteren waren de zangaudities voor de musical van de school waar ik werk. Er waren zoveel aanmeldingen dat ik m'n laatste uur er voor uit had laten vallen.
Daar gingen we dan: 4,5 uur lang naar krijsende kindjes luisteren. Wat een klus. Maar ook heel leuk.
En ze waren zenuwachtig, stuk voor stuk. Soms werd ik er gewoon ongemakkelijk van.
"Oh sorry sorry sorry, dat was de verkeerde tekst!!!!" Who gives a fuck kind.

Er was één meisje dat me bijna tot tranen toe roerde. Dat meisje is heel erg gepest op de basisschool en ontzettend onzeker. Maar toen ze begon te zingen leefde ze op (en ik ook). Wat een prachtig, zuiver stemmetje. En zo'n ontzettend lief kind. Constant 'bedankt' en 'dank je wel' bij alles wat je zei, het raakte me diep. Ook al was ze bij de spel en dansauditie veel te bang en onzeker, we hebben haar aangenomen omdat ze prachtig zong en omdat je het zo iemand heel erg gunt.
Kortom, het was een hele vermoeiende maar leuke dag.

Ik snapte wel een beetje hoe een X-factor jury zich voelt. Je moet pissen als een malle maar je kan niet weg. Je wil aardig blijven maar als iemand je zwaar op je zenuwen werkt, is dat soms best lastig ("Ja, ik heb het eigenlijk niet voorbereid"....Klap. in. je. gezicht).
Je moet iedereen een eerlijke kans geven, ook al is diegene totaal talentloos. Je wordt soms heel onaangenaam verrast door een prachtig popje met een kraaienstem. Je moet je lach inhouden ("ik ga een liedje zingen uit Les Misseraables", met de 's'-en uitgesproken). It's a hell of a job.

Maar ik heb heel veel respect voor die kinders. Ze zingen toch maar even solo ook al hebben sommige van hen überhaupt nog nooit gezongen. Het wordt vast weer een prachtige show dit jaar.
Hier spreekt een trotse juf.

Oh ja, en ik liet een film zien aan brugklassers zien waarvan ik even was vergeten dat de hoofdpersoon werd gepijpt door een oma zonder kunstgebit. 


zondag 7 oktober 2012

Bredase Singelloop

Vandaag heb ik de Bredase Singelloop gelopen, de 5 km. En het was LEUK!!
Ik weet niet of ik ook echt de hele tijd met een blije kop heb gerend of dat ik dat alleen maar dacht maar ik zat verdomde goed in m'n vel (dus vergeet de blog van gisteren).
Het is natuurlijk helemaal geen boeiende afstand maar het was zo tof om nu eens een van de renners te zijn, in plaats van aan de kant te staan. Bovendien was het heerlijk weer! Zonnetje op m'n toeter, kort broekje, strak shirtje (met zo'n echt hardlopersnummer erop gespeld), loeilelijke maar o-zo fijne witte hardloopschoenen, knot op m'n hoofd, muziekje in m'n oren en gaan met die caravaaaan.
De eerste 3 km heb ik rustig aan gedaan en op een constant tempo gelopen. De laatste 2 km ben ik gaan versnellen en de laatste 500 meter heb ik een heuse sprint getrokken. Ik voelde me net zo'n skinny ass Somaliër van tv. Fantastisch. Het resultaat: 30.08 minuten, zo snel had ik eerder niet gerend.

Menschen, ik heb de smaak te pakken. De Warandeloop op 24 en 25 november wordt waarschijnlijk de volgende wedstrijd waar ik aan mee ga doen. Of 10 km al haalbaar is, weet ik niet maar ik ga in ieder geval weer trainen. Hopelijk kan ik dan ook weer finishen met zo'n prachtige kop als deze:


P.S Ook respect voor Lotte die in 38 minuten finishte en Daan die de 10 km liep in 44 minuten (WHAAAT?!)

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

zaterdag 6 oktober 2012

Zucht.

Waarschuwing: Dit wordt een zeikblog.

Ik voel me kut. Al een paar dagen. Wat de reden precies is, weet ik niet. (NEE, IK BEN NIET ONGESTELD EN IK MOET HET OOK NIET WORDEN) .
Ik denk dat ik last heb van de crisis. Of ja denk, ik weet het wel zeker. De baan die ik zou krijgen, gaat vooralsnog niet door vanwege te weinig aanmeldingen. Mensen willen niet meer betalen voor muziekles. Tja, dan houdt het een beetje op. Op m'n andere werk is er gezeik met m'n contract. Ik werk daar nu 2 maanden zonder iets ondertekend te hebben omdat ik de aardige mevrouw die daar over gaat telkens niet kan bereiken. 8765 x voicemail ingesproken, 4583 keer bezoekjes gebracht en duizend miljoen mails verder en ik heb nog steeds geen salaris. Verder zijn zeg maar alle optredens in september niet doorgegaan en is er voor oktober ook al weer een gecanceld. YES. Het voelt alsof ik stil sta.

Ik haat dit omdat ik me dan zo'n standaard depressief zeikwijf voel, uit een slechte romantische comedy die badend in tissues jankend op de bank ligt, lurkend aan een fles whiskey.
Al lag ik in mijn geval niet op een bank, maar zat ik in een stinkende stoptrein (zonder de alcohol).
Ge-nant. Stiekem maakte ik een klein vreugdesprongetje omdat ik m'n tranen in bedwang had kunnen houden in publieke ruimtes. Hoezee, hoezee, hoezee!!

Toen had ik het briljante idee om te gaan zingen want dat zou me dan moeten opvrolijken.
Nou, je had me beter met m'n kop in een taart kunnen duwen, dan had ik misschien nog een beetje gelachen. Al m'n techniek leek verdwenen te zijn, ik blokkeerde op bijna elke noot en als de tekst ook maar een beetje sentimenteel werd, begon ik weer.
Dus ik vraag u, broeders en zusters: WAAR IS DAT FEESTJE?!

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

donderdag 4 oktober 2012

McMood

Ik had van 19:00 tot 20:00 zangles in de Mortel (say whaaat?!) dus ik moest een eindje rijden.
En aangezien ik al om 17:00 gegeten had, begon mijn maag op de terugweg behoorlijk te rommelen.
Een gele M sprong op mijn netvlies. "Niet aan toegeven, niet aan toegeven", dacht ik.
Maar ik ben een zwak mens. 

Zo zwak dat ik zelfs ben omgereden om langs de Mac te gaan. In m'n eentje.
Niet dat ik dan om de honger te stillen een klein hamburgertje neem, of een paar kipnuggets. 
Nee hoppatee: een Mc Mood menu met een milkshake banaan en frietsaus. 
En die Mc Mood is GROOT. En lekker. Kut.
Al zag het ei wat er op zat er wel playmobile-achtig uit, het smaakte me vervelend lekker. Voor m'n eigen gemoedsrust heb ik 2 happen laten liggen (maar daarna uiteraard wel nog een bak friet achterover gegooid...).



Maar voordat ik aan dit maal kon beginnen moest ik eerst langs een clown achter 'het eerste raam'.
"Goeeeeeeeeeedenavond, WELkom bij McDonalds. Mag ik uw bestelling alsjeblieft?". 
Toen ik daar aankwam duurde het voor mij al te lang voordat ze het raam opendeed. Ik zat dus al zachtjes scheldend in de auto. Toen het uiteindelijk open ging, zei ze dit:
"HOOOIIIIIII" (op een onaangename frequentie). Uh..hallo. En toen in haar oortje: "Een hele hele hele goedenavond, wuuueeelkom bij McDonalds'. Naast pipo zat een soort Downer die het allemaal ook erg vermakelijk vond. 
Ik wat minder. Ik kreeg namelijk nog 10 cent van haar. 

Maar goed, toen ik eenmaal die gemalen paardenkont en gehakte koeienlul naar binnen zat te werken dacht ik: "Who cares. I'm lovin' it".


woensdag 3 oktober 2012

Creatief met quinoa

Jaaaaaa ladies and gentlepeople, d'n Des heeft weer een super simpel, lekker en gezond gerecht gemaakt. Met andere woorden: gooi een paar eetbare spullen in een bak en vreten maar!

Wat heeft u nodig?
  • Quinoa (te koop bij de Eko plaza of een andere biowinkel)
  • Een zak gemengde sla
  • Bio balletjes (jum jum jum)
  • Appel (Elstar will do the job)
  • Gele paprika
  • Erwtjes
  • Citroensap (een beetje als een soort dressing)
  • (Verse) Peper en zout


Een paar tips:
- Voordat je aanvalt, laat het geheel even koud worden in de koelkast, dan is het net wat frisser!
- Koop diepvrieserwtjes en laat ze heel kort koken. Als de erwtjes boven komen drijven zijn ze goed. Dan smaken ze een beetje knapperig en zijn ze helder groen (niet legergroen als in 'ik-ben-al-m'n-vitaminen-verloren-in-het-water').
- Snijd de bioballetjes in vieren. Eet net wat chiller. 
- Zet een leuk muziekje op tijdens het bereiden. Gezelligheid gegarandeerd! Kijk wel uit dat je geen loeihete spatel als microfoon gebruikt. 

En dat is het! De verhoudingen kan je naar eigen behoefte op elkaar afstemmen.
Voor de 'echte' mannen onder ons die denken: "Daar is weer zo'n vrouw die leeft op sla". 
Niets van dat alles! Ik vind het gewoon lekker en bovendien is het een rijkgevulde salade dus heb ik potverdorie het recht om dit als een volwaardig diner te zien (er zit zelfs nepvlees in, wat wil je nog meer?!). Dit is een salade met ballen...letterlijk. 

Als je nou denkt: "Leuk en misschien nog best smakelijk..maar what the fuck is QUINOA?!" (Spreek uit: Kienoowa met de nadruk op 'noo'), hier komt een korte en bondige uitleg:

Quinoa lijkt op graan maar is het niet (TADAAAA VERRASSING!). Het is namelijk een plant en rijk aan eiwitten, vitamine B2 en E en mineralen als ijzer, koper en magnesium en is ook nog glutenvrij. Wat kan een mens zich nog meer wensen? Aan quinoa zelf zit niet heel veel smaak maar het is in een gerecht wel een hele gezonde toevoeging. 
Nadat het gekookt is ziet het er zo uit: 


Laat het u allen smaken!

dinsdag 2 oktober 2012

Flabbergasted

Gisteren waren de dans- en spelaudities voor de musical, volgende week moeten ze zingen.
En we hebben echt een hele goede groep dit jaar. Wat een enthousiaste, gemotiveerde leuke leerlingen. Ik zou ze het liefst allemaal mee willen laten doen! Ook al dansten sommigen als een krant en speelden ze ver-schrik-ke-lijk (dat je er ongemakkelijk van wordt).

Maar voordat de audities begonnen kwam ik in een hele rare situatie terecht.
Ik was om 13:00 klaar met m'n lessen en ik was als een malle aan het opruimen en cijfers aan het invoeren omdat ik meteen door moest.
Plotseling gaat de deur open (zonder te kloppen) en lopen er drie meiden vastberaden naar binnen.
"De audities zijn in de fitnesszaal, niet hier" zei ik in de veronderstelling dat ze voor de musical kwamen.
Geen antwoord.
Vervolgens smijten ze hun tassen op de tafel en gingen ze een meter voor me zitten kletsen met elkaar. "Willen jullie iets vragen of..?", vroeg ik en ik voelde al dat ik boos werd.
"Is Theeuwes er niet?", zei een van die trollen. "Nee, ik ben er altijd op maandag", zei ik.
"Vorig jaar echt niet", zei ze...FUCKING arrogant, ik overdrijf niet.
"Klopt, maar dit jaar niet", zei ik. Serieus, hoe kon ik zo rustig blijven? "Maar ik wil eigenlijk dat jullie gaan want ik moet een aantal dingen regelen en ik moet naar de audities voor de musical", zei ik.
En toen dit:
"Wtf, dat mens is chagerijnig", zei een van de drie. WHAT THE FUCK, DAT MENS IS CHAGERIJNIG?! PARDON?! Ze deed niet eens een poging om het zachtjes te zeggen, nee gewoon voluit en recht voor m'n neus.
Op de een of andere hele vreemde manier besloot ik dit te negeren en te vragen wat ze kwamen doen.
"Kletsen".
"Hoezo kletsen? 't Is pauze en ik moet nog een hoop doen".
"Dat deden we bij Theeuwes ook altijd".
En toen weer:
"Hoezo is dat mens (AAAARGHHHHHH) zo chagrijnig?".
Ik zei: "Pardon? Jij durft mij chagerijnig te noemen?  Jullie komen hier binnenvallen om te 'kletsen' terwijl ik aangeef dat ik nog veel moet doen en nog blijf je zitten. Ik vind jou zo ontzettend onbeschoft en ik wil dat je NU gaat".
Toen kreeg ik een blik van 'Wie ben jij in godsnaam?' maar uiteindelijk gingen ze.

Ik moest daarna echt nog even beseffen wat er net was gebeurd. Zo onbeschoft!
Het meest vervelende vond ik nog wel dat ik overrompeld was en dat deze wijven (want dat zijn het) het beetje autoriteit dat ik in me heb, totaal ondermijnden. Het waren tweede klassers for fuck sake!!
Ik wist ook niet goed wat ik er mee aan moest omdat ik die leerlingen geen lesgaf en dus niet eens kende. Misschien had ik ook geen zin om er een heel groot ding van te maken, ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik ze het liefst bewerkt had met een stoel, met hun hoofd door de tv had willen duwen, al hun nagels had willen uittrekken en hun lichaamsdelen door het lokaal had willen verspreiden. En voordat ik de deur zou dichttrekken keihard 'I will survive' door de speakers zou laten schallen.
Maar dan zou ik waarschijnlijk ontslagen worden en er uiteindelijk nog niks mee opschieten.



P.S Nu ik het toch over moord heb: Dexter seizoen 7 is begonnen! Hihaaaa!

www.nadeche.net

zaterdag 29 september 2012

Dag Ysai

Vandaag heb ik mijn lieve broertje uitgezwaaid. Nou ja, broerTJE...een boom van een kerel is het. Met een piepklein hartje.
Mijn broertje gaat namelijk 1 jaar een master doen in South End, op 3 kwartier afstand van Londen.
Ik ben jaloers. Maar echt.

Ten eerste: LONDEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Denk hier een oeloeboeloe dansje bij en een irritant blij gezicht en uiteindelijk een rood aangelopen kop).

Ten tweede: Ik wil ook weg van hier en studeren in het buitenland. Helaas ben ik saai en woon ik in Tilburg.

Ten derde: Mijn broertje heeft altijd gezegd dat ie rijk wil worden. Ik wilde schrijfster, politieagente, actrice en zangeres worden (goeie eenduidige visie) maar mijn broertje wilde rijk worden. Nou denk ik dat het hem nog serieus gaat lukken ook. Hij heeft een vlotte babbel, doorzettingsvermogen, kennis en goede ideeën. Met de master die hij gaat doen wordt hij alleen maar beter (gericht op ondernemerschap). En ik gun het hem heel erg!

Ten vierde: Online marketing is waar hij op dit moment mee bezig is. Omdat hij ook een sportfanaat is, heeft hij met een vriend van hem het volgende idee bedacht. Checkkkkk:
http://www.hetgymbalgeheim.nl/ (Ja inderdaad, ge kunt de groeten uit Brabant krijgen)

Ten vijfde: Ik mis 'm nu al.


donderdag 27 september 2012

De uitvaartvakbeurs

Ik heb vandaag gezongen op de Uitvaartvakbeurs. Een mond vol.
En een evenementenhal vol. Ik wist niet wat ik zag.
Daar kwam ik aangereden in m'n rode bak, lekker naïef gedacht dat ik dichtbij de ingang kon parkeren. Nou, het leek de Efteling wel. Rijen met auto's en opgewekte (!) mensen die uit die auto's stapten.
Ik weet niet..maar een Uitvaartbeurs klinkt mij niet als een gezellig familie uitje in de oren.

Voordat ik binnen was, was ik een kwartier verder. Eerst natuurlijk een roteind lopen naar de ingang, daarna moest ik nog een vierkantje met m'n naam en gegevens uit het entreebewijs knippen, dat in zo'n plastic ding doen met een speld zodat iedereen kon zien wie ik was en toen mocht ik doorlopen.
Dat vierkantje kon je daar ter plekke uitknippen. Er lagen daar scharen (aan touwtjes) voor mensen die thuis niet langs de stippellijntjes hadden geknipt (like myself). Ik vond dat toch enigszins dubbel..scharen zijn gevaarlijk. Mensen met (zelf)moordneigingen zouden daar verkeerde dingen mee kunnen doen. Aan de andere kant, dan staat er ook wel meteen een kist voor je klaar.

Ik heb m'n ogen uitgekeken. Wat je aantreft op zo'n beurs! Sowieso zijn daar 3 dagen lang elke dag minimaal 4000 bezoekers. Wel vanuit het bedrijfsleven maar dan nog. Dat is veel.
Ik zag kisten staan, van hout tot goud (van €48000!!!!), graafmachines (leuk voor een visueel ingesteld persoon als ik), sjerpen met kruisjes, koetsen, urnen, kaarsen, kruizen, bloemstukken etc.
Dracula had zich thuis gevoeld.

Afijn, ik moest dus een mopje zingen ter promotie van een heel mooi bedrijf:
Silene uitvaartmuziek. Respect voor deze jongens! Ziet dat er mooi uit of ziet dat er mooi uit??

Speciaal voor de gelegenheid had ik hele speciale en bijzondere nummers uitgekozen zoals 'Use somebody' en 'Make you feel my love'. En natuurlijk klassiekers als 'Death of a discodancer' en 'Born dead, buried alive'.
Ik heb me kostelijk vermaakt.

www.nadeche.net

woensdag 26 september 2012

De Afghaan

Gisteren heb ik samen met la familia + di boyfriend gegeten bij 'De Afghaan'. Zo heet het niet, maar het klinkt leuk. En het was verdomde lekker.

Voor €27,50 krijg je een verrassingsmenu. Alleen van die naam krijg ik al spontaan neiging om te gaan touwtje springen en te hinkelen. Het verrassingsmenu bestaat uit een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje. Maar niet zomaar 3 gangen zoals je in elke vreetschuur tegenwoordig krijgt. Neen volk! Neen!
De tafel wordt volgezet met verschillende voor - en hoofdgerechten. En bij alles komt de chefkok een uitleg geven. Dat roept een groot gezelligheidsgevoel op. En alles smaakte anders en bij elke hap proefde je weer iets nieuws. Het was smullen geblazen. Had je achteraf nog niet genoeg op, mocht je gewoon om meer vragen.
Ik ben geen toetjesmens maar dit...mogen ze me zelf 's nachts door de strot duwen. Twee soorten zelfgemaakt ijs (1 met rozenblaadjes en 1 straciatella) en een vanille griesmeelachtig puddinkje, zongedroogde mango en cranberries en Afghaanse amandelen. Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken.



Wat ik extra mooi vond, was dat dit restaurant gerund werd door twee (uit Afghanistan afkomstige) broers, rond de 30 jaar. Zij woonden allebei 16 jaar in Nederland en hebben van hun hobby hun beroep gemaakt. Een van hen was de chefkok. Hij vertelde dat hij wel een koksopleiding had gedaan maar dat dat allemaal gebakken lucht was. Waar hij het vak echt had geleerd, was bij zijn moeder. Hij was echt in de leer gegaan, dat is toch geweldig? Zes maanden lang heeft hij elke dag intensief gekookt en hij kon ons dan ook precies vertellen wat de werking was van kruiden en waarom bepaalde kruiden goed bij elkaar pasten, hoe je producten op de beste manier kon bereiden etc. Hij gaf ons zelfs een zakje kruiden mee naar huis.
Ik, fan van alle kookprogramma's op tv, was erg geboeid door deze gepassioneerde jonge vent en zijn even gepassioneerde broer. En gelukkig voor hen, liep het restaurant ook nog eens heel goed. Het was gezellig ingericht en netjes. Wat wil een hongerig mens nog meer?

Het drong ook weer even door wat voor een ongezellige eters Nederlanders zijn. Het moet allemaal zo snel mogelijk en zo simpel mogelijk en vooral gemengd kunnen worden met aardappelen en appelmoes. Dames en heren, de maaltijd is een rustpunt!

Sarban, oftwel de Afghaan (<-- DIT IS HET!)



www.nadeche.net
Een betere zangeres in 5 weken

maandag 24 september 2012

Juffrouw Laumen

Ik heb vandaag een kind aan het huilen gemaakt. Ik ben namelijk mevrouw Laumen voor een aantal pubers. En die pubers gedragen zich niet altijd zoals het hoort.

Deze les werkten ze in twee groepen: de ene helft was bezig achter de keyboards, de andere helft met een andere opdracht. Als juffie kun je niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
Het toeval wilde dat ik een leerling hielp die noten speelde die zelfs Mozart nooit verzonnen zou kunnen hebben (in a bad way), en er tegelijkertijd achter mijn rug iets anders gebeurde.

Namelijk dat Sieb en Siar (Bassie en Adriaan vermomd als brugklassers) elkaar aan het rammen waren met etuis. Erg leuk. "Ja, ga je maar melden", zei ik op een echte juffrouwtoon (zo irritant rustig en beheerst). Verschrikt liepen ze (zonder tegenstribbelen!) het lokaal uit om een briefje te gaan halen bij de leerlingenbalie. 
Op zo'n foeilelijk oranje vel moet je dan als docent invullen wat de straf is die je gaat opleggen. Ik had bedacht: een heerlijk ontspannen middagje nakomen en strafwerk schrijven. Echt TE kut. 
Wat is dat toch, dat je nu dingen doet die je als leerling intens haatte?
Toen ik dat zei, zag ik bij Sieb al een traantje blinken maar hij hield zich nog groot. Ik hoopte voor hem dat het daar bij zou blijven, omdat ik me goed kan voorstellen dat je op die leeftijd en als jongen zijnde niet kwetsbaar wil zijn in het bijzijn van klasgenoten.
Daar bleef het niet bij. Een trillend lipje en nog erger blinkende oogjes. En toen rollende tranen. 
Ik kreeg spontaan spijt.
Maar ik heb geleerd: blijf bij je maatregel. Je wil toch enigszins gezag uitstralen.

"Hee Sieb, zo erg is het toch niet?" zei ik in een poging hem gerust te stellen. (Ook naaiend trouwens, want ik heb die rotstraf bedacht). 
"Nee maar ik vind het gewoon heel vervelend dat ik moet nablijven. Maar het is wel heel terecht", snikte Sieb.
Hallelujah! De jongen heeft geleerd van zijn daden.
Doe ik toch nog iets goed. 

zondag 23 september 2012

Jingle bells

Zodra het kouder wordt, zo rond deze tijd, krijg ik meteen een onverklaarbare zin in kerst. Een soort honger naar kneuterige gezelligheid: rond de kerstboom zitten (wie doet dat in vredesnaam echt?), lekker eten met z'n allen, m'n moeder die elk jaar weer voor veel te veel geld cadeautjes koopt terwijl we toch echt een gezamenlijk bedrag hadden afgesproken (de schat), sneeuw, warme chocolademelk, kerstfilms ('Home alone' tot in den treure) en vakantie.
Ik vind het werkelijk HEER-LIJK! 

Over 'Home alone' gesproken. Hoe leuk blijft die film? Vooral deel 2 (Lost in New York) kan ik zowat meepraten. "Merry Christmas you filthy animal. And a happy newyear" Of eh..."Harry, I've reached the top!" (en vervolgens flikkert ie 3x zo hard naar beneden). Of eh..."We're the sticky bandits" (supersterk zo'n handschoen met plakband). Of "Jaikss, I did it again" (als Kevin als enige van zijn familie in New York blijkt te zitten). 
En ik blijf het stoer vinden hoe Kevin met waskrijt een plan tekent op een stuk papier en het vervolgens zo uitpakt dat ie 2 'levensgevaarlijke' bandieten (love that word) zo te grazen neemt. Met een beetje hulp van het duivenvrouwtje uiteraard. Ik ben verliefd.
Afijn, ik kan uren doorgaan. 


En what about kerstmuziek? Ik moet stiekem bekennen dat ik afgelopen week 'Ella wishes you a swinging christmas' van Ella Fitzgerald heb opgezet (EEN AANRADER) omdat het me een goed gevoel geeft. Natuurlijk vooral door het blije rendier op de cover van de cd (of koe, of giraf, ik weet ook niet precies wat het is), maar ook een beetje door de muziek. Lekkere ouderwetse klank, heerlijk gezongen. Bij 'Have yourself a merry little christmas' hoor je zelfs nog dat een speler z'n trombone leegblaast voor z'n solo. Zucht :)
Ik waan mezelf meteen in een winterjas met een kop warme chocolademelk eeuwig lachend naast een sneeuwpop (in slowmotion natuurlijk). 
Een paar jaar geleden moest ik met kerst zingen in de kerk...met een ramvals orkest. Enig. Maar toch was het leuk, want mensen zijn blij met kerst. En dus ook met mij en m'n orkest.
En de zatte priester. (Oké, dat laatste is niet waar)




Vaak hoor ik dat mensen het erg vinden dat er helemaal niet meer bij de geboorte van Jezus wordt stilgestaan. Maar ik denk dan: de kerstgedachte is er wel. Misschien niet bij iedereen maar de meeste mensen zorgen er voor dat ze in die dagen omringd zijn met mensen van wie ze houden. Je geeft cadeautjes omdat je om die mensen geeft, je kookt voor ze omdat die mensen je gelukkig maken, je brengt samen tijd door omdat je daar door de drukte van alledag niet aan toekomt. 
Ik vind dat mooi. Dat is ook een van de redenen waarom ik nu al zin heb in kerst: het is 'gewoon' gezellig om tijd met familie en vrienden door te brengen (EN BELANGRIJK!). 

Enne...vannacht heeft het al gevroren. Yes!

P.S Ik zag 'Maarten' van 'Achter gesloten deuren' laatst in de Sky Radio reclame. 

zaterdag 22 september 2012

Ren voor je leven!

Vanmorgen heb ik weer hardgelopen.
Dit keer om precies te zijn 6.2 km in 38 minuten. En het ging lekker.
Ik weet ook wel dat dit geen wereldtijd is maar ik heb nu 6 keer gerend in 2,5 week en ik begon met 5 km in 35 minuten waarbij ik helemaal kapot ging. Vandaag kon ik met gemak deze afstand lopen en ik verbeterde mezelf zelfs elke 5 minuten (van verbazing riep ik elke keer: "What..the..fuck?" maar het voelde telkens als een kleine overwinning)

Een tijdje geleden werd de Ten Miles weer gelopen en omdat er wat mensen meededen die ik kende besloot ik even te gaan kijken. Meteen toen ik al die fanatieke lopers zag (die soms nog net niet kruipend over de finish kwamen en soms nog een eindsprintje konden trekken) dacht ik: "ik wil dat ook. Volgend jaar ga ik meedoen aan de Ten Miles."
Nou ken ik mezelf. Vaak heb ik zo'n ingeving en daar blijf ik dan een paar dagen enthousiast over en daarna denk ik: "Nehh, toch maar niet". Maar ik heb besloten dat ik dit jaar echt ga doorzetten en dus ook echt die Ten Miles ga lopen.

Ik heb altijd fanatiek gesport. Vroeger heb ik geturnd, gejudood (zo gevaarlijk was ik, met m'n blauwe slip), gezwommen, getennist en 14 jaar gehockeyd. Met een team keihard voor de overwinning gaan, is echt een van de tofste dingen die ik ooit heb gedaan. Door fanatiek te trainen hebben we op landelijk niveau kunnen spelen. Ik mis dat nog steeds: sporten met een doel (en niet om af te vallen of omdat het moet).

Dus ben ik nu bijna 3 weken aan het trainen. Alleen. Ik had bedacht dat dat het handigst is omdat je anders afhankelijk bent van iemand anders. Gaat diegene niet, ga jij ook niet. Smartass I am!
Eerst vond ik rennen geen reet aan. Dan deed ik het ook wel eens maar meer omdat de sportschool dan dicht was of omdat het lekker weer was en het zonde was om binnen te gaan sporten.
Maar nu vind ik het niet alleen een stuk leuker, het werkt ook een beetje therapeutisch. Ik maak m'n hoofd even leeg en ik heb weer energie terwijl ik opstond als een oud wrak.


Hardloopschoenen zijn lelijk maar wel echt een must!!

De eerste stap is het lopen van de 5 km bij de Bredase singelloop op 7 oktober. Dat moet goed komen. En stiekem voelt het best lekker om te weten dat je die 5 km zonder al teveel moeite gaat uitlopen, omdat je ervoor geoefend hebt.
Ik kan het iedereen aanraden: een doel in je leven!

P.S Vrijwillers voor een nieuw hockeyteam?

www.nadeche.net
Een betere zangeres in 5 weken

donderdag 20 september 2012

Zeik niet zo!

Soms gebeurt er iets waardoor alles waar je je ooit zorgen om maakte, in het niet valt.
De laatste tijd zijn er best veel mensen overleden in mijn omgeving. Die kende ik niet altijd goed maar toch zijn dat dan de momenten waarop je je beseft hoe goed je het eigenlijk hebt.

Zo'n moment had ik ook gisterenavond. Ik kwam thuis en ging nog even zitten niksen op m'n laptop. Vaak betekent dat bij mij YouTube filmpjes kijken, ter vermaak. En toen stuitte ik op de volgende:

Waarom in vredesnaam maak ik me druk om nutteloze dingen?! (<-- klik aan)

Ik werd zo geraakt door deze jongen en zijn verhaal; het was big time janken geblazen om half 2 's nachts. Vanmorgen keek ik er nogmaals naar en weer schoot ik vol.
Wat vinden jullie ervan? Aren't we the luckiest son of a bitches in the whole wide world?!



www.nadeche.net
Een betere zangeres in 5 weken

woensdag 19 september 2012

Treindeuren

Waarom lijken sommige mensen bezeten als het gaat om het openen van treindeuren?
Ik zie bijna nooit iemand die rustig en maar 1 keer op de knop drukt. Nee, meestal is het een aantal keer en in die aantal keer wordt de mensch steeds gefrustreerder omdat de deuren niet open gaan (in een tijdsbestek van 3 seconden).



Net heb ik een ware heks ontmoet.
Zo iemand waarbij je uien en kruizen uit je tas wil toveren om een exorcisme uit te voeren.
Er werd omgeroepen dat het volgende station 's-Hertogenbosch was (met klemtonen op letters waarvan je het bestaan amper wist).
Ik pakte rustig m'n spullen (lees: jas, tas en koffer. Comfortabele shizzle dus hiero) en liep naar de deur. En daar stond ze.
Meestal als de stem van de conducteur klinkt, duurt het nog een meter of 500 voordat je daadwerkelijk op het station aankomt. Dat had deze vrouw niet begrepen. Vanaf het moment dat de stem door de trein galmde begon Cruella als een bezetene op de knop te drukken. Ik overdrijf niet.
Zo hard dat haar wijsvinger krom stond en wit werd. Er kwam nog net geen stoom uit haar neus en oren maar ik zweer je dat ik een paar schubben zag (en een berg zwart-witte puppies in haar tas).

Ik snap dat niet.
(Mijn economiedocent op de middelbare school zei altijd: "Ja, je snapt het wel. Maar begrijp je het ook?". Dat snapte ik nooit. En begreep ik ook niet.)
Af en toe ben ik ook best, vrij, tamelijk ongeduldig. Maar ik heb ook enigszins verstand dat zegt dat de treindeuren pas open gaan als de trein STIL staat. Niet als ie nog rijdt. En dat het dus geen zin heeft om als een freak op die knop te gaan slaan.
Als iemand dat WEL doet word ik geïrriteerd (normaal nooit). Stiekem moest ik ook wel lachen omdat de deuren ook niet open gingen doen de trein daadwerkelijk stil stond. Ik had eigenlijk verwacht dat ze toen zou gaan schreeuwen of in ieder geval de man achter haar zou uitschelden voor uh...poepschoen ofzo.
Dat deed ze niet.

dinsdag 18 september 2012

Achter gesloten deuren

Vandaag heb ik voor het eerst het programma 'Achter gesloten deuren' gekeken. Voor de mensen die dit niet kennen, hier even een korte resumé:
'Veel levens kennen dramatische gebeurtenissen die vaak voor de buitenwereld verborgen worden gehouden, uit schaamte. In dit programma krijgen we als kijker een 'uniek' kijkje in die levens.'
Klinkt allemaal best interessant toch? Maar let op: het is een SCRIPTED reality show. Wat dus betekent dat deze waargebeurde verhalen worden NAGESPEELD door acteurs. Nou ja, acteurs...amateurs die een accent opzetten en wat wilde handbewegingen gebruiken als ze praten.

De aflevering vandaag ging over Maarten, een man met angstvrees (en extreme smetvrees) die al 10 jaar getrouwd was met Simone. Maarten schreef gebruiksaanwijzingen voor elektronische apparaten (wat opzich natuurlijk al buitengewoon boeiend is) en Simone (door Maarten liefkozend 'Moontje' genoemd) deed ook iets. Ze had twee collega's die inmiddels heel goede vriendinnen waren geworden. Zo goed, dat Simone ze had verteld dat Maarten piloot was en daarom nooit op feestjes was. Dan is er een moment dat ze met de broer van Maarten, Thom (die 80 keer aantrekkelijker was dan Maarten) haar twee vriendinnen tegenkomt. Voor het gemak doen ze dan ook maar alsof Thom haar man is.

Wat het allemaal veel makkelijker maakt. 

Nou is dit natuurlijk best erg, als je bedenkt dat dit waargebeurd is. Maar omdat het SCRIPTED is, wordt het op sommige momenten gewoon grappig.

Maarten is op geen enkele manier aantrekkelijk. Niet dat hij lelijk is, maar het is echt een miet eerste klas die de hele dag op lompe blauwe Adidasslippers loopt met, jawel, sokken erin. Storend is ook zijn standaard gezichtsuitdrukking: de eeuwige frons. Oh ja, en hij staat ook nog krom en heeft elke dag hetzelfde witte shirt aan.
Simone is veel te knap en te hip voor hem en is overduidelijk een veel betere match met Thom. Ik citeer: "Tja, als ik dan bedenk dat ik zoveel jaar geleden ook voor Thom had kunnen kiezen, dan had m'n leven er zoveel anders uit gezien". AAAARGHHH! HAD DAN VOOR HEM GEKOZEN! EN NIET VOOR SMETVREES-MAARTEN!

Waar ook heel goed over nagedacht is, zijn de accenten van de spelers. Iedereen stamt van het rotary-nest af, want de Gooische 'r' en de aardappel in de keel zijn duidelijk te horen. Alleen Maarten heeft een soort onverklaarbare Brabantse tongval met af en toe een mini harde 'g'. Terwijl zijn broer Thom wel als het type hockeybal praat. 


Mijn favoriete scene was de volgende. De voice over zegt iets in de trant van "Maarten heeft ons vandaag gevraagd om te komen filmen om te laten zien hoe erg zijn stoornis hem dwars zit". Vervolgens zien we Maarten voor de voordeur staan (in huis) met uiteraard z'n favoriete paar slippers aan. Hij gluurt stiekem door het gordijntje maar deinst dan verschrikt terug als er mensen voorbij komen. Hele enge, normale mensen. Op een fiets met een vlaggetje. "Dit vind ik dus heel eng", zegt Maarten dan. Dat zagen we Maarten. 

Als de mensen weg zijn, doet Maarten de voordeur open en loopt naar buiten. Op z'n slippers. Hij steekt een verhaal over z'n smetvrees af. "Je leest het ook in de krant. Overal zijn bacillen en virussen en hondenpoep. Ik ga toch niet zomaar met andere mensen praten, of ze een hand geven". Op dat moment komt er een jongen aangelopen. "Zie je wel", zegt Maarten en meteen trekt hij bang een sprint naar binnen. Niet gewoon via de voordeur, nee, om de voortuin naar de achtertuin en dan door de terrasdeur. Op z'n slippers. Gelukkig is het daar wel bacterievrij. 

Uiteindelijk nodigt Simone haar vriendinnen + aanhang uit op het 10-jarig huwelijksfeest in de tuin met Thom starring as Maarten. Maarten zit verstopt op zolder. Genieten.

"Hoe doen jullie dat? Al 10 jaar getrouwd en jullie kijken elkaar aan alsof jullie elkaar pas een week kennen. Wat is jullie geheim"? vraag de vriendin. SCRIPTED-HORROR!!
Plotseling ziet de andere vriendin iets bewegen binnen. Oh nee, het is Maarten die naar beneden is gekomen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! De echte Maarten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! In z'n witte shirt. En slippers. Met sokken. 
Langzaam durft hij een stap over de drempel te zetten en zegt: "Ik ben dus Simones echte man, Maarten. En ik heb smetvrees". Opzich een goede eerste poging. Maar dan: "Dus ik ga jullie echt geen hand geven nu".
Ik denk dat ik net m'n bank door het raam gooide. 

De aflevering eindigt met het feitje dat Maarten zes maanden verder intensieve therapie volgt. Je ziet dan het beeld van Simone en Maarten buiten (!) op een picknickkleedje bij het water. Als donderslag bij heldere hemel is Maarten hip geworden. Hij draagt een gele broek, een geruite blouse en een Ray Ban-achtige zonnebril. 

En natuurlijk is Simone zwanger. Van een vierkant kussen. 
"Ik kijk wel op tegen het verschonen van de luiers", zegt Maarten. "Ha ha ha ha ha", lachen Simone en Maarten. "Ha ha ha ha ha ha".

In Nederland is de SCRIPTED-reality serie nog vrij nieuw. In het buitenland is het een doorslaand succes. 

Als Net 5 het iets geloofwaardiger zou maken, wil ik dit programma misschien nog een tweede kans geven. Anders...niet.

www.nadeche.net