Aiii, het is schandalig lang geleden dat ik een blog heb geschreven...en dat terwijl ik ooit het idee had om er elke dag een te maken. Maar goed: IK BEN ER WEER!
Even een korte recap:
Ik was in Wenen zoals jullie hebben kunnen lezen. Die blog sloot ik af met de belofte dat ik een preview over Sister Act zou schrijven, dus bij deze:
Anne-Marijn had een gratis kaartje voor me weten te fixen dus dinsdag was het zo ver: ik ging haar bewonderen in het Ronacher theater. Wat ik even niet helemaal goed had doorgekregen was dat mensen daar nog echt 'naar het theater gaan'. Dat wil zeggen: geheel in stijl. Dat wil zeggen: nette jurkjes, pumps en pakken. Dat wil niet zeggen: spijkerbloes, knot en gympen. De toon was gezet: pauper meets high class.
Mensen schenen het ook extreem raar te vinden dat ik in m'n eentje was. Verschillende keren heb ik een soort afkeurende en net te verbaasde blikken naar m'n hoofd geworpen gekregen. Oh ja, en lachen en joelen was ook verboden. Ik zat in een fucking matte zaal. Zo'n zaal die niet eens lacht uit beschaafdheid en waarbij elk applaus ongeveer is. Bless the lord.
Dat deed niks af aan het feit dat ik supahtolltrots was op mijn nonnetje. Ik heb echt genoten om haar te zien spelen, zingen, dansen en stralen. Sowieso was het een hele toffe show. Hier kon je onmogelijk niet vrolijk van worden. Nou ja, behalve deze zaal.
Woensdag hebben we met Marle geluncht en gedineerd (a.k.a. een dikke cheeseburger achterover gepropt) en 's avonds zijn we haar gaan bewonderen in 'Elisabeth'. Ik was blij dat ik van tevoren ingelicht was door Anne-Marijn zodat ik wist waar het over ging want ik verstond er geen Duitse neus van. Maar wat een prachtige show is dat. De laatste jaren was ik niet echt meer snel onder de indruk te krijgen maar het is gelukt. Indrukwekkend decor, ensemble en bovenal een geweldige Annemieke van Dam als Elisabeth. Damn!
Oh ja, we hadden ook nog een extreem gezellig onderonsje met onze 'achterburen'. We zaten op het tweede balkon en achter ons zat een stel ongeveer een meter hoger. Het is dus onmogelijk dat hij nichts kon sehen toen ik voorover leunde. Dat was dus niet gewenst. Ik kreeg een geïrriteerde tik op m'n schouder met de vraag of ik weer recht kon gaan zitten. M'n handen gingen al jeuken maar omdat ik enig fatsoen in m'n bips heb, rechtte ik m'n rug. Het eindapplaus kwam.
Toen Marle (en haar rij) aan de beurt was, gaven we haar een joelende STAANDE ovatie. Dat ging natuurlijk te ver. Weer een geïrriteerde tik. "Können (?) sie bitte sitzen?" Anne-Marijn en ik keken elkaar tegelijkertijd vol verbazing aan. Ik zei in m'n beste Duits: "Uh..nein, warum?!"
Hij: "Weil wir das wollen sehen" (of iets dergelijks).
In Nederland is het normaal dat je gaat staan bij het applaus. Als Adolf achter ons de buigingen wilde zien moest hij ook maar gaan staan. Wij draaiden om en klapten verder.
Na 2 minuten werd Anne-Marijn op haar schouder getikt met nogmaals dezelfde vraag. WTF!
I love Wenen maar ik haat Weense mensen.
Afgelopen week heb ik als een malle m'n scriptie afgemaakt en vandaag heb ik 'm ingeleverd. UITROEPTEKEN! Stiekem vond ik het nog best interessant (thank god). Nu duimen dat ik m'n verdediging in december mag doen.
Ik heb een nieuw lesgeefbaantje! Woensdag begin ik bij Singshop in Eindhoven. Oh ja, en de eerste keer is 6 uur lang proeflessen geven van allemaal een kwartier per persoon. Ik ga dood (maar wel zingend).
Ik heb nog steeds zin in kerst. Check deze link. Wie dit niet goed vind, is een paard.
I pray on christmas
Bij deze beloof ik dat weer met regelmaat ga bloggen. Omdat ik stiekem soms ook om mezelf moet lachen.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Even een korte recap:
Ik was in Wenen zoals jullie hebben kunnen lezen. Die blog sloot ik af met de belofte dat ik een preview over Sister Act zou schrijven, dus bij deze:
Anne-Marijn had een gratis kaartje voor me weten te fixen dus dinsdag was het zo ver: ik ging haar bewonderen in het Ronacher theater. Wat ik even niet helemaal goed had doorgekregen was dat mensen daar nog echt 'naar het theater gaan'. Dat wil zeggen: geheel in stijl. Dat wil zeggen: nette jurkjes, pumps en pakken. Dat wil niet zeggen: spijkerbloes, knot en gympen. De toon was gezet: pauper meets high class.
Mensen schenen het ook extreem raar te vinden dat ik in m'n eentje was. Verschillende keren heb ik een soort afkeurende en net te verbaasde blikken naar m'n hoofd geworpen gekregen. Oh ja, en lachen en joelen was ook verboden. Ik zat in een fucking matte zaal. Zo'n zaal die niet eens lacht uit beschaafdheid en waarbij elk applaus ongeveer is. Bless the lord.
Dat deed niks af aan het feit dat ik supahtolltrots was op mijn nonnetje. Ik heb echt genoten om haar te zien spelen, zingen, dansen en stralen. Sowieso was het een hele toffe show. Hier kon je onmogelijk niet vrolijk van worden. Nou ja, behalve deze zaal.
Woensdag hebben we met Marle geluncht en gedineerd (a.k.a. een dikke cheeseburger achterover gepropt) en 's avonds zijn we haar gaan bewonderen in 'Elisabeth'. Ik was blij dat ik van tevoren ingelicht was door Anne-Marijn zodat ik wist waar het over ging want ik verstond er geen Duitse neus van. Maar wat een prachtige show is dat. De laatste jaren was ik niet echt meer snel onder de indruk te krijgen maar het is gelukt. Indrukwekkend decor, ensemble en bovenal een geweldige Annemieke van Dam als Elisabeth. Damn!
Oh ja, we hadden ook nog een extreem gezellig onderonsje met onze 'achterburen'. We zaten op het tweede balkon en achter ons zat een stel ongeveer een meter hoger. Het is dus onmogelijk dat hij nichts kon sehen toen ik voorover leunde. Dat was dus niet gewenst. Ik kreeg een geïrriteerde tik op m'n schouder met de vraag of ik weer recht kon gaan zitten. M'n handen gingen al jeuken maar omdat ik enig fatsoen in m'n bips heb, rechtte ik m'n rug. Het eindapplaus kwam.
Toen Marle (en haar rij) aan de beurt was, gaven we haar een joelende STAANDE ovatie. Dat ging natuurlijk te ver. Weer een geïrriteerde tik. "Können (?) sie bitte sitzen?" Anne-Marijn en ik keken elkaar tegelijkertijd vol verbazing aan. Ik zei in m'n beste Duits: "Uh..nein, warum?!"
Hij: "Weil wir das wollen sehen" (of iets dergelijks).
In Nederland is het normaal dat je gaat staan bij het applaus. Als Adolf achter ons de buigingen wilde zien moest hij ook maar gaan staan. Wij draaiden om en klapten verder.
Na 2 minuten werd Anne-Marijn op haar schouder getikt met nogmaals dezelfde vraag. WTF!
I love Wenen maar ik haat Weense mensen.
Afgelopen week heb ik als een malle m'n scriptie afgemaakt en vandaag heb ik 'm ingeleverd. UITROEPTEKEN! Stiekem vond ik het nog best interessant (thank god). Nu duimen dat ik m'n verdediging in december mag doen.
Ik heb een nieuw lesgeefbaantje! Woensdag begin ik bij Singshop in Eindhoven. Oh ja, en de eerste keer is 6 uur lang proeflessen geven van allemaal een kwartier per persoon. Ik ga dood (maar wel zingend).
Ik heb nog steeds zin in kerst. Check deze link. Wie dit niet goed vind, is een paard.
I pray on christmas
Bij deze beloof ik dat weer met regelmaat ga bloggen. Omdat ik stiekem soms ook om mezelf moet lachen.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten