Kleine dingen

Ik kan vrolijk worden van kleine dingen. Vaak zijn ze onbenullig.
Wat ik bijvoorbeeld altijd leuk vind is als buschauffeurs elkaar begroeten als twee bussen elkaar voorbij rijden. Ik betrap mezelf erop dat ik altijd op dat moment wacht als ik een andere bus aan zie komen. Zullen ze weer...JA! Ze zullen.
Een nonchalante hand die omhoog gaat en zonder woorden zegt: "Hee collega, dat doen we goed hè, zo'n fucking grote waggie besturen?! Fijne dag nog!"
Of als een buschauffeur me bij binnenkomst oprecht vrolijk begroet. Of wanneer hij, zoals vandaag op de heenweg, tijdens het rijden ineens een witte boterham met gebraden gehakt gaat eten. En een andere chauffeur op de terugweg ook plotseling een boterham tevoorschijn tovert. Een bruine dit keer.

Dat was het.

Nee, natuurlijk niet. Er zijn naast buschauffeurs ook andere dingen die me vrolijk maken.
Bij de Jumbo waar ik altijd boodschappen doe werkt een jongen. Daar is natuurlijk niks bijzonders aan.  Maar deze jongen is ZO beleefd. De meeste cassières kijken je amper aan en aan de toon waarop ze praten hoor je dat ze voor de cursus 'hoe-doe-ik-alsof-ik-welopgevoed-en-klantvriendelijk-ben' met vlag en wimpel zijn geslaagd.
Deze jongen, ik noem hem voor het gemak Mo, begint zijn rondje boodschappen bliepen met oogcontact en een welgemeend 'Goedemiddag mevrouw'. Dat vind ik al heerlijk. Zelfs bij het overhandigen van het bonnetje krijg ik het idee dat ik niet zomaar een klant ben, maar elk moment kan worden overstelpt met bloemen en slingers en dat er een stem uit de speakers zal galmen die zegt dat de gehele Jumbo keten zo verheugd is dat ik elke dag de winkel kom verblijden met een bezoek.
Mo sluit mijn kassabeurt af met: "En dan wens ik u nog een hele prettige dag mevrouw". Vergeleken met het standaard "Fijne dag nog" of "prettig weekend" is dat toch fantastisch?
Ik heb een keer tegen Mo gezegd dat ik het zo leuk vindt dat hij altijd zo beleefd is en dat je dat niet vaak meer meemaakt. Toen antwoordde hij: "Dank u wel mevrouw, maar voor mij is dat heel normaal".
Ik kon 'm wel zoenen. Met zijn beugel.

Kneuterige dingen, ook enorm fijn.
Een kerstboom kopen met een set ballen naar keuze. En dan na het werk thuiskomen en zien dat boyfriend 'm heeft opgetuigd (weliswaar na het geven van ongeveer 500 hints, maar hey, ik ben de moeilijkste niet).
Plantjes kopen voor in de vissenkom (jazeker, Frank is still alive en blubbing) en i.p.v. op de fiets naar de dierenwinkel te gaan, eens een keer te lopen. Lekker old skool muziekje op waar je alle riedels van kent, dikke jas aan, wind door je haren, glimlachend naar iedereen die voorbij loopt.
Over Frank de vis gesproken, daar word ik ook vrolijk van. Ik weet niet of alle vissen zo zijn maar Frank wordt spastisch enthousiast als je in de buurt bent. Waarschijnlijk omdat hij weet dat hij te eten krijgt. Ik praat ook tegen Frank. "Haaa Frankie, heb jij al te eten gehad? Nee hè schat". Nou is dat geen probleem als ik alleen ben, maar laatst deed ik het onbewust toen er mensen bij ons thuis waren. "Praat jij nou tegen je vis?"...Ik overwoog nog om te zeggen dat ik het tegen mezelf had, maar dat had de situatie niet minder vreemd gemaakt. Dus ja, gaf ik toe: ik praat tegen m'n vis. En hij praat nooit terug. Verdomme.
Goede gesprekken met vrienden. Een uurtje sporten. Lelijk dansen in je ondergoed.
Een ontzettende vrouwenfilm met een droomvent in de hoofdrol.
Een goed boek. Ik heb 'Toen ik je zag' van Isa Hoes over het leven van en met Antonie Kamerling in een keer uitgelezen. Wat een oprecht en liefdevol verhaal.
Het huispak van Stef. Als ie dat aanheeft vind ik 'm zo lief.
Eten. Ik hou van eten. Van het uitzoeken van een recept tot boodschappen doen, tot koken tot het opeten. Daar kan ik oprecht van genieten, zowel in m'n eentje als met anderen.
Zelfbedachte taaltjes. Voor anderen zal het vast bloedirritant zijn maar ik heb zolang ik me kan herinneren zelf taaltjes bedacht. Met m'n broertje en m'n ouders, met vriendinnen, met Stef. Die talen evolueren ook altijd tot iets wat nog raarder is dan waar het mee begon.
Grappige quotes. De AH-reclame. Een lief kaartje. Een zingende zwerver. Sokken met een gezichtje.

Nou kan ik afsluiten met een moraal. Dat het goed is om bewust te zijn van de kleine dingen in het leven en deze te waarderen.
Maar dat doe ik niet.