Zingen in de klas

Ik ben twee weken geleden begonnen met zingen in de klas.
(Voor de mensen die het ontgaan was; ik geef 2 halve dagen muziekles in de brugklas op een middelbare school).

En op de een of andere manier vind ik zingen met die kids altijd een lastig ding. De ene helft vindt het vaak geweldig en vraagt het hele jaar al wanneer we daar eindelijk mee gaan beginnen, de andere helft vindt het shit.
Ik heb nu een jongen in de klas die bij het woord alleen al stuiptrekkingen krijgt. "MEHHH IK WIL NIET ZINGEN". Onderuitgezakt dan wel liggend op z'n stoel, maaiend met z'n armen, mond op standje 'jank meets depressie'.
De eerste keer negeer je dat. De tweede keer zorg je ervoor dat hij met een dwingende 'Ssst' zijn mond houdt. De derde keer mag hij gaan zingen bij de afdelingsleider. Jodeladoei!
Voor de duidelijkheid: ze hoeven van mij echt geen solo te zingen. Dat kun je zo'n hormoonbommetje echt niet aandoen. Ze mogen het altijd wel, graag zelfs.
Zo kwam afgelopen week een van de stilste jongens van de klas, na de les naar me toe. "Mevrouw, moeten we ook solo zingen?" Ik vertelde hem geruststellend dat dat niet hoeft, maar dat we wel in kleine groepjes gaan zingen. "Oh...dus geen solo?". Hallelujah, de jongen was teleurgesteld! It was a miracle! Natuurlijk mag dat!!!!!! schreeuwde ik bijna van geluk. LEUK!!!!!! Die lach daarna op zijn gezicht, dat was echt goud. "Dank u wel mevrouw". En nog goed opgevoed ook. Kind, ik hou van je.

Dan is er nog een andere kant aan het hele 'zingen in de klas verhaal'. De kant van de megastoere, chille homeboys: de brugklassers met piemeltjes die zich heel wat ouder voordoen dan ze zijn. Dit is ook de groep die altijd net te hard en te lang lacht om een grap/verspreking/filmpje/tekst/scheet/broek/arm/tafel/mij/deur/luier/ALLES!!!!!
Deze groep zingt wel mee. Dat is op zich positief. Ze zingen alleen heel hard. Of ja, zingen kan je het eigenlijk niet eens meer noemen. Het is meer ongegeneerd klinkers blèren, het liefst met een heel leuk en geestig dansje waar iedereen dan weer ontzettend hard om moet lachen. Ha. Ha. Ha. De juf lacht ook hoor. In haar vrije tijd.
Dit is een lastige situatie. Soms kan je ze een beetje laten dimmen door ze solo of met z'n tweetjes voor de klas te laten zingen. In de helft van de situaties zijn ze dan ineens niet meer zo stoer omdat er toch wel heel veel oogjes hun kant op staren. Dan is het experiment geslaagd.
Bij de andere 50% werkt dit alleen maar opjuttend en gaan ze dus nog harder zingen en nog wilder dansen. Persoonlijk vind ik dat erg vermoeiend. Dan zet ik m'n strenge docentenhoofd op en daal ik qua stemgeluid een aantal tonen. En niet te vergeten, flink hard zuchten voordat je begint met praten.
"(zucht)....Jongens (zucht)....Ik vind het hartstikke fijn dat jullie zo goed meezingen. Het moet alleen geen schreeuwen worden. Dat is even leuk maar als ik daarna vraag om serieus mee te doen, dan wil ik ook dat dat gebeurt. Ja? Oké, we gaan het nog een keer proberen".
Als dit werkt ben ik blij (ik ben dan immers een hele goede docent). Als dit niet werkt, word ik boos (lees: van binnen zwaar hysterisch).

Wat voor mij een klein hoogtepuntje was wat betreft zingen in de klas, is dat ik met een gymnasium brugklasje de eerste keer al meteen tweestemmig heb gezongen. Heel simpel, dat wel maar het was zuiver. Ik was helaas wel enthousiaster dan die kinderen zelf: "JAA JONGENS, JULLIE HEBBEN GEWOON TWEESTEMMIG GEZONGEN!".........Toen daar niet tot nauwelijks reactie op kwam, probeerde ik het nog met een sterk staaltje bodylanguage (dus...) maar ook dat was blijkbaar niet overtuigend.
Ik merkte gelukkig de les daarna dat ik toch iets goed had gedaan, want ze vroegen allemaal of we weer gingen zingen. De schatten.

In een andere klas ruimde ik na de 'zangles' nog een beetje op want op de een of andere onverklaarbare wijze liggen er altijd hele maaltijden op de grond, toen mijn oog op een bijzondere tekening op een van de tafeltjes (!!!) stuitte. Een grote stijve, besneden (de jongen had blijkbaar goed opgelet bij biologie of gewoon veel porno gekeken) piemel.
Na een keer hoofdschuddend zuchten bedacht ik me: of hij heeft zich stierlijk verveeld, of hij werd enorm opgewonden van Acda en de Munnik.
Ik gok het laatste.

Kookprogramma-freak

Ik kan uren naar kookprogramma's kijken. Maar echt.
Masterchef, Topchef, My kitchen rules, prut in m'n pan, alles. Maar vooral, 24kitchen.
Voor de mensen zonder digitale televisie; dit is een zender waarop (zoals de naam al doet vermoeden) 24 uur per dag kookprogramma's te zien zijn. Met als aanvoerder van het hele stel Rudolph van Veen uit Tilburg. (HEEUUJJJJJJJJJ).
Ik vind het wel zo verdomde gezellig om naar hem te kijken. Zijn recepten zijn heel lekker, gezond en toegankelijk en dat maakt het voor een ambitieuze amateurkok als moi echt een feestje. En hij heeft natuurlijk een mega mooie slogan: "Maak het jezelf vooral makkelijk. Maar maak het wel altijd lekker". NAAHHHHHH. Bedankt Dolf.
Ik pretendeer absoluut geen wereldchefkok te zijn maar ik heb er wel heel veel plezier in. En al zeg ik het zelf, ik maak vaak best lekkere dingen, al dan niet gejat.

(Ja ja, voor de echte stoere mannen is hier het boek 'Rudolph's cupcakes'. Voor een extra stijve piemel.)

Nou heb ik zeker niet altijd een interesse gehad voor koken en eten. Ik kan me een tijd herinneren dat ik niet eens fatsoenlijk een ei kon bakken. Toen ik rond m'n 18e een baantje kreeg in de "horeca" (a.k.a. een veredeld sportcafé of zoals wij het toen noemden, Grand Café Dooie Boel) en we daar ook "maaltijden" moesten bereiden (zo zag ik het toen maar dat was natuurlijk niets meer dan een frikandel in het vet smijten en het tosti ijzer dicht klappen) scheet ik in m'n broek.
U moet weten dames en heren, ik ben best onhandig. En met best, bedoel ik heel erg. M'n moeder vertelde dat dat pas sinds m'n puberteit zo is en dat het daarvoor juist het tegenovergestelde was.
I solute you hormones!
Ik werd dus voordat ik überhaupt een dag gewerkt had, al zenuwachtig bij de gedachte dat ik een scherp mes in m'n handen zou hebben en borden of glazen zou kunnen laten vallen. Dat eerste bleek reuze mee te vallen, dat tweede niet. Ik heb verschillende keren mensen een flinke bierdouche gegeven ("Dank u vriendelijk en tot nooit meer ziens") en ik kan je vertellen, dat was minder prettig. Voor beide partijen.

Mijn interesse voor koken en gezond eten kwam eigenlijk pas twee jaar geleden. Ik heb tot m'n 24e in een studentenhuis gewoond en daar was de keuken zo smerig dat ik amper m'n pan op het fornuis durfde te zetten, laat staan een lekkere maaltijd wilde bereiden. Nu woon ik in een appartementje met een eigen keuken. WAL-HAL-LA! Ik heb altijd wel redelijk gezond gegeten maar nooit heel bewust. Pas toen ik het boek 'Eet jezelf mooi, slank en gelukkig' van Amber Albarda las (waarin wordt uitgelegd hoe je voedsel voor je kan laten werken), ben ik echt anders gaan eten en me er ook voor gaan interesseren. En daar horen in mijn geval kookprogramma's bij.
Oh en vooral rond kerst...dan is het helemaal smullen geblazen met 24kitchen. Ysai (m'n broertje die ook hooked is) en ik hebben ook naar aanleiding daarvan, besloten dat we dit jaar een 5 gangen diner gaan bereiden met kerst. En serieus, ik heb er nu al zin in. Niet alleen in het eten zelf maar vooral in het koken. Het is echt zo dat als je het zelf bereid hebt, het lekkerder smaakt omdat je weet dat er zorg aan is besteed.

Trouwens, als je soms die programma's ziet op 24kitchen baal ik dat ik geen ander beroep heb gekozen. (Nou denk ik dat sowieso wel eens want ik ben zo arm dat het zeer doet). Of ik er genoeg talent en geduld voor zou hebben, is een tweede maar man oh man, die reizen die ze mogen maken! Die crossen de hele wereld over om overal te vreten. En dan niet zomaar een verlept broodje bal van een aftandse snackbar. Nee, alleen maar specialiteiten van een bepaald land of streek. Hoe geweldig is dat? En dan zie je ze daar zo heel kut en vervelend in het mooiste natuurgebied van de wereld, met twee pannetjes en een zongebruinde bakkes die gerechten namaken. En proosten met mega lekkere wijnen, vers uit het vat. Bah, wat ontzettend zwaar.
Die Jamie Oliver trouwens, die kookt wild. Als hij ergens olijfolie overheen giet, ligt niet alleen de helft op de grond maar vindt hij het ook nodig om het te druppelen vanaf twee meter hoogte.  Hetzelfde met "a pinch of salt". Hij kan het net zo goed door de kamer smijten, dan komt dezelfde hoeveelheid op het eten terecht. En dan die handbewegingen bij zinnen als "I'm making a beautiful salad with lovely fresh herbs and delicious spicy chicken". Dat lijkt op in het wildeweg boksen en hopen dat je iets raakt.
En hij slist. Ook heerlijk. "And as a finishing touch, a pinch of spit".
Maar ook hij kookt gezellig. Al die kookprogramma's zijn gezellig. Omdat het gaat om genieten van lekker eten en daar moet je de tijd voor nemen. En dat is mijn slogan. Bedankt Nadeche.

P.S. Als iemand mij ooit nog professioneel wil leren snijden (je weet wel, zo ratatatatatatat. Klaar!) dan sta ik daar geheel voor open.