Afgelopen zaterdag moest ik na een lange tijd weer eens optreden met Hotshots.
(Na het optreden sprak ik iemand die ik maar één keer had ontmoet op het Jazz festival in Breda en toen ze zei dat ze mijn blogs had gelezen en ervan had genoten, besloot ik dat het tijd was om het weer op te pakken. Dus bij deze!)
De laatste keer was op 18 augustus vorig jaar op de Nijmeegse Vierdaagse, en toen raakte ik na de eerste set m'n stem kwijt en moest ik het de tweede en derde set hebben van m'n geweldige uiterlijk en fenomenale choreografieën (genant lang geleden) dus het werd weer eens tijd.
Dit keer vond het heugelijke feit plaats in café Bel Air in Breedje Daa.
We hadden 's middags al behoorlijk lang gerepeteerd en ik kan je zeggen: ik was moe. Zo niet k'pot.
Nou klaag ik niet dat ik omgeven werd door 7 leuke mannen, maar vrouwen weten gewoon when to shut the fuck up. Na de zoveelste opmerking over mijn megavette donutketting ("Heb je je eigen eten meegenomen?" of "Had je honger?") en de zoveelste flauwe grap ("Blow me....voor €5...away") was het wel even mooi geweest (al kan ik niet ontkennen dat ik daar ook heel hard om heb gelachen).
Toen we aankwamen in Bel Air was er pizza geregeld, want hé, we zijn muzikanten dus "fuck the healthy shit". Gelukkig ben ik ook docent en had ik voor een heerlijke eigengemaakte salade gezorgd om de boel een beetje in balans te houden. Gelukkig besloot mijn buik toch om de pizza verkeerd te laten vallen en begon ik de eerste set met buikpijn. Yes!
Buiten onszelf en het personeel van Bel Air was er overigens nog niemand toen we wilden beginnen. Op één iemand na. Een heel bijzonder iemand.
Ik was haar al twee keer tegengekomen in de wc en ik dacht eerst dat ze gewoon teveel gedronken had (leuk, om 20:00). Wat eruit kwam was verre van boeiend en ik moest moeite doen om haar goed te verstaan. Je kan je voorstellen hoe verheugd ik was toen ze zichzelf opofferde om als publiek bij de soundcheck te zijn. Toen bleek dat het niet alleen de drank was waardoor ze scheel keek. Deze mevrouw had ze niet alle 5. Ik denk maar 1 van de 5. Het was echt superfijn dat ze na elk lijntje dat gespeeld werd ging roepen hoe lekker het wel niet klonk (ook als het echt niet lekker klonk), inclusief spastische handbeweging en hooligankreten. Ze bleek ook een master in het mimen van instrumenten te zijn. Het leek wel een soort live pictionairy met muzikale ondersteuning. Enig.
Zoals de gitarist al zei (ik noem geen namen uit zelfbescherming): "De toon is gezet. Geen gage en een mongool als publiek". Daar sloot ik me bij aan.
Gelukkig stroomde het overige publiek langzaam binnen en konden we beginnen met een vol zaaltje. Al met al was het superleuk om weer met deze groep te spelen. Bij nummers die we allemaal uitkotsten werd een leuk dansje gedaan, een geweldige grap gemaakt (moi natuurlijk) of een geile solo gespeeld zodat iedereen toch een beetje z'n ei kwijt kon. Een geslaagde dag en avond. De mastermimer heb ik niet meer gespot helaas. Toch jammer.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
www.hotshotstheband.nl
(Na het optreden sprak ik iemand die ik maar één keer had ontmoet op het Jazz festival in Breda en toen ze zei dat ze mijn blogs had gelezen en ervan had genoten, besloot ik dat het tijd was om het weer op te pakken. Dus bij deze!)
De laatste keer was op 18 augustus vorig jaar op de Nijmeegse Vierdaagse, en toen raakte ik na de eerste set m'n stem kwijt en moest ik het de tweede en derde set hebben van m'n geweldige uiterlijk en fenomenale choreografieën (genant lang geleden) dus het werd weer eens tijd.
Dit keer vond het heugelijke feit plaats in café Bel Air in Breedje Daa.
We hadden 's middags al behoorlijk lang gerepeteerd en ik kan je zeggen: ik was moe. Zo niet k'pot.
Nou klaag ik niet dat ik omgeven werd door 7 leuke mannen, maar vrouwen weten gewoon when to shut the fuck up. Na de zoveelste opmerking over mijn megavette donutketting ("Heb je je eigen eten meegenomen?" of "Had je honger?") en de zoveelste flauwe grap ("Blow me....voor €5...away") was het wel even mooi geweest (al kan ik niet ontkennen dat ik daar ook heel hard om heb gelachen).
Toen we aankwamen in Bel Air was er pizza geregeld, want hé, we zijn muzikanten dus "fuck the healthy shit". Gelukkig ben ik ook docent en had ik voor een heerlijke eigengemaakte salade gezorgd om de boel een beetje in balans te houden. Gelukkig besloot mijn buik toch om de pizza verkeerd te laten vallen en begon ik de eerste set met buikpijn. Yes!
Buiten onszelf en het personeel van Bel Air was er overigens nog niemand toen we wilden beginnen. Op één iemand na. Een heel bijzonder iemand.
Ik was haar al twee keer tegengekomen in de wc en ik dacht eerst dat ze gewoon teveel gedronken had (leuk, om 20:00). Wat eruit kwam was verre van boeiend en ik moest moeite doen om haar goed te verstaan. Je kan je voorstellen hoe verheugd ik was toen ze zichzelf opofferde om als publiek bij de soundcheck te zijn. Toen bleek dat het niet alleen de drank was waardoor ze scheel keek. Deze mevrouw had ze niet alle 5. Ik denk maar 1 van de 5. Het was echt superfijn dat ze na elk lijntje dat gespeeld werd ging roepen hoe lekker het wel niet klonk (ook als het echt niet lekker klonk), inclusief spastische handbeweging en hooligankreten. Ze bleek ook een master in het mimen van instrumenten te zijn. Het leek wel een soort live pictionairy met muzikale ondersteuning. Enig.
Zoals de gitarist al zei (ik noem geen namen uit zelfbescherming): "De toon is gezet. Geen gage en een mongool als publiek". Daar sloot ik me bij aan.
Gelukkig stroomde het overige publiek langzaam binnen en konden we beginnen met een vol zaaltje. Al met al was het superleuk om weer met deze groep te spelen. Bij nummers die we allemaal uitkotsten werd een leuk dansje gedaan, een geweldige grap gemaakt (moi natuurlijk) of een geile solo gespeeld zodat iedereen toch een beetje z'n ei kwijt kon. Een geslaagde dag en avond. De mastermimer heb ik niet meer gespot helaas. Toch jammer.
www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl
www.hotshotstheband.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten