Love is a four letter word

Afgelopen donderdag ben ik naar Jason Mraz geweest in de Ziggodome. Hoewel de aanloop er naartoe  behoorlijk rommelig verliep (boyfriend werd in de auto ziek, dus ging uiteindelijk boyfriends zusje mee) heb ik mega genoten van het concert.
Jason Mraz kende ik, zoals de rest van de wereld, van hits als 'I'm yours' en 'Make it mine'. Dat vond ik leuke liedjes. Pas toen een vriendin mij kennis liet maken met zijn oudere cd's (voor 'We sing, we dance, we steal things' was ik echt om. Nu heb ik ongeveer alle cd's en ben ik selfmade fan.
Catchy deuntjes, goede en originele teksten, mooie stem. Zucht :) Voor de mensen die deze oudere cd's niet kennen: SHAME ON YOU.
Hier een aantal nummers die definitely op je Ipod moeten staan.
Van het album 'Mr. A-Z':

- Life is wonderful
- Wordplay
- Geek in the pink
- Did you get my message
- Plane
- En de rest ook.

Van het album 'Waiting for my rocket':

- The Remedy
- Curbside Prophet
- Sleep all day
- Too much food
- En natuurlijk geheel onverwachts: de rest.

ANYWAY. Ik stond dus in de Ziggodome. In het midden van de zaal, redelijk recht voor het podium. Yes, chill. Al stond er een reuzin voor m'n neus en was ik omgeven door aan elkaar geplakte stelletjes, (waarom?) mijn avond kon niet meer stuk.
Ik moet wel zeggen, het voorprogramma was jammer. De beste man heette Sean/Shawn/John Berry en was het net niet. Zijn nummers waren best lekker met een goede groove alleen duurde het allemaal net te lang en kwam er nergens een hoogtepunt. Bovendien was hij niet de beste zanger en waren de backings vals. Ik vond dat ergerlijk. Je staat in het voorprogramma van Mister A to Z for god sake, zorg dat je zuiver zingt!
Na Sean/Shawn/John werd het podium verbouwd en kon de echte pret beginnen. Toen hij op kwam, werd de zaal hysterisch. Twee meisjes achter mij hielden een wedstrijdje wie het hardste in m'n oor kon schreeuwen en hielden dat het hele concert vol. Ook lachten ze om elk grapje van Jason hinnikend hard en was hun favoriete zin: "Ik zie niks". Ik ook niet tut, dat is het idee als je sta plaatsen hebt.
Maar wat was hij GOED. Hij had een geweldige band meegenomen inclusief drie blazers, een vrouwelijke percussionist (ik hou daarvan) en een violiste. Het mooie vond ik dat het niet Jason Mraz + band was maar dat het om het totaal ging. Hij gaf z'n muzikanten de aandacht die ze verdienden. De schermen achter hen waarop beelden geprojecteerd werden, waren loeischerp. Dat was vooral tof toen elke muzikant een solo kreeg en hun instrument groot in beeld gebracht werd.
De kracht van dit concert zat 'm in de afwisseling. De nummers met de hele band waren super strak en vet (!) maar ik werd ook echt geraakt als Jason Mraz met alleen z'n gitaar een liedje deed. Vooral 'When we die' was prachtig. Hij zei dat we tegen degene met wie we gekomen waren "You're loved" moesten zeggen. Dat klinkt misschien een beetje cheesy, maar de sfeer klopte totaal.
Een topartiest als je het mij vraagt. Wat een mooie teksten, wat een muzikaliteit en wat een prachtige stem. Ik maak een diepe buiging. Een van de hoogtepunten vond ik het nummer 'You fucking did it' dat hij samen met de percussioniste deed.
Check de link voor een impressie van die avond --> You fucking did it!!!!

Het enige minpuntje was de jongen die links achter ons stond. Zo iemand die alle teksten kent. Maar dan ook echt ALLES. Verder kon hij ook nog best een aardig mopje zingen en dat wist hij, met als gevolg dat hij ook nog bij elk nummer een tweede stem zong. Ook bij de intieme liedjes blèrde hij er een terts onder. Toen heb ik m'n oordoppen maar ingedaan en lichtjes geïrriteerd gekucht.
Maar goed, al met al was het dus een blijvertje. Heel jammer dat ik dan de volgende dag een recensie op NU.nl lees die voor het grootste deel voor geen meter klopt.
Saai? Verveeld publiek? Onnodig lange versies van nummers? 'Lucky' als hoogtepunt? Uh..nee! Zo'n nummer wordt puur voor het publiek gedaan maar is muzikaal verre van een hoogtepunt. De violiste zong de partij van Colbie Caillat en dat klonk leuk, maar echt goed was het niet. Maar dat maakte niks uit want het klopte.

Check:
Rare recensie

Deze meneer of mevrouw was duidelijk blind en a-muzikaal. Dag!


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

Lieve mensen

Hoe vaak lees en hoor je wel niet dat mensen asocialer zijn geworden? En dat het niet meer is zoals vroeger, toen men nog wat voor elkaar over had.
Vandaag heb ik ervaren dat er wel degelijk nog aardige en behulpzame mensen rondlopen.

Ik sport 2 tot 3 keer in de week en woensdagochtend is een vaste sportdag. De sportschool waarvan ik lid ben, is (als je door trapt) 20 minuten fietsen. Daarom word ik graag opgehaald met de auto door di papa (aangezien ik er zelf geen heb). Ja mensheid, mijn ouders volgen dezelfde lessen als ik. Normaal is Rene Laumen zo lief om mij om half 9 's ochtends te komen ophalen. Helaas mag hij (op doktersadvies) de komende tijd niet sporten dus pakte ik vanmorgen ouderwets de fiets weer eens tevoorschijn. Of eigenlijk de fiets van Stef.
Om 08:00 strompelde ik m'n bed uit na 500 x snoozen en om 08:30 vertrok ik. Aangezien ik m'n handschoenen niet kon vinden (lang leve de geordende ik) had ik een stel dikke sokken gepakt en die als stand in gebruikt. Want het was KOUD.
Een voordeel van 's ochtends fietsen is dat je meteen wakker bent dus ik moet toegeven dat het helemaal niet zo erg was...
Tegen het eind van de rit, fiets je over het water heen en moet je dus eerst de berg omhoog en daarna naar beneden. Dat naar beneden ging behoorlijk hard. Ik ergerde me nog aan het feit dat een aankomende scooter, de bocht die daarna kwam, veel te krap nam. Achter de scooter reed nog een fietser dus ik dacht: "Shit, ik moet echt afremmen". Dat heb ik geweten.
Toen ik de bocht wilde nemen maakte ik een enorme schuiver. Ik vloog bijna van m'n fiets, klabats op de grond.
"Mevrouw, zal ik u helpen? Ik help u wel. Het is hier altijd heel glad. Ik doe hier altijd heel voorzichtig", zei het Turkse meisje dat achter de scooter reed. Hoera, een aardig mens! Ze hielp me overeind terwijl ik probeerde niet te janken en zette daarna m'n fiets recht. "Gaat het met u?"
(U??) Het eerste wat ik zei was "Ohh, dat deed echt heel veel pijn". En daarna: "Dank je wel, het gaat denk ik wel". Er kwam nog een mevrouw voorbij gefietst die mij had zien vliegen en ook zij stopte om te vragen hoe het ging en of ik alles nog kon bewegen. Toen zij en het meisje gerust gesteld waren en ik van de schrik bekomen was, fietste ik (heel langzaam) verder, ondertussen "Niet huilen, niet huilen, niet huilen", tegen mezelf zeggend. Ik overtuigde mezelf dat mijn geen-make-up-hoofd er nog lelijker uit zou zien als het ook nog rood en opgezwollen zou zijn. Dat werkte.

Aangekomen op de sportschool was ik net op tijd. Mama kwam me al tegemoet lopen en ik zag dat ze wilde zeggen dat ik wat aan de late kant was.
"Ik ben net keihard van m'n fiets gevallen.....MEHHHEHHEHHH". Natuurlijk. Fijn.

Mama was bezorgd. En heel lief. Ze had alle spullen al klaargezet (voor die les), vroeg na elke oefening hoe het ging en bood aan om me naar huis te brengen.
Als een echte held ben ik zelfstandig naar huis gefietst, met kapotte en dikke knietjes. Ondertussen realiseerde ik me dat de sokken mijn handen gered hadden. Een geluk bij een (zeer ernstig) ongeluk!
Na een lekker warme douche viel het leed gelukkig mee. Rood en dik (met de kans op blauw) maar het was te doen.
Mama had alweer een paar keer gebeld en gesmst ("Je neemt niet op. Hoe gaat het nu Nadeche? Iets kouds op je knie gedaan? Er is toch geen straatvuil in je knie gekomen he? Anders moet je er betadine op doen om te ontsmetten. Xx") en ook papa belde om te vragen hoe het met de knietjes ging.
En mijn lieve broertje en schatje informeerden ook nog.
Ik ben fucking gezegend met zoveel lieve mensen om me heen!

En natuurlijk met aaaaaaal mijn volgers die nu ook honderdmiljoen beterschapswensen gaan sturen....


P.S. Ik kreeg 2 dagen geleden een sms: "Hoi N, ik ben de eigenaar van de Citroen. Bedankt voor je reactie. Gelukkig weinig schade. Als er verder nog iets is neem ik wel contact met je op. Groetjes Albert".
YES. Albert is een lieve meneer.


www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

Blikschade

Fuck.

Ik ben een absolute ramp in achteruit inparkeren. Het zal wel iets vrouwelijks zijn maar toch: I suck.
De keren dat het lukt ben ik oprecht trots, maar over het algemeen probeer ik het zo veel mogelijk te vermijden. Dat had ik gisteren ook moeten doen.

Ik probeerde een Peugeot 107 (a.k.a. een KLEINE rode auto) achteruit in een vak te proppen. Na 80 keer opnieuw steken stond ik met de achterkant totaal op de stoep. Toen ik hem er nogmaals uit reed en weer instak hoorde ik: "Boem". Ik kreeg het bloedheet en ben van schrik keihard weggereden onder een luid "Fuck, fuck, fuck, fuck" geroep. Uiteraard had ik de Citroen achter me geraakt.
Een blinde had zelfs gezien dat het vak waar ik 'm in wilde zetten, veel te klein was. Of althans, te klein voor mij en mijn (niet aanwezige) skills.
Ik parkeerde m'n auto en keek meteen wat de schade was. Mmm..het viel mee, dacht ik. Maar goed, het was donker dus het kon net zo goed wel erg zijn.
Daarna ben ik nog quasi nonchalant (mezelf Mission Impossible-like achter een busje verstoppen omdat ik dacht dat mensen het voorval wellicht gezien zouden kunnen hebben) langs de Citroen gelopen om te checken hoe erg het was maar ik kon wederom door het donker niet veel zien.

Ik kwam thuis met een enorm schuldgevoel. Ik ging slapen met een schuldgevoel en ik stond er ook weer mee op. Vanmorgen liep ik naar m'n auto om te gaan werken en scheet totaal in m'n broek toen er twee mannen bij m'n auto stonden. "Zij hebben het gezien", dacht ik. Of nog erger, een van hen is de eigenaar van de Citroen. "Goeiemorgen", klonk het en ik kon opgelucht ademhalen. Ook geen briefje onder m'n ruitenwissers gelukkig. Na nogmaals de schade te hebben gecheckt (toch een paar krassen en wat missende lak),  kon ik rustig wegrijden.
Toen ik thuiskwam van m'n werk heb ik vader Laumen gebeld om het hele gedoe uit te leggen. Half jankend. Want Desje Laumen vindt het niet leuk als di papa boos is (het is namelijk niet mijn auto..maar die van les parents).
Uiteindelijk besloot ik om vol goede moed naar het huis te gaan waarvoor de Citroen geparkeerd stond, gewapend met verzekeringsformulieren en een pen. Natuurlijk deed niemand open (KAK, nu was ik zover, nou wilde ik het ook afmaken). Ook de buren niet, dus heb ik maar een briefje door de bus gedaan.

"Geachte heer/mevrouw,

Ik weet niet of de Citroen met nummerbord bla ba bla van u is, maar ik ben er gisteren met parkeren per ongeluk tegenaan gebotst waardoor er nu wat krassen zitten bij de linker voorlamp.
Mijn oprechte excuses daarvoor. Ik laat mijn telefoonnummer hier achter i.v.m. de verzekering.
Met vriendelijke groet,

N. Laumen".

Ik heb nog over de 'krassen' op de Citroen gewreven maar het waren voornamelijk schamp'krassen' en wat rode lak van mijn lieve autootje. Shit, het viel wel mee. En ik had net dat briefje door de bus geduwd.
Stiekem hoop ik dat ze niet bellen. Al was het maar omdat ik fatsoenlijk ben geweest.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl

Shrek de musical

Afgelopen zondag mocht ik mee naar de premiere van Shrek. Vriendlief is tenslotte muzikaal leider/dirigent/stokkenzwaaier en ik was zijn plus one.
De voorbereidingen gingen niet heel soepel. Ik had dan wel neongroene pumps (vre-se-lijk lelijk maar o-zo gepast) maar de avond van tevoren ging ik een outfit samenstellen en daar werd ik bloedchagrijnig van. M'n heupen leken wel een fucking meter uit te steken aan elke kant en in alles leek ik dik.
Ja ja, het zal wel weer een vrouwenkwestie zijn, ik weet het. Het hielp ook niet mee dat m'n eigen hoofd me ook niet echt kon opvrolijken, na 3 nachten laat in bed en weinig slaap. Maar goed, uiteindelijk had ik een outfit die er goed mee door kon. Thank god, ik kon gaan slapen (weer veel te laat). Er zijn ochtend en avondmensen en ik ben geloof ik geen van beiden. Bij deze kroon ik mezelf tot middagmens.

We zouden zondag om 13:30 vertrekken. Ik was om 09:00 wakker maar kwam natuurlijk pas om 12:00 uit bed waardoor ik geheel verwacht in tijdnood kwam. Yes.
Toen we aankwamen in de RAI bleek dat we nog een eindje moesten lopen. Zucht. Die pumps deden toen al hevig pijn, maar goed, ik zette door. Na snel over de groene (!) loper te zijn doorgelopen omdat de pers alleen BEKENDE Nederlanders op de foto wilde ("hoi, ik lach ook best leuk"), kwamen we in het theater aan. Alles was geheel in stijl, groen, groen en nog een groen. Gelukkig haalt die kleur me enorm op...

De voorstelling zelf was leuk. Niet heel geweldig, maar zeer vermakelijk. Paul Groot als Lord Farquaad was wel echt fantastisch. Wat een vakman. Er is werkelijk geen grap blijven liggen en hij zong ook nog eens verdacht goed.
Het ensemble vond ik erg leuk. Vooral Michael Nieuwenhuyze als Pinokkio was heel goed. Vermoeiend om de hele tijd als een fijngeknepen muis te praten (en zingen!), maar hij deed het met glans. Petje af.
Rogier Komproe die de ezel speelde, had helaas het ongeluk dat voor mij Eddy Murphy niet te overtreffen is. "And in the morning...I'm making waffles". Ik hou ervan.
Oh...Bergit Lewis had het lied van de Draak ingezongen. Vet. Vet. Vet. Wat een dik geluid heeft zij. En dat is geen bewuste woordkeus.
Ik zou mezelf niet zijn als ik ook niet een traantje had gelaten. Dat gebeurde bij het nummer 'De Held', dat begint als solo maar uiteindelijk een tertset wordt. Soms word ik ineens geraakt en kan ik m'n tranen ook niet inhouden. Dat was bij dit nummer, het moment dat Shrek voor het eerst z'n kwetsbaarheid laat zien. Snik.

Na de voorstelling was het BN-ers spotten geblazen. Je probeert dat dan zo onopvallend mogelijk te doen, maar dat lukt natuurlijk nooit. Vooral niet als je gaat fluisteren nadat je iemand gezien hebt. "DAAR STAAN LUDO EN JANINE".
Wel leuk om iedereen eens in levende lijve te zien. Op zulke momenten hou ik van Nederland omdat zoiets gewoon kan. In Amerika zouden celebrities allang belaagd en verkracht zijn op zo'n event. Lang leve de Hollandse nuchterheid.
Serveersters liepen rond met hapjes waarbij de bitterbal bij iedereen overduidelijk favoriet was. Dat was ook een van de weinige niet-groene dingen. Komkommer, groene pasta, groene slushpuppies, een onverklaarbaar vies hapje (ik weet nog steeds niet of het vis of vlees was) met groene spikkels erop, groene ijsjes, de groene schoenen van Albert Verlinde etc.
Mijn pumps hebben me niet de hele avond kunnen dragen. Op een gegeven moment had ik zulke zere poten dat ik ze maar uit heb gedaan. Wat een opluchting was dat. Ik kon zelfs weer een beetje dansen.

Gelukkig moest ik de volgende dag om 07:00 op om te werken. Vershrekkelijk.


P.S Ik ben 25 geworden! Lang zal ik leven in de gloria.

P.P.S Vandaag heb ik officieel m'n scriptie ingeleverd. In 7-voud geprint en ingebonden. Het kostte me €77,35. Fuck.

P.P.S Trusten.

www.nadeche.net
www.zangoefeningen.nl